tag:blogger.com,1999:blog-44984188393170030752024-03-14T11:12:08.009+01:00SJAAKSNIEUWEWERELD fietsverslag Alaska- UshuaiaDe kop "sjaaksnieuwewereld" slaat op de tijd van de kolonisten die naar Amerika emigreerden om daar een nieuw bestaan op te bouwen en een land te ontdekken . Ik heb dat op geheel eigen wijze gedaan .door op de fiets te stappen om het Amerikaanse continent te verkennen en zodoende mijn eigen nieuwe wereld te creeren . okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.comBlogger56125tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-76523025495542041252009-09-28T19:09:00.002+02:002017-11-19T15:32:16.803+01:00NR 57 28-09-2009 Salta<br />
<br />
In 1592 schonk Fray Fransisco de Victoria , ex bisschop van Tucuman (Spanje) een afbeelding in goud en zilver van " El Señor de Milagro " en "La Virgen de Milagro " aan Argentinie . Na een reis van ruim 11.000 km arriveerde dit geschenk in Puerto de Callao (Peru) .<br />
Dit geschenk bestond uit een afbeelding van Cristus aan het kruis (señor de Milagro) van ongeveer 1,50 m hoog en een afbeelding van Maria (Virgen de Milagro) wat iets kleiner is en was bstemd voor de stad Salta alwaar het enige tijd later na een reis over land aankwam.<br />
Ze zijn beiden te bewonderen in de katedraal van Salta en bij de afbeelding van Cristus is de tekst te lezen "de modo milagrosamente flotando sobre el agua" (op wonderbaarlijke wijze drijvende op het water) , alsof het op eigen kracht de oceaan was overgestoken maar het moge duidelijk zijn dat het per schip vervoerd is.<br />
Waarom schrijf ik dit ? Wel, ik ben getuige geweest van een fenomeen dat zijn weerga niet kent in dit deel van de wereld, het enige dat ermee te vergelijken is is Mekka.<br />
Ieder jaar, op 15 september , vindt hier een processie plaats waarbij de afbeeldingen van Cristus en Maria aan de kop van een stoet van duizenden pelgrims een rondje van pakweg 2 km door de stad maakt.<br />
Een maand van tevoren begint het te zinderen in Salta, de katedraal loopt iedere dag voller en voller, het aantal bezoekers benadert de 20.000 per dag en de pelgrims komen van heinde en verre waarbij er zijn die 300 km in 13 dagen lopen , daarbij bergen van 4.200 m bedwingen en kou trotseren van 10º onder nul . Ik heb hele groepen pelgrims de stad binnen zien trekken onder politie begleiding , met vlaggen zwaaiend , gezang uit luidsprekers en een eigen beeltenis van Maria op de schouders van enkele dragers.<br />
De stad begint uit te puilen en de laatste week voor de processie zijn er wel 5,6,7 missen op èèn dag waarbij de menigte buiten voor de katedraal de mis volgen via luidsprekers omdat er binnen geen plaats meer is. Iedere dag ga ik even kijken en als het moment gekomen is dat de processie begint komt het mij een beetje komisch over als ik zie dat duizenden mensen met vlaggetjes zwaaien als de afbeeldingen naar buiten gedragen worden .<br />
Maar ik heb genoeg gezien, ik maak gauw dat ik weg kom want het wordt mij te druk met een officiele schatting van 500.000 deelnemers, waarbij 200.000 van buiten Salta zijn.<br />
Men zegt dat deze processie de meest belangrijke in heel latijns amerika is en ik zal de laatste zijn om dat te betwistenokkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-34425183144476169572009-07-23T20:37:00.002+02:002020-03-20T21:45:59.803+01:00NR 56 23-07-2009 SaltaHoe breng ik mijn dagen door in Salta zou je kunnen vragen ? Nou , in de eerste plaats hang ik de pensionado uit op de terrasjes door koffie te drinken , meestal met wat erbij . Zoals begrijpelijk fiets ik ook hier dat het een lieve lust is en ik ben al in veel omliggende plaatjes geweest waar de meeste "Salteños" (bewoners van Salta) nooit geweest zijn in hun leven en ook Salta begin ik te kennen . Dan is er nog een berg aan de rand van de stad van zo`n 300 m hoog die je kan beklimmen via een trap van 1100 treden , of je kan met de fiets omhoog via een weg . Allebei doe ik geregeld , 2 tot 3 keer met de fiets per week en via de trap ook zo`n 2 keer . Ik sta dus veel op de top van deze berg en loer door mijn verrekijker om te zien dat er mensen zijn die eerst clandestien land in beslag nemen door er een tent op te zetten , later wordt die tent vervangen door een hok van steen en weer later staat er dan een huis , zo gaat dat hier . Dat is de dagelijkse gang van zaken .<br />
<br />
De Argentijnen zijn een fervent gebruiker van " Matè " (spreek uit :matte ) . Dat is een losse , grove thee , waarvan je wat in een dubbelwandig kommetje schudt , daar doe je heet water bij en eventueel suiker en dat zuig je via een soort metalen rietje op . Nu zijn de kommetjes vaak zo klein dat het in èèn "zuigteug" leeg kan zijn , het is dus zaak om ervan te "nippen" , vooral als het kommetje de vriendenkring rondgaat , zodat iedereen ervan kan genieten . Want Matè drink je met je vrienden !<br />
Je ziet dan ook veel Argentijnen op straat met een thermoskan onder de arm met heet water .<br />
<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-1117122178851433042009-06-29T20:26:00.002+02:002017-11-20T13:58:38.595+01:00NR 55 28-07-2009 Salta Na een busritje van ruim 50 uur kom ik in Mendoza aan . Vandaar stap ik op mijn fiets om terug te fietsen naar Salta . Aan het eind van de tweede dag op deze reis naar Salta sta ik op de camping van Uspallata als Franzisca uit Zwitserland aan komt rijden , ze is haar (tijdelijke) fietsmaatjes kwijtgeraakt (later zal ik begrijpen waarom) en als ze hoort welke richting ik uit gaat vraagt ze of ze mij gezelschap mag houden de komende dagen of weken . Dat mag en de volgende dag fiets ik eens niet naar het zuiden maar naar het noorden met in mijn kielzog Franzisca Krebs . Ze vertelt dat zij aan Triathlons doet en dat had al een waarschuwing moeten zijn want van elke dag maakt zij een wedstrijd en na de derde dag hou ik het voor gezien en ben ik blij dat ik haar s'avonds niet aantref op`de afgesproken plek . Nu begrijp ik beter waarom zij haar eerdere fietsmaatjes is kwijtgeraakt . <br />
Ik kom voor de tweede maal door het dorp Chilecito en tref daar in een Hostal voor de 4 maal onderweg dezelfde vrouw aan en wel de schaapherderin uit Frankrijk , Sigrid Cholin , die ook naar Ushuaia is gefietst . Zij is inderdaad schaapherderin in Frankrijk en onderweg naar Ushuaia heeft zij nog voor een dag schapen gehoed vertelde zij toen we naar het zuiden fietsten .<br />
<br />
Na de ruim 1.500 km afgelegd te hebben van Mendoza naar Salta op de fiets , huur ik een huis via een makelaar voor 6 maanden om er te wonen , daarna zie ik wel wat ik doe . Tenslotte is er hier ook nog ene Fernanda ! Salta is een grote stad , groter dan Utrecht en ligt in het noorden van Argentinie op zo`n 300 km van de grens met Bolivia . De stad noemt zichzelf " La Linda " ( de mooiste ) maar dat geld dan alleen maar voor het historisch centrum , daarbuiten is het maar gewoontjes . <br />
Geld is hier een crime , ten eerste zijn de biljetten door zoveel handen gegaan (inclusief de visboer ) dat het vreselijk beduimeld is en stinkt . Ten tweede hebben ze in Salta een groot gebrek aan wisselgeld , ik heb hier iets meegemaakt , dat wil je niet geloven , ze betalen je wisselgeld uit in de vorm van snoepjes !<br />
Nu praat ik niet over de plekken waar veel toeristen komen maar over de kleine winkeltjes waar de locals kopen . Als je 5 broodjes wil hebben b.v. wordt er altijd gevraagd of het er meer mogen zijn , dan hoeven ze geen geld terug te geven . Of het wisselgeld betalen ze uit in de vorm van snoepjes omdat er geen wisselgeld is , krijg je<br />
Nu heb ik mijn vraagtekens bij dit "tekort" want op deze manier verkoop je wel meer en wordt dit "tekort" misschien wel kunstmatig in stand gehouden .<br />
Er is natuurlijk ook van alles te koop en dat kopen gaat dan nog wel maar het afrekenen is een ramp . Bij elke kassa moet ik mijn paspoort tonen als de uitgave meer dan 50 euro is en niet alleen ik maar ook de Argentijnen zelf , maar dat afrekenen gaat zoooo traaaag.<br />
Ik kocht een mobieltje in 5 minuten , maar het afrekenen nam 15 min. in beslag en na die 15 min. bleek dat ik niet kon betalen met mijn creditcard zodat alle rompslomp voor niets was geweest .<br />
Ik kocht ook een camera (jawel) en de betaling daarvan duurde 10 min. !<br />
<br />
<br />
Ik moest het stempel in mijn paspoort laten verlengen want eind juni zouden mijn 90 dagen voorbij zijn . Nu zou ik met de fiets naar de grens met Bolivia kunnen fietsen maar dat kost mij 5-7 dagen en die dagen zijn ook niet zonder kosten . Ik zou ook met de bus kunnen gaan maar dat kost 2 dagen en is ook niet gratis.<br />
Nu heb je hier in Salta een "Buro de Migracion" waar je je een stempel kan halen voor een periode van 90 dagen , de standaard verblijfs periode en dat leek mij wel makkelijk .<br />
Op een goede dag ga ik dus naar Migración voor een nieuwe stempel in mijn paspoort blijkt dat het oude stempel niet overeenkomt met de gegevens in de computer , in de computer stond dat ik het land had verlaten terwijl het stempel zei dat ik binnenkwam .<br />
Afijn , na anderhalf uur beraadslagen en turen in mijn paspoort krijg ik een brief mee en met die brief moet ik naar de Gendarmerie die zich ik weet niet waar ergens in Salta bevindt en daar zouden ze het probleem verhelpen .<br />
Nadat ik de Gendarmerie gevonden heb , wat niet meevalt in een vreemde stad begint het hele proces van beraadslagen en turen opnieuw , blijkbaar is dat standaard .<br />
Na 2 uur zegt de dienstdoende diender dat ik de volgende dag pas terug naar Migración kan gaan want Ushuaia , waar de fout is gemaakt , is toch wel ver weg en hij heeft tijd nodig om het te herstellen !<br />
De volgende dag ga ik vrolijk naar Migración want alles is geregeld , hoor ik daar dat nu de man bij de Gendarmerie een fout heeft gemaakt en moet ik opnieuw naar de Gendarmerie .<br />
Na een telefoontje van een half uur met Ushuaia en nadat 5 andere personen zich ermee bemoeit hebben mag ik weer de volgende dag pas terug naar Migración , want Ushuaia is toch wel ver weg !<br />
Uiteindelijk is alles goed gekomen maar wat een krentenpikkers , achteraf was het misschien beter geweest om toch maar de bus te nemen naar de grens met Bolivia , daar hadden ze waarschijnlijk niets gemerkt van deze verdraaiing en indien wel , dan hadden ze nooit verlangd dat ik 5 duizend km met de bus moest afleggen om de fout te herstellen . Of toch wel ? Ik begin nu toch te twijfelen als ik dit zo schrijf !<br />
<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-14106923635278118582009-03-28T18:25:00.002+01:002017-11-19T11:29:58.490+01:00NR 54 28-03-2009 UshuaiaRoey Sadan is een ambitieuze jongeman . Hij wil beroemd en fameus worden in Israel en als eerste Israelier de wereld rondfietsen.<br />
Zijn bedoeling is om beroemd te worden zodat hij makkelijker geld los kan krijgen bij eventuele sponsors en ik moet zeggen dat hij op de goede weg is want zijn video's worden uitgezonden op de Israelische TV.<br />
Over 2 jaar , als deze reis er op zit , wil hij met een camera naar de Eskimo's en het Amazone gebied om daar het dagelijkse leven vast te leggen , hij zit dus vol plannen en ik hoop van ganser harte dat die plannen gestalte krijgen voor hem.<br />
<br />
Als ik samen met Roei El Chaltèn verlaat , op weg naar El Calefate , hebben we de fameuze Patagonische wind in de rug en fietsen we fluitend 30 km per uur en wanneer we achterom kijken staat Mount Fitzroy in al zijn glorie te schitteren . Al die dagen dat we in zijn buurt zijn geweest hebben we haast geen wolkje gezien .<br />
Als we na een uurtje fietsen een bocht naar rechts maken is het echter gedaan met het freeweehlen , de wind blaat nu recht in ons gezicht en het tempo daalt van fluitend 30 km naar stoempend 7 km .<br />
Aan het eind van de dag naderen we beschutting in de vorm van een restaurant met camping , Roei echter wil wild kamperen maar omdat er helemaal geen beschutting tegen de wind is beslist ik dat we op de camping gaan staan en betaal ik de overnachting en het eten voor Roei want hij heeft bijna geen geld meer . <br />
In El Calefate treffen we de 3 Fransen weer . Om de kosten te drukken huren we gezamenlijk een auto om de gletsjer Perito Moreno te bezoeken . Het ritje zal toch nog duurder uitvallen dan gedacht want op de heenweg krijgen we een vos onder de wielen waardoor de voorspoiler beschadigt raakt , we proberen nog het een en ander te camoufleren maar de verhuurder heeft vaker met dit bijltje gehakt en doorziet het . Tenslotte is dit een extra`tje voor hem want hij laat het natuurlijk nooit en te nimmer repareren . We zijn per man 70 chileense pesos extra kwijt voor dit akkefietje en het zal zoveel wrijving geven tussen Pascal en Michelle (die een relatie hebben ) dat ze een paar dagen zonder elkaar opfietsen .<br />
<br />
De gletsjer is een bezoek meer dan waard , je kan hem benaderen tot op zo`n 300 meter en dan zie je beneden je een muur van ijs dat ongeveer 500 meter breed is .<br />
Eens in de zoveel jaar onstaat er soms een ijsbrug die heel spectaculair ineen dondert , bij ons bezoek is het zelfs geen brok zo groot als een huis dat afbreekt maar slechts kleine stukjes , maar zelfs dat gaat gepaard met een onheilspellend gedonder en veel bruisend water .<br />
Onderweg naar Parque Torres del Paine moet ik een van de Francaises vermanend toespreken . Wat is het geval .<br />
Aan het eind van een fietsdag naderen we een ravijntje , misschien 10 meter diep , waar de weg over loopt met onder die weg booggewelven waar je net rechtop kunt staan . Ik stel voor om hieronder te overnachten zodat ieder zijn eigen gewelfje heeft (er zijn er vijf ). Mijn voorstel wordt aangenomen en we instaleren ons terwijl de enkele auto die passeert ons niet opmerkt omdat we onder de weg zitten . Besluit opeens een van de Francaises om boven langs de weg de benen te strekken ! Wat moet een automobilist wel niet denken als hij in "the middle of nowhere" een jonge vrouw langs de weg ziet lopen , met voor hem , zonder enig middel van vervoer ?<br />
Als je de aandacht wil trekken moet je je zo gedragen . Als ik er wat van zeg moet ze toegeven dat ik gelijk heb en komt ze gauw naar beneden .<br />
Als ik ergens wild kampeer dan zorg ik er voor dat ik niet gezien wordt zodat de kans dat je ongewenst bezoek krijg zo klein mogelijk wordt .<br />
<br />
Voordat ik aan deze reis begon heb ik voor 300 euro een duur Gore-Tex regenjack gekocht van het merk Arcteryx en nu ik in de stromende regen op weg bent naar O`Higgins kom ik tot de slotsom dat het hele Gore-Tex gebeuren èèn grote leugen is . Het is misschien geschikt als je het aantrekt en daarna roerloos op een stoel plaatsneemt en je vooral niet verroert , maar hier in de heuvels (bergen zijn er gelukkig niet ) moet je je inspannen en word je nat van binnenuit . Nu zegt het gebruiksvoorschrift dat je het zo nu en dan met een zachte zeep moet reinigen want anders raken de poriên verstopt en ademt het niet meer . Nou , ik ken geen enkele fietser die zich de moeite getroost om dat te doen en mocht het ademend vermogen teruglopen in de loop der tijd , je koopt het tenslotte voor jaren en niet voor een paar maanden , dan kan je net zo goed een flut regenjack kopen .<br />
Dit overdenk ik zo op de fiets als het (zweetwater?) of (regenwater ?) in straaltjes uit mijn mouwen loopt .<br />
<br />
Als ik onderweg ben naar Parque Torre del Paine en ik rust wat onderweg zie ik in de verte een stipje naderen dat een fietser blijkt te zijn en als dat stipje op gelijke hoogte met mij komt zie ik dat het Michelle is die alleen fietst , zonder Pascal , omdat ze ruzie hebben over de huurauto . De rest van de dag fietsen we samen op naar het park .<br />
Het is weer een overweldigend gezicht om Torre del Paine van veraf te zien , in het park aangekomen worden de twee "duifjes" al gauw weer verenigd en zoeken we de camping op waar het gratis hout al klaar ligt voor de koude avonden .<br />
De volgende morgen maak ik een wandeling naar een of andere top , alleen is het een top die volkomen ingestort is . Een complete berg is vergaan tot een losse hoop stenen ,weliswaar grote stenen en ik zoek mijn weg naar boven in dit maanlandschap .<br />
Boven is het bitterkoud en het sneeuwt , reden om er niet al te lang te blijven .<br />
<br />
Roei Sadan heeft ook een vreemde manier van fietsen voor mij , hij rijdt een paar honderd meter terwijl hij zijn pedalen rondwentelt , maar daarna houd hij zo`n 10 seconden zijn benen stil om vervolgens weer te gaan trappen . Dit natuurlijk op het vlakke , in de bergen kan dit niet .<br />
Ik zeg tegen hem dat hij op deze manier van fietsen nooit in een bepaald soort ritme komt , dat hij niet die fase bereikt waarin je de "naverbrander" of "automatische piloot " aanzet en maar door kunt stoempen , ook als je moe bent .<br />
Maar zoals zo vaak is het ook nu gepraat tegen dovemansoren , ze zijn het zo gewend en hij heeft er al 30.000 km opziten op deze manier , dus wat zeur ik .<br />
Later , als ik hem 4 dagen voor Ushuaia uit het oog verliest doordat we allebei een andere route kiezen , zal hij pech krijgen doordat zijn nippels in de achteras versleten zijn en hij geen meter meer kan fietsen . Dit waarschijnlijk als gevolg van het telkens stilhouden van zijn benen . Hij heeft het geluk dat andere fietsers hem letterlijk op sleeptouw nemen naar Rio Gallegos .<br />
<br />
Tolhuin is een klein dorp op weg naar Ushuaia maar heeft een verbazend grote bakkerij waar ik kan overnachten in een kamer boven . Deze bakker is zeer gastvrij naar fietsers toe , misschien in de wetenschap dat deze zijn producten kopen en op deze manier zijn klandizie verhoogt .<br />
Wanneer ik Ushuaia nadert heeft de herfst reeds zijn intrede gedaan , de hellingen buiten de stad zijn van een bruine waas voorzien , als gevolg van de bomen en struiken die verkleuren .<br />
Eindpunt bereikt en dat vier ik met een biertje .Of waren het er meer ? Hoe dan ook , de nachten beginnen koud (vorst) te worden en na 2 dagen gewacht te hebben op Roei besluit ik om zonder hem met de bus naar Mendoza te reizen .okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-39270781814888333962009-03-07T17:47:00.002+01:002017-11-17T22:39:09.056+01:00NR 53 07-03-2009 El Chaltèn<br />
<br />
In Cochrane ontmoet ik een 27 jarige fietser uit Israel , Roei Sadan , "Jinji" voor vrienden .Roei is 2 maanden na mij uit Alaska vertrokken en hier , bijna aan het eind , treffen wij elkaar.<br />
In het begin weet ik niet wat ik van deze vreemde vogel moet denken met zijn vuurrode "rabbi baard" en gescheurde kleren , maar als ik hem in de loop van volgende dagen beter leert kennen blijkt het een aardige en leuke jongen te zijn . Hij is een ex soldaat uit het Israelische leger en hij vertelt dat wanneer je een goed soldaat bent de regering je aan het eind van je diensttijd beloont met 6.000 dollar die je echter niet zo maar in je handje krijgt , daar moet je vijf jaar op wachten . Er zijn echter een paar uitzonderingen die ervoor kunnen zorgen dat je eerder over het geld kan beschikken . Dat is als je gaat trouwen , als je een eigen bedrijf start of voor educatie . Omdat hij niet beantwoordt aan die voorwaarden maar toch over het geld wilde beschikken is hij een lening aangegaan met de Bank met dat geld als onderpand . Want Roei wilde de eerste Israelier zijn die de wereld rondfietst en omdat hij bang was dat een ander hem voor zou zijn heeft hij deze constructie bedacht . Hij heeft trouwens ook vrienden die hem sponseren .<br />
Over dat soldaat zijn , als je een "slecht" soldaat bent , nou , dan krijg je niks ! Hooguit een kantoorbaantje .<br />
<br />
Als vanzelfsprekend fietsen wij gezamenlijk Cochrane uit en diezelfde dag nog duikelen we 3 andere fietsers op , 2 meisjes en 1 jongen , alle drie uit Frankrijk en gezellig keuvelend , want er is hier totaal geen verkeer , fietsen we zuidwaarts . <br />
Na een groot deel van de dag met nietsdoen te hebben doorgebracht , we moesten op de veerboot wachten , fietsen we aan het eind van de dag langs een vervallen hut die op slot zit , het slot stelt echter niet veel voor en we nemen binnen poolshoogte . Het is een bende binnen maar met wat opruimen is er wel ruimte om te slapen en besluiten we om hier te overnachten , hoeven we onze tent niet op te zetten . Tijdens het koken gaat het mis met de benzinebrander van Pascal , hij vat vlam maar gelukkig heeft Roei de tegenwoordigheid van geest om , met de hoog opvlammende brander in zijn handen , naar buiten te lopen om hem daar van zich af te werpen , voordat de hele hut in vlammen opgaat .<br />
In O`Higgins huren we een cabin met een behaaglijke houtkachel , daar krijgen we bijna ook weer brand , tijdens het bijvullen van hout gooi ik onbewust de gasaansteker er ook in met even later een flinke plof als gevolg . Toen kon ik het zoeken naar mijn aansteker wel staken !<br />
<br />
We moeten nog het meer bij O`Higgins oversteken om bij het begin van niemandsland te komen en dat doen we met een onvervalste toeristenval . Omdat je hier geen kant op kan moeten we wel de 32 dollar betalen voor 2,5 uurtje varen .<br />
<br />
Dat we nu met z`n vijven zijn komt wonderwel goed uit want we gaan een stuk niemandsland van 15 km tegemoet waar we elkaar hard nodig hebben . Het is het niemandsland tussen Chili en Argentinie waar geen weg is , geen brugjes over riviertjes , alleen een uitgesleten pad van fietsers en wandelaars die ons voor gegaan zijn in de loop de jaren .<br />
De eerste kilometers is er nog te fietsen maar dan is het afgelopen , we moeten over riviertjes waarover wankele bruggetjes liggen van boomstammetjes of takken , vaak niet meer dan twee voeten breed , we moeten door modder , we moeten over omgevallen bomen , we moeten de fiets met behulp van de andere tegen hellinkjes opduwen , kortom , voor mij alleen was dit onmogelijk geweest . De passages over de riviertjes zijn zo smal dat je je fiets voor je uit moet duwen met jou erachteraan en dan maar hopen dat de boomstammetjes niet gaan wijken zodat je alsnog in het water beland . Nu , met iemand vòòr je fiets kan er nog wat gemanouvreerd worden .<br />
Het is ook mogelijk dat je bagage per paard vervoerd wordt en jezelf gaat lopen/fietsen , dan is het in een dag te doen . Nu moeten we overnachten langs het pad .<br />
<br />
De volgende morgen vroeg krijgen we nog een stuk pad dat zo uitgesleten is dat onze fietstassen beklemd raken tussen de zijkanten , maar dan , als we de hoek omgaan en het leed geleden is staat hij ineens voor ons in zijn volle glorie . Mount Fitzroy , de berg met de meeste verbeeldingskracht in Zuid Amerika .<br />
Hij is volkomen wolkenvrij , iets dat zeer bijzonder is en ik krijg een brok in mijn keel en moet een traantje wegpinken bij het zien van deze geweldenaar<br />
Als een monoliet steekt hij in de lucht met wanden zo steil dat er geen sneeuw op blijft liggen .<br />
Dit is absoluut het mooiste wat ik ooit aanschouwd heb , in het vroege ochtendlicht zijn de bergen op de voorgrond nog in de schaduw terwijl Mount Fitzroy baad in het licht alsof er een schijnwerper op gericht is , met het Lago Del Desierto op de voorgrond waarin Mount Fitzroy wordt weerspiegeld .<br />
Voor zaken als dit zijn alle ontberingen op slag vergeten en ik besluit om samen met Roei mijn tent aan de boorden van het Lago Del Desierto op te slaan om zolang van dit uitzicht te genieten als mogelijk is . En dat is heel lang , de hele verdere dag en de volgende morgen kan ik wolkenvrij zien hoe het zonlicht met de berg speelt , met licht en schaduw , alsof de berg telkens van vorm verandert .<br />
En dan te bedenken dat er mensen zijn die een week wachten tot de bewolking opgetrokken is en vaak teleurgesteld huiswaarts keren zonder de berg gezien te hebben .<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-61539711292434045012009-02-18T19:42:00.002+01:002017-11-17T18:59:14.947+01:00NR 52 18-09-2009 CochraneOp weg naar Coyhaique krijg ik te maken met de fameuze Patagonische wind , eerst in de rug , maar na een maaltijdstop krijg ik wind van alle kanten en na 20 km worstelen houd ik het gezien voor die dag en kampeer in de struiken langs de weg . De volgende morgen is de wind veel minder maar als ik Coyhaique binnenrijdt blaast ie weer dat het een lieve lust is . Gedurende deze dagen zal de wind alle andere geluiden overstemmen en hoor ik alleen het woeste geraas in de bomen zodat je blij ben om weer eens een auto voorbij te horen komen . Als je fietst is het een echte dwarrelwind en moet je met aangetrokken remmen rijden om direct te kunnen stoppen als je een zwieper van opzij krijgt . In Coyhaique ontmoet ik wederom de Australisch Duitse dame en gaan we gezellig een maaltijd nuttigen in een etablissement waar de rokers in de meerderheid zijn , maar , we slaan ons er kranig doorheen zonder een klacht te uiten .<br />
<br />
Als ik Puerto Inginiero Ibañez nader is er een mirador (uitkijkpunt) waar ik even stop voor een blik op de omgeving en even later is het vechten tegen de wind om lopend de weg weer te bereiken want een uitkijkpunt is meestal hoog gelegen en daar weet de wind van toeten en blazen . Als ik een 8% afdaling inzet brengt deze wind mij haast tot stoppen maar even later kom ik in de luwte van de bergen en blaast diezelfde wind mij met 40 km uur het (spook) dorp binnen want er is helemaal niemand op straat , geen wandelaars en geen auto's.<br />
Door de straffe wind , of storm zoals je wilt zal de Ferrie , die mij naar de overkant van het meer moet brengen 3 dagen niet varen .<br />
Als de wind uiteindelijk uitgeraasd is en de boot weer vaart is hij zo afgeladen met mensen dat je nauwelijks een plekje kunt vinden om te zitten . Ik weet dat het gevaarlijk is met zoveel mensen op een boot maar ik heb geen zin om nog een dag te wachten in dit pokkedorp .<br />
<br />
Als ik op een gluiperige manier , telkens 300 m stijgen en daarna 150 m dalen , naar een hoogte van 1250 ben geknokt koel ik tijdens de afdaling behoorlijk af . Ik heb al 30 km achter de rug en inwendig verheug ik mij op een restaurantje langs de weg , wetende dat dit zeer waarschijnlijk een utopie zal zijn maar verdomd , als ik langs een huis fiets zie ik een bordje dat zegt "Hospedaje con Comida" dus stop ik en klop aan bij een zo op het oog gewoon huis . Ik moet alleen "even" wachten , dan zal mijn comida klaar zijn ! Dat even wachten wordt 2 uur maar dat vind ik niet erg want de houtkachel produceert een heerlijke warmte en er zijn verschillende gasten van diverse pluimage die er overnacht hebben en waarmee ik een conversatie voer die veel lijkt op het wegjagen van vliegen , met handen en voeten dus . Vroeger , toen ik een motor had ben ik eens met vrienden naar Noorwegen geweest voor vakantie en ik kan me nog herinneren dat ik daar een Nederlander onmoette die er van hield om contact te maken met de plaatselijke bevolking , dat vond ik raar want wie zoekt nou contact , dat is alleen maar eng . In de loop der jaren ben ik wat dat betreft veranderd en vind ik niets leuker dan met de locals praten . Zoals wel vaker het geval is in Chili eten we in een soort woonkamer met èèn gemeenschappelijke tafel , dat vind ik veel gezelliger dan overal duo`s of koppeltjes aan een apart tafeltje .<br />
<br />
Nadat de veerboot mij afgezet heeft in Chile Chico ga ik de volgende dag op pad naar Cochrane , dat zo`n 190 km verderop ligt . Als ik ongeveer 15 km onderweg bent begint mijn fiets een beetje zwabberig te worden en bij nadere inspectie blijkt mijn frame gebroken , gelukkig niet op een vitale plek . Bij mijn achteras zit een oog aan het frame gesoldeerd en van dat oog is een verbindingsstukje gebroken maar het is wel zodanig dat ik niet verder kan fietsen . Met wat ijzerdraad dat ik langs de kant van de weg zoekt repareer ik het provisorisch en fiets terug naar Chile Chico . Daar aangekomen is het zoeken naar een lasser die aluminium kan lassen , maar omdat die er niet is koop ik bij de (gelukkig) aanwezige fietsenmaker een nieuw alu frame voor 15 euro . Nadat we alle attributen overgezet hebben naar het nieuwe frame kan ik de volgende dag weer verder . Voor de geinteresseerden , op deze reis heb ik inmiddels vernieuwd : frame ,trapas, balhoofd , 2 zadels , voorvelg , achtervelg , bagagedrager , km teller en tent . <br />
<br />
Op een dag is de weg uitgehakt in een heuvel , met aan weerszijde steile wanden en ik schat dat de afstand naar de top ongeveer 300-400 m is . Maar mensen wat een geworstel om boven te komen ! De weg is onverhard maar daar ligt het niet aan , het is de woeste wind die er een gevecht van maakt . Het is al gauw duidelijk dat ik fietsend niet boven komt dus ga ik maar lopen maar ongelooflijk wat een wind dat er staat , zelfs met de fiets aan de hand is het een gevecht van heb ik jou daar . Elke keer weer wordt de fiets gewoon uit mijn handen geblazen , hij valt op de grond en dan moet ik telkens maar weer zien dat ik op de toch wel steile helling mijn stalen ros overeind krijg .<br />
Uiteindelijk ben ik de overwinnaar en ben ik boven maar wie schets mijn verbazing als daar op de top bijna geen wind staat .<br />
<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-71357580236191774202009-02-11T15:06:00.002+01:002017-11-23T15:22:30.556+01:00NR 51 11-02-2009 CoyhaigeDe Araucaria Araucana zie ik al van ver , dat zijn de bomen die alleen in de Andes groeien en de vorm hebben van een paraplu . In Nederland kennen we ze onder de naam Apenboom , alleen hebben ze bij ons nog takken onderaan de stam , dit in tegenstelling met de wilde exemplaren waar na een jaar of 40 -50 de onderste takken afsterven en zo hun parapluvorm krijgen . Je zou dus kunnen zeggen dat deze bomen in Nederland nooit oud worden omdat ik nog nooit zo`n boom in de gedaante van een paraplu heb gezien . De afgestorven takken die onderaan gezeten hebben laten geen litteken achter , je kunt niet zien dat er takken hebben gezeten . <br />
We naderen Bariloche dat in het centrum ligt van wat ze hier zeggen "De Zwitserse Alpen" en het lijkt er wel op . Na het dorre en droge gedeelte in het noorden van Argentinie en het dorre en droge gedeelte dat verderop in het zuiden in verschiet ligt is dit een soort van groene oase in een woestijn . Er zijn hier prachtig gekleurde meren en deze meren verschieten zelf ook nog vaak van kleur , dat wil zeggen dat zo`n meer zelf verschillende tinten heeft ,Jade , Turquoise , Smaragd of hoe je het ook noemen wilt . Het is hier een schitterende omgeving en het zal dan ook niemand verbazen dat Willem en Maxima , juist ,,,die , hier een stulpje hebben . <br />
Het is niet alleen in naam klein zwitserland , ook de houten huizen doen sterk denken aan dat land in Europa en wat te denken van de vele chocolade winkels die je hier vindt , dat kan geen toeval zijn .<br />
<br />
Sinds ik in Argentinie ben gebruik ik mijn tent weer want in bijna elke plaats hebben ze gemeente campings , dit in tegenstelling met Chile , daar heb je campings maar dan sta je gewoon bij particulieren in de tuin compleet met de gebrekkige sanitaire voorzieningen . In de periode dat ik in Klein Zwitserland ben is het vakantie in Argentinie en dat vertaalt zich in overvolle campings met voor iedere 150 personen 1 douche ! Maar na 12 dagen is het leed geleden en heb ik het rijk weer voor mezelf . In deze contreien vernieuw ik mijn trapas die de laatste tijd krakende geluidjes produceerde en ik niet wil wachten totdat ik in Patagonie ben waar de bewoners dun gezaaid zijn .<br />
Onderweg kom ik zowaar weer het groepje Polen tegen dat ik al twee keer eerder gezien heb , 3.500 km verder naar he zuiden , nadat ik ze voor het eerst in Peru gezien heb , wie zegt dat de wereld groot is ?<br />
<br />
Al met al heb ik genoten van mijn reis door Argentinie , het is een mooi land met behulpzame mensen maar nu wordt het toch tijd om de grens met Chile te passeren omdat de paspoortgrens van 90 dagen nadert . Bij Futaleufu doe ik dat en zit dan onmiddelijk op de Caretera Austral . De Caretera Austral is een onverharde weg die begint in Puerto Montt en doodloopt in Villa O'Higgins , 1.240 km verderop in het uiterste zuiden van Chile . Omdat ik dus onderweg aanhaakt op deze weg is het voor mij slechts 900 km naar O`Higgins .<br />
In 1975 is men begonnen met de aanleg op last van de toenmalige Junta leider Pinochet en in 1995 werd de laatste hand eraan gelegd maar toen reeds was hij te smal . Ik heb het met eigen ogen gezien , er zijn plekken waar hij slecht 5 meter breed is . De Chilenen noemen het dan ook gekscherend "De Koning Van De Miskleunen" . Hij is gevaarlijk vanwege vallende stenen , bruggen zijn onbetrouwbaar en 10 jaar na gereedkomen wordt hij dus alweer verbreed en dat verbreden gebeurd rigoreus . Als het mogelijk is wordt er 50 meter links en 50 meter rechts van de weg alles maar dan ook alles gekapt of geegaliseerd en wordt de weg zelf verbreed tot 15-20 meter . De hele charme van deze weg is voorgoed naar de knoppen voor een fietser , ik houd van een smalle weg waardoor je contact voelt met de omringende natuur , eigenlijk kan een weg niet smal genoeg voor me zijn . <br />
Maar goed , het is een werk voor jaren , dus dat duurt wel even voor ze klaar zijn en ik heb zeker voor 90% de oude weg kunnen volgen en die is in 3 woorden schitterend , prachtig , indrukwekkend . <br />
Bijna elke dag viel mijn mond wel open over zoveel natuurschoon , deze weg heeft het allemaal , woest stromende rivieren , lieftallige of onstuimige bergbeekjes , honderden watervallen van druppelaars tot schuimende watergordijnen , ijzige gletschers , eeuwige sneeuw , ongenaakbare granieten bergtoppen , fjorden met loodrechte hellingen , peilloze diepe meren , condors (reuzenvogels) en zelfs kom je zo nu en dan een dorp tegen . En daar slingert en steigert de Caretera Austral tussendoor .<br />
Ik drink hier zelfs rechtsstreeks uit de waterbronnen langs de weg ! Zonder mijn filter te gebruiken .<br />
Toen ik aan deze reis begon had ik er wel van gehoord maar wist er het fijne niet van , ik had geen route in mijn hoofd maar nu ik hier ben word ik aangenaam verrast , en wie wordt er nu niet graag aangenaam verrast .<br />
<br />
Als ik de 2e dag op de Caretera Austral fiets zie ik dat ze vroeger niet op een houtje meer of minder keken en als ik dan praat over vroeger bedoel ik 50-75 jaar geleden , want zoveel jaar schat ik het wel . Ze hebben bomen doorgezaagd in stukken van zo`n 1.50 m en die gewoon rechtop tegen elkaar gezet om zo een omheining te creeren en dat niet voor een klein stukje , nee , voor honderden meters .<br />
<br />
Wat ik nu toch meegemaakt heb ! Ik heb de nacht in mijn tent in Puyuhuapi (dorp) doorgebracht en daar was het nogal rumoerig . De volgende dag fiets ik naar het Parque Nacional de Queulat om de hangende gletscher te bezoeken . De ranger daar (de echtgenoot van de vrouw waar ik die rumoerige nacht heb doorgebracht) zegt nog tegen me als ik betaal voor een campingplaats dat het hier ongetwijfeld rustiger zal zijn . Afijn , na een bezoek aan een Australische dame van Duitse afkomst die ook op de camping staat en die me al eerder opgevallen was ga ik terug naar mijn tent . Wanner ik lig te slapen (het is inmiddels donker ) word ik gewekt door stemmen vlakbij en geschuifel van voeten in het grind . Als ik mijn hoofd buiten de tent steekt zie ik in het duister schimmen die tenten aan het opzetten zijn , op MIJN kampeerplaats ! Als ik vraag wat de bedoeling van dit alles is zegt er een "we dachten dat deze plek vrij was " , ja , met een fiets en tent zeker van mij die er al staan . Zonder iets te vragen proberen zij mijn kampeerplek te delen , dat gaat me te ver en ik vraag , mischien een beetje onvriendelijk , of ze op willen hoepelen .<br />
Blijken het Israeliers te zijn die wachten totdat de parkwacht naar huis is zodat ze gratis kunnen overnachten om s'morgens vroeg , voor de parkwacht er is , weer te vertrekken .<br />
Op die manier kan je 8.000 (11 euro) pesos chilenos uitsparen .okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-2452683966337554442009-01-19T13:51:00.002+01:002017-11-11T15:12:32.476+01:00NR 50 19-01-2009 Ik kom Oruro binnen op het moment dat er feestelijkheden zijn en de ene na de andere folkloristisch verklede groep dansend door de straten gaan . Daarbij hanteren zij een "ratel" in de meest fantasievolle modellen en vormen , autovorm , drinkbekervorm , diervorm etc . Deze ratel lijkt veel op de ratels die vroeger in Nederland gebruikt werden om de spreeuwen te verjagen in kersenboomgaarden en maken hetzelfde geluid .<br />
Onderweg van Oruro naar Potosi zie ik veel Lama's in het wild maar aangezien ze allemaal een gekleurd lint in hun oren hebben zijn ze alleen zo op het oog wild en hebben ze een eigenaar .<br />
Potosi ligt al op grote hoogte maar om het te verlaten moet je nog hoger klimmen en het vergt veel van mijn spieren , het is elke keer 100-200 m fietsen en dan flink uithijgen voor de volgende fase.<br />
<br />
Bolivia zal in mijn herinnering blijven als het meest primitieve land van Zuid Amerika . Het had de vieste WC`s en de slechtse hotels maar is daarentegen weer het goedkoopste . Het een staat niet los van het ander vaak .<br />
Wat zeg je van het feit dat ik onderdak , (ik schrijf met opzet onderdak want meer is het niet) heb gevonden in een Boliviaans dorp waar geen WC aanwezig is ? Als je dan aan de eigenaar vraagt hoe dat moet s`nachts krijg je als antwoord , "ginds aan de overkant van de weg is een publieke WC " . Als alle inwoners op deze manier hun behoefte moeten doen kan het er s`nachts nog wel eens druk worden .<br />
Of je hebt WC potten die misschien ooit wit geweest zijn maar na zoveel jaren een bruin uiterlijk hebben gekregen . Zal dat van de ....... zijn ?<br />
Goed , laat ik er maar over ophouden anders wordt het zo`n negatief verhaal en dat verdient dit verder schitterende niet .<br />
<br />
Bij de grenspassage van Bolivia met Argentinie zie ik het groepje Polen dat ik al eerder gesproken heb in Leymebamba (Peru) , zo'n 2.000 km terug . Over de grens , in Argentinie , staat op een bord te lezen dat Ushuaia nog slecht 5.500 km verwijderd is , ik ben er dus bijna , je hoeft slechts ruta 40 te volgen die je vorderingen aangeeft door de km's af te tellen .<br />
Ik kan nu wel stellen dat het einde in zicht komt en blijkbaar geeft mij dat vleugels want moeiteloos rijd 165 , 155 , of 130 km per dag . Of moeiteloos eigenlijk niet helemaal , die dag van 155 km bijvoorbeeld naar El Sosneado was geen makkie . Na een wild nachtje (wildkamperen dus) rijd ik over een geaccidenteerde onverharde weg en na 95 km begin ik uit te zien naar een geschikte kampeerplek omdat ik 95 km eigenlijk wel welletjes vindt . Het is inmiddels 4 uur s'middags en bij het opdraaien naar een asfaltweg zie ik dat El Sosneado 65 km verderop ligt en besluit ik om die 65 km er ook maar bij te doen .<br />
Als ik om 7 uur s'avonds het dorpje binnen fietst zie ik daar Willem Mieras aan een flesje bier lurken en besluit ik met hem mee te doen . Willem Mieras is een Nederlander net als ik , alleen hij organiseert reisjes op de bromfiets voor mensen die in hun jeugd ook op zo'n ding gezeten hebben en dit alles in de omgeving van San Rafael (Argentinie)<br />
Maar dat ijskoude literbiertje had ik niet moeten nemen want het was toch wel een inspannende rit geweest en bij inspannende ritten vergaat mij de lust tot alles .<br />
Het (eerst) lekkere biertje komt er even later met gulpen weer uit . Je hebt mensen die het nooit leren.<br />
<br />
Salta is na San Salvador de Jujuy de tweede grote stad die ik aandoet in Argentinie en zoek een plekje voor mijn tent op Camping Municipal (gemeente camping) . Die eerste avond ga ik naar het centrum maar omdat het begint te regenen zoek ik beschutting onder een luifel . Hier begint mijn leven een andere wending te nemen in de vorm van ene Fernanda Lorena Ruiz .Tot op deze dag ging ik gebukt onder mijn scheiding die een paar jaar geleden had plaatsgevonden en was ik niet in staat geweest uit de put te kruipen die ik (blijkbaar) voor mezelf gecreerd had . De hele godsganse reis kon ik aan niets anders denken en nam het bezit van me . Hier in Salta sta ik te schuilen voor de regen en daar is Fernanda ineens , eveneens beschutting zoekend , met haar dochtertje Carla . We raken op een of andere manier aan de praat en zij nodigt mij uit om wat te gebruiken op de overdekte Mercado . De volgende dag is haar verjaardag en dat moet ook gevierd worden , dus voor ik het weet ga ik met een jonge vrouw op stap , ik , die jarenlang de vrouwen gemeden heb . Hier begint de ommekeer en het is deze vrouw geweest die dat in gang heeft gezet , onbewust , ze heeft het nooit geweten want ik heb het haar nooit verteld , misschien is het nu de tijd om dat toch maar eens te doen . Ze laat mij Salta zien en omgeving , ik krijg een Coca-Coladoop op haar verjaardag omdat zij de fles laat glippen , we eten "pollo al horno" (kip uit de oven ) , toch weer kip dus en na 5 dagen vindt ik de tijd rijp om verder te gaan richting Ushuaia , maar niet zonder haar eerst te beloven om regelmatig te bellen . Maar het is dus niet zo gek dat ik altijd een zwak voor haar gehouden heb . Ik kom ook tot de conclusie dat dit soort gesprekken (met haar ) een andere talenkennis vereist dan de geijkte vragen van "hoe oud ben je " hoe zwaar weegt je fiets " of "hoeveel km fiets je per dag " , daar weet ik inmiddels de antwoorden wel op . <br />
Het kan best zijn dat het haar alleen om het geld te doen is maar dat vind ik op dit moment niet belangrijk , belangrijker vind ik dat ze iets in mij teweeg heeft gebracht , een proces op gang heeft gebracht waardoor ik de wereld om me heen weer anders ziet .<br />
<br />
Na deze enerverende ontmoeting gaat het verder richting het Zuiden maar eerst buig ik af naar het noorden , naar Cachi en ik bereik dit plaatsje via "cuesta de Obispo" , dat is een soort bergpas . Cachi is in Argentinie bekend van zijn vele UFO's die hier gesignaleerd zijn of worden en volgens "ingewijden" is er hier een ondergrondse basis voor deze objecten en er is zelfs een persoon die een speciale landingsbaan aanlegt voor deze schotels . Ik zie er geen enkele en ga verder naar Cafayate , een van de wijnstreken in Argentinie .<br />
<br />
In Ranquil del Norte mag ik mijn tent op zetten achter de politiepost en de enige dienstdoende agent verwent met een asado (BBQ) en een borrel bij een behaaglijk snorrende kachel .<br />
In Barrancas houden de zwerfhonden me s'nachts uit mijn slaap , als er èèn begint te blaffen vallen de andere 200 bij en er is op het laatst eentje die zijn eigen echo beantwoord .<br />
Voor ik Chos Malal binnenvalt op mijn stalen ros heb ik mij nog tegoed gedaan aan Cabrito . Dat is geroosterd geitenvlees zoals ik het nog nooit gegeten heb , zo lekker . Maar dat komt natuurlijk ook door het feit dat ik er al een lange rit op heb zitten en dan smaken zelfs rauwe bonen zoet . Ik zal hier nog jaren op teren , de gedachte dan . Hier in Chos Malal geef ik uiteindelijk mijn nutteloze wereldontvanger aan een dolgelukkige Claudio Fernando Basual , nutteloos in die zin dat ik hem nooit gebruikt heb .<br />
<br />
<br />
<br />
Patagonia en het is hier ongelooflijk mooi met beboste hellingen,kristal heldere rivieren en meren .<br />
Ik vind Argentinie zo wie zo schitterend,het lijkt veel op Amerika, wat altijd mijn favoriete fietsland is geweest, maar nu een grote concurrent heeft<br />
Hier in de Andes vind je de Araucaria Araucara en volgens mij is het dezelfde boom die menig nederlands tuintje opsiert en die ik "apenbroodboom" noem maar ik weet niet of dat zijn echte naam is.De gelijkenis is groot,alleen als de bomen jong zijn,zo`n 30 40 jaar hebbeb zij het uiterlijk van de boom in NL,daarna beginnen algauw de onderste takken af te sterven en staat er alleen een paraplu.Maar er zijn ook bomen die heel lang hun takken behouden,kortom,je kan er geen peil op trekken.Het vreemde is dat de takken die afsteven geen littekens achterlaten op de stam,je kan niet zien dat er takken hebben gezeten.okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-85619472957970860912008-12-02T16:26:00.002+01:002017-11-09T15:24:41.648+01:00NR 49 02-12-2008 Tupizza Na lang wikken en wegen heb ik in Peru 2.000 km met de bus afgelegd . Eerst van Chachapoyas naar Leymebamba naar Celendín naar Cajamarca maar ik had al gauw gezien dat reizen in het binnenland van Peru hetzelfde is als fietsen door rul woestijnzand , het schiet niet op . Daarom ben ik langs de kust naar Trujillo , Lima, Ica en Arequipa gereisd en vandaar heb ik mijn fiets weer het werk laten doen . Dat betekent dat ik de afgelopen week weinig gefietst heb met de welbekende kramp als eerder op deze reis als gevolg toen ik Arequipa verliet . Juliaca heb ik in het vorige verslag behandeld dus dat zal ik overslaan . Vanaf Juliaca is het een dag fietsen naar Puno dat aan het beroemde Titicaca Meer ligt en als ik vanaf de hoogte het meer ziet liggen moet ik toch 2 x slikken , weer een mijlpaal op deze reis . <br />
Eeuwen geleden isoleerden de Uros stammen zich van de agressieve Inca`s door òp het meer te gaan wonen , op zelfgemaakte kunsteilanden . Deze eilanden variêren in grootte natuurlijk maar gemiddeld zijn zij 25x25 meter en de basis per eiland bestaat uit 40 tot 50 blokken rietwortel die op hun beurt weer 30 tot 50 cm hoog en 40 cm in het vierkant zijn . Deze blokken steken ze uit de bodem van het meer en zij hebben de eigenschap om te blijven drijven . Daaroverheen wordt kruislings lagen riet aangebracht tot een dikte van wel 2 meter . Het riet moet van bovenaf regelmatig ververst worden omdat het wegrot onder water . Op èèn zo`n eiland wonen 7 tot 12 gezinnen , allemaal familie van elkaar en ieder eiland heeft zijn eigen wetten . Er zijn wel 100 eilanden totaal en die hebben dan èèn hoofdbestuurder . <br />
Het is een vreemde gewaarwording om op zo`n deinende ondergrond te lopen .<br />
Puno is vanaf het water haast onzichtbaar omdat de huizen dezelfde kleur hebben als de omringende bergen , totaal anders dan bv Zacatecas in Mexico waar de kleuren je tegemoet spetteren .<br />
<br />
De Alti Plano (hoogvlakte op 3.000-4.000 hoogte) in Bolivia is wijds en groots en dor maar de grond schijnt toch wel vruchtbaar te zijn want overal wordt er druk gezaaid en geploegd . Incidenteel zie je een boom , alleen het puntige gras is alom aanwezig . Door de grote afstanden lijken de bergen in de verste verte te zweven boven een trillende en door luchtspiegelingen doortrokken atmosfeer .De huizen zijn allemaal uit dezelfde aarde vervaardigd die hen omringd . Na 12 uur steekt meestal de wind op en zorgt voor mini zandtornado`s , soms zijn er wel 10 in je gezichtsveld maar ook kan het gebeuren dat een compleet gebergte aan het gezicht onttrokken wordt door het vele zand dat de wind opwerpt .<br />
<br />
La Paz , de hoofdstad van Bolivia is in een gigantisch gat gebouwd en vanaf de voorstad El Alto , die aan de rand van dat gat is gebouwd , heb je een imposant uitzicht over La Paz dat in de diepte ligt . Via de 11 km lange autopista en tevens toegangsweg daal ik af naar het centrum en word ik gewaar van de lelijkheid van deze stad als je zo binnenkomt . <br />
De huizen zijn gebouwd in van die rode stenen die holle kamers hebben en heel breekbaar zijn met als gevolg dat er van veel stenen stukken afgebroken zijn maar toch gebruikt zijn om te bouwen . Dan kijk je dus tegen een gevel aan waar de gaten in zitten . Dan gebruiken ze soms te dunne specie zodat die tussen de stenen naar beneden druipt en je van die cementvegen ziet . De muren worden niet afgewerkt (lees :gestuct ) . Iedereen klooit maar wat aan , er komt geen architect aan te pas en als je dit leest kun je je een voorstelling maken hoe het er uit ziet als je La Paz binnenrijdt . Het centrum is anders , daar heb ik geen onvertogen woord voor . La Paz is geen stad zoals je gewend bent , niks geen groot vlak gedeelte waarop de stad gebouwd is , nee , algauw zit je op hellingen die erg steil kunnen zijn en er zijn gedeeltes , daar waan je je buiten in de vrije natuur maar dan plots zit je weer temidden van de huizen . Het lijkt of de stad bestaat uit wel 100 kleine dorpjes die dicht opeen liggen .<br />
Buiten het centrum zijn huizen gebouwd op "rotsen" die geen rotsen zijn , ik noem het "gewapende modder" .<br />
Het bestaat zo op het oog uit klei vermengd met keien en stenen , als je er een schop tegen geeft (iets dat ik gedaan heb )dan vliegen de stukken om je oren en dat gebruiken ze als ondergrond voor huizen die vaak tot op de rand van de afgrond zijn gebouwd .<br />
Hier worden ook altijd de interlands gevoetbald tussen de Zuid Amerikaanse landen onderling en dat is heel slim van Bolivia want er is geen buitenlandse ploeg die hier goed presteert vanwege de grote hoogte waarop gespeeld word . Bolivia verliest bijna nooit op eigen terrein en laatst liep Messi brakend van het veld . <br />
Als er demonstraties zijn of betogingen dan moet je voorzichtig zijn ,vooral als het mijnwerkers zijn die betogen want die gooien ,in plaats van met vuurwerk , met dynamiet , in de periode dat ik er ben zijn er een paar medebetogers om het leven gekomen .<br />
<br />
In La Paz is ook mijn voorvelg aan vervanging toe .<br />
Omdat er in La Paz nauwelijks gefietst wordt brengt mijn zoektocht mij in de voorstad El Alto waar ik voor 20 euro een nieuw wiel op de kop tikt , gespaakt en al . Toen ik in San Jose was ben ik zo dom geweest om via DHL een velg in Nederland te bestellen , iets dat me 120 euro gekost heeft<br />
<br />
In Tupíza zijn opvallend veel pizzeria´s , misschien komt het door de naam maar voor mij is het een welkome afwisseling . Tupiza ligt temidden van prachtige rode rotsen en er is veel te zien , tenminste , als je houdt van La Puerta del Diablo (de poort van de duivel) , een metersdikke plaat die loodrecht opreist in het landschap en die in het midden een scheur vertoont waar een rivier doorheen stroomt . Of een afbeelding van een Adelaar in de rotsen . Of Entre Rios , waar twee rivieren samenkomen . Of El valle de la Luna (de vallei van de maan) . Of La silla del Diablo (stoel van de duivel). Kortom , allemaal namen om het interessant te maken , maar zonder gekheid , de omgeving is mooi .<br />
In het stadspark loop ik Sonia tegen het lijf , ze komt een paar maal per jaar met haar zus naar deze plaats om een stuk grond van haar overleden vader te verkopen maar tot op heden wil dat niet erg lukken . De kinderen zijn allemaal uitgevlogen naar buurlanden zoals Argentinie en Brazilie , zij geeft mij haar adres in Rio de Janeiro maar ik denk , "dat ligt te ver van mijn route" .<br />
Ik opper het idee om een klompje goud op het terrein achter te laten en dat dan later , als ze er met een potentiele koper is , quasie argeloos op te rapen . Nou , dat vinden ze wel een goed idee en ik denk dat het terrein inmiddels verkocht is .<br />
<br />
Het volgende moet je beslist lezen , hilarisch .<br />
Bij het uitrijden van Tupiza besluit ik om de de spoorbaan te volgen (die eenmaal per week gebruikt wordt) om dan later , als het nodig is de weg weer op te zoeken , of doorrijden naar het volgend station dat ooit een keer moet komen . De eerste kilometers geniet ik van het ruisen van de rivier en de wetenschap dat er geen ander verkeer is , echter , na 10 kilometer , als de weg reeds lang uit het zicht verdwenen is en de ontsnapping aan de spoorbaan via die route onmogelijk geworden is , begint ook het pad langs de spoorbaan , dat in het begin goed te fietsen is te verdwijnen . Ik begin te twijfelen of dit wel zo`n goed idee is en uiteindelijk draai ik om . Maar om nu 15 km terug te fietsen , neeeee , Sjakie weet een betere oplossing en zoekt daarom , weer bij de rivier gekomen , naar een doorwaadbare plek . Dat is nog niet zò makkelijk maar uiteindelijk denk ik hem gevonden te hebben in een plaats waar het water borrelt en bruist en de stenen dicht aan de oppervlakte liggen , dit alles geheel indachtig het "Handboek voor de Avontuurlijk ingestelde Fietser die in Bunnik geboren en getogen is" . Misschien had je het niet verwacht maar de oversteek gaat goed . Waar zit dan dat hilarische moment zal je je afvragen , nou geduld , dat komt .<br />
Ik ben dus aan de overkant van de rivier en denk , hup , nog even naar de weg lopen en fietsen weer . Maar daarbij stuit ik op een betonnen irrigatie kanaal langs die weg , zo eentje die van dorp naar dorp loopt en geen bruggetjes heeft . Hij is ruim 1 meter breed en diep , nou ja , dat is niet belangrijk , het is met 1 stap te doen . Maar niet met een fiets met volle bepakking dus ik begin mijn fiets af te pakken , gooi mijn tassen naar de overkant , totdat ik een naakte fiets over houd . Nu heb je Dwergwerpen , Paalwerpen ,,,,,, maar fietswerpen , nee , dat lijkt mij niet gewenst voor mijn edele ros dus besluit ik om hem bij de hand te nemen en over te stappen . Daar gaat het fout en misschien verwachtte je dat ook want als het hilarisch wordt , dan moet het gauw komen . De stap met fiets is toch wel groot en ik verdwijn , met fiets en al in het irrigatiekanaal , waarbij ik het geluk heb gehad dat ik niet in het eerstvolgende dorp aangespoeld ben . Nee , alle gekheid op een stokje , ik ben drijfnat , maar dat ben ik wel eens vaker en ook dat gaat weer over . okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-17603334202980689142008-10-27T15:55:00.002+01:002017-11-08T19:20:35.174+01:00NR 48 27-10-2008 Titicaca meerDe eerste dagen dat ik in Peru ben maak ik kennis met de taxi zoals ze die hier kennen , een driewielig motorvoertuig dat sterk doet denken aan de Oude Schicht uit de strip van de Hr.O.B.Bommel .<br />
In Jaèn bestaat het verkeer in het centrum naar schatting (van mij ) 80 tot 90% uit deze voertuigjes , met een enkele privè auto daartussen . Maar dit is slechts een moment opname , het zal niet overal zo zijn . <br />
Nu ik hier in Peru ben weet ik ook waar de Laaf zijn inspiratiebron aan ontleent , je weet wel , dat lelijke figuur dat in veel tuinen van Nederland is te vinden . Hier op het platteland leven ze in het wild , de dikbuikige mannetjes met hun grote oren en neus en de krombenige vrouwtjes met hun malle hoed . Ik heb altijd gedacht dat het een gedachtenspinsel was van een creatieve geest maar niets is minder waar . De mensen hier hebben model gestaan en heb je veel aanverwante stammen , zoals de Conc-laaf , Galeis-laaf ,Autoc-laaf en de A-laaf .<br />
<br />
Juliaca , dat op 3800 m hoogte ligt en 150.000 inwoners telt vind ik een vreselijk lelijke stad met z`n onafgemaakte huizen waaruit het betonijzer omhoog steekt , in afwachting van de volgende etage die over enige jaren (of nooit) voltooid zal worden . Het lijkt of je in een wijk in aanbouw bent beland , of afbraak , kan ook nog .<br />
Als variatie op het thema eten heb ik een nieuwtje , altijd maar rijst met of kip met rijst gaat vervelen, dus in Peru aangekomen zag ik Cavia op het menu staan en om dat eens te proberen ging ik bij het betreffende restaurant naar binnen . Welnu , de smaak is een beetje naar konijn , een beetje vettig , niet droog maar wel een ietsje taai (of heb ik nu een exemplaar dat een natuurlijke dood gestorven is ?) maar ik vind het wel een schande om voor het kleine beetje vlees dat het te bieden heeft daarvoor een Cavia te doden . Dus voor mij geld , dan maar weer kip met rijst maar dit nooit weer .<br />
<br />
Over het volgende loop ik al langer te dubben en dat is het volgende . Als ik op deze manier doorreis dan zal ik in de winter in Patagonie (mijn eindbestemming) zijn en dat lijkt mij vreselijk koud .<br />
Daarom lijkt het mij beter om Peru voor een groot gedeelte over te slaan door met de bus te reizen en vanaf Bolivia de fiets weer ter hand te nemen .<br />
Ook is er de mogelijkheid om in het noorden van Argentinie te overwinteren , Salta is wat dat betreft een goede optie heb ik mij laten vertellen .<br />
Ik weet nog niet wat het wordt , de volgende keer meer .<br />
<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-5798711391836146692008-10-07T17:59:00.003+02:002017-11-08T13:59:10.142+01:00NR 47 07-10-2008 JaènAls ik de vulkaan Cotopaxi nader die met z'n 5900 m hoog boven het landschap uittorent heb ik het geluk hem in al zijn glorie te aanschouwen , zonder storende wolken . Een paar kleintjes zijn er slechts , maar die accentueren de schaduwen op de besneeuwde top .<br />
Ik neem mijn intrek in een hotel dat een paar km ervan verwijderd is en heb ik zodoende het volle zicht op de lange lichtoplopende helling die tenslotte overgaat in de steeds steiler wordende kegel die de top markeert .<br />
Als ik naar het park fietst zie ik bij de ingang dat buitenlanders 10 dollar moeten betalen en voor de eigen inwoners is het 2 dollar . Omdat ik geen zin heb om te betalen voor iets dat ik vanbuiten de parkgrenzen ook goed kan zien , en tenslotte vanuit mijn hotel al bewonderd heb ga ik na een uur dezelfde weg terug .<br />
<br />
OK, Cotopaxi achter mij latend fiets ik naar Baños . Nu betekent baños op zijn spaans toilet of wc maar in dit geval is het een plaats en daarvoor verlaat ik de toch wel saaie Pan Americana en daal af naar het regenwoud waar het ook daadwerkelijk regent . In Baños aangekomen komt het de volgende dag er niet van om de immer actieve vulkaan Tungurahua te benaderen vanwege laaghangende bewolking . In 2006 was hij nog actief en blokkeerde de wegen . Dan maar de plaatselijke kerk bezoeken waar de muren volhangen met grote schilderijen die verhalen van catastrofes en miraculeuze reddingen die door de jaren heen gebeurd zijn .<br />
Toevallig ontmoet ik Claire , een meisje uit Australië dat ook alleen reist en om die reden , net als ik , sneller in contact komt met andere personen . Ze vertelt dat ze ook graag fietst en omdat ik de volgende dag vertrek spreken wij af dat ze dan een stuk met mij op zal rijden om daarna terug te keren naar Banos .<br />
Vanaf Banos daalt de weg spectaculair richting Puyo alwaar ik overnacht . Na Puyo wordt de weg onverhard met soms rivierbedding achtige toestanden en dat zal 150 km aanhouden . Tijdens de rit van Puyo naar Chuitayo haal ik een paar andere fietsers uit Zwitserland in en die avond bivakkeren wij in Chuitayo en rijden de dag erop gezamenlijk naar Macas , waar wij bij de Bomberos (brandweer) onderdak zoeken . Op een gegeven moment raak ik de twee Zwitsers kwijt omdat ik een andere onvoorziene route neem . Als ik s'morgens vanuit het hotel vertrekt begint het al vrij snel te regenen en omdat het echt een binnenweg is met de bijbehorende klimpercentage's rij ik als het ware in een rivier en is het een "hell of a ride " . Wanneer ik een fatsoenlijk dorp tegenkom blijk ik toch niet uit het goede fietsershout gesneden te zijn en besluit ik , me moe en ellendig voelend ,verder te reizen met de bus naar Cuenca . Aldus kan het gebeuren dat ik de andere fietsers uit het oog verliest .<br />
<br />
<br />
Hoe Ik er ooit bij kom om de hoofdweg te verlaten en de 5 km af te dalen naar het gehucht El Progreso zal wel altijd een raadsel blijven . Soms neemt een mens van die raadselachtige beslissingen . Geheel in stijl met die beslissing is er uiteraard geen onderkomen daar en ,na verschillende navragen , besluit ik om mijn tent op te zetten op het marktplein dat bestaat uit houten afscheidingen met een dakje , omdat terugklimmen naar de hoofdweg vandaag uit het woordenboek is geschrapt . Ook is er niks te eten en als ik wat uit mijn tassen tovert komt er een jongen zeggen dat er wel een vrouw is die voor mij wil koken maar ik bedank hem vriendelijk .<br />
Als mijn tent staat komt er plots een meisje zeggen dat ik wel bij haar ouders kan overnachten , zij was al eerder langsgekomen met haar moeder en zo kan het gebeuren dat ik mijn tent afbreek in het inmiddels donkere dorp .<br />
Binnen wordt de ( enige?) lamp uit een andere kamer uit zijn fitting gedraaid om mijn kamer te verlichten en we praten nog wat waarbij ze vragen of het boek waarin ik las de bijbel is .Ook vragen ze of ik in god geloof . Wie mij kent weet op beide vragen het antwoord .<br />
<br />
<br />
Mijn kennismaking met Peru verloopt niet van een leien dakje . De rit van de grensplaats Namballe naar San Ignacio zal een helletocht worden . Kort nadat ik vertrokken ben begint het weer te regenen , nou is dat niet zo`n ramp want de weg is hier verhard met keien . Maar dat zal niet zo blijven ! De eerste modder krijg ik kort voor een dorpje en ik ga daar even in een winkeltje overleggen met mezelf wat te doen . Hier blijven kan niet want er is helemaal niks . Terug ? Zou kunnen maar ik weet niet hoe de weg verderop is , misschien is de modder verderop asfalt geworden . . Uiteindelijk besluit ik om door te gaan en dat zal mij nog lang heugen . Het regent inmiddels al een paar uur en het regenwater begint door te dringen in de diepere lagen en de modder wordt zo langzamerhand een brij die zich vasthecht aan mijn banden . Af en toe is er een stukje verharde weg maar telkens gaat dat weer over in de modderbrij . Doordat de modder telkensmaal tussen mijn voorspatbord en de band blijft plakken en zo verdergaan onmogelijk maakt moet ik telkens van de fiets om de modder met een takje weg te peuteren . Nadat dat 10 x is gebeurt sloop ik mijn voorspatbord van mijn fiets en gooi het in de berm . Ondertussen ben ik er niet schoner op geworden , zat eerst de modder aan mijn handen ,langzamerhand verplaatst het zich over mijn hele uitrusting , stuur , tassen , zadel enz . , op het laatst ben ik een wandelend/fietsend moddermannetje geworden . Als 2 mannen op een motor mij passeren en daarbij indringend achterom kijken interpreteer dat als bedreigend , terwijl het misschien nieuwsgierigheid is . Gelukkig wordt mij op dat moment een lift aangeboden , (voor 5 dollar , dat wel ) en al glijdend en slippend dalen we af naar San Ignacio waar ik mijn fiets weer voor het eerst sinds Alaska onder de hogedrukreiniger zet .<br />
<br />
Ik kom weer eens in geldnood als de pin automaat in San Ignacio mijn bankkaart weigert en de enige bank in het dorp het vervolgens ook vertikt om mijn traveler cheques te verzilveren .<br />
Noodgedwongen neem ik de bus naar Jaèn waar ik opgelucht ademhaal als mijn geld wordt uitgehoest .<br />
Welkom in Peru !okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-48371994343175762262008-09-15T21:30:00.002+02:002017-11-07T18:56:03.953+01:00NR 46 15-09-2008. LatacungaAls ik om 7.30 uur het hotel in Latacunga verlaat regent het en blijken alle restaurants nog gesloten te zijn zodat ik mijn heil zoekt op de locale markt om de inwendige mens te versterken . Ik zie hoe de borden en het bestek afgewassen worden in een emmer water en ik heb geen idee hoe lang ze met dat water doen alvorens het te verversen maar allee ," vieze varkens worden niet vet" zei mijn moeder altijd en omdat ik nog maar 1 maal ziek geweest bent van het eten zal het deze keer ook wel meevallen . Later op die dag , als ik zoveel km' s heb gereden om weer hongerig te zijn zie ik weer restaurants die allemaal gesloten zijn , ik weet niet wat het is vandaag . Een feestdag misschien ? Het is zondag maar dat mag niet de reden zijn . Uiteindelijk kom ik langs een grote pan die langs de weg op een vuurtje staat en daar moet dus eten zijn . Dat klopt ,,het is echter alleen soep maar dat mag de pret niet drukken en ik zet mijn fiets opzij . In de soep drijven lange worsten waar geen vlees inzit maar" iets anders"" . Men doet wat van de worst in een kom en giet daar wat soep bij en ik zie dingen voorbij komen die ik van mijn levensdagen nog nooit gezien heb , ik herken een stuk varkenshuid waar sommige haren nog opzitten en verdraait nog aan toe ik zie de mij nu zo bekende varkensoor ook voorbij drijven ! Maar , ik kan zo langzamerhand als lijfspreuk voeren "ook deze keer ben ik er niet ziek van geworden" , maar eh , die varkensoor heb ik maar laten liggen , een hond heeft er al moeite genoeg mee . Dit wordt al een echt tafelpraatje en ik kan hier nog wel even mee doorgaan . Het eten in de plaatsjes waar ik kom is niet om " over naar huis te schrijven " wil ik zeggen . Maar dat doe ik juist . Het is vaak " kip met rijst , of " rijst met kip " en er zijn gevallen bij waarbij dit menu op de muur geschreven staat , bij wijze van spreken en dat is de keus die je hebt , ok , ik overdrijf nu een beetje .<br />
Er is ook nog zoiets als rijst met bonen !<br />
Dan kennen ze ook het woord "biftec" en dat moet je vooral niet verwarren met het Nederlandse biefstuk , het is zo taai dat de plaatselijke bevolking al hun tanden zijn verloren met het eten daarvan want er is bijna niemand meer over met een fatsoenlijk gebit . Al met al heb ik een truc verzonnen omdat ik vond dat ik veel te korte pauzes nam . Ik bestel zo'n lekker taai stukje vlees , daar zit ik dan vervolgens gegarandeerd 1 uur op te kauwen en kan ik uitgerust weer op weg .<br />
Over het behandelen van vlees heeft men in Zuid Amerika ook zo zijn eigen gedachten . Het wordt vervoerd in open vrachtwagen , men sjouwt het over straat in kleren zo vies en ik heb dierlijk afval op straat zien liggen waar de gieren aan pikten en dan komt er een mannetje die met z'n blote handen het afval aanraakt om het weer goed te leggen en even later loopt hij weer vlees te sjouwen .<br />
In Guatemala heb ik eens honden in en uit zien lopen bij een slagerij zonder dat hen een strobreed in de weg werd gelegd .<br />
Nou , dat was het thema eten . Eet smakelijk nog !<br />
<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-34276830433604857312008-09-10T18:05:00.003+02:002017-11-06T19:52:47.526+01:00NR 45. 10-09-2008. Quito 2<br />
<br />
<br />
Quito is een stad met 1.5 milj. inwoners en het ligt op ruim 2800 m hoogte en als ik de stad nader zie ik van verre de smog boven de stad hangen . Ik kan me dat niet herinneren van de andere steden in zuid Amerika die ik gezien heb . Het oude centrum beslaat 300 ha en het was het eerste centrum ter wereld dat op de UNESCO lijst verscheen . Dat is vandaag op de kop af 30 jaar geleden en dat moet gevierd worden , wat dus ook gebeurd . Het is dus vanzelfsprekend dat er prachtige koloniale gebouwen zijn waarvan de kerk het meest in het oog springt . Het is alles goud wat er blinkt en volgens verhalen die er rondgaan is er voor 7 ton (gewicht) aan goudverf gebruikt , als je er van houd zal je het mooi vinden . Ik vind de vloer het mooist , die is van een prachtige donkere houtsoort die blinkt als een dansvloer .<br />
Verder wordt de steer verhoogt door diverse artiesten maar dat zal zijn omdat het feest is . Er treed ook een violiste op die zo vol vuur speelt dat ik een traantje moet wegpinken . Ze kennen ook een autovrije zone op zondag waar gretig gebruik van gemaakt wordt maar op een hele andere manier dan bij ons ,hier zijn ze maf verkleed en rijden ze op fantasie fietsen .<br />
De autobusen zijn heel muzikaal , ze laten een deuntje horen bij het naderen en met al die voetgangers lijkt het meer op een concert<br />
Twee anekdotes wil ik jullie niet onthouden ,ze zijn zo grappig .<br />
Ik zit te eten in een restaurant aan een gezamelijke tafel waar ook twee vrouwen aan zitten .Ik eet van mijn soep maar dan zie ik iets in die soep wat ik niet vertrouw en ,met in gedachte nog die varkensoor die ik in Mexico in mijn soep vond , schuif ik het van me af.<br />
Onmiddellijk grijpen de twee vrouwen mijn bord en beginnen er van te eten ! Ik stomverbaasd natuurlijk , dat zijn wij niet gewend .<br />
Of die andere keer ,weer in een restaurant . Ik zit aan mijn kip te kluiven ( ik ben verslaafd aan kip want er is haast niets anders) als er een bedelaar mijn tafel nadert en zijn hand ophoud , voor geld denk ik . Als ik met mijn hoofd schud grist hij in het weggaan mijn afgekloven kippenbotjes van het bord . Zou ik ze niet goed afgekloven hebben ,denk ik , of was het hem toch te doen om de botjes .<br />
<br />
Hier in Quito heb ik een ontmoeting geregeld met Henk en Jacqueline uit het verre Nederland . Zij hebben een vakantie in Quito en op deze manier is het leuk om elkaar weer eens te zien en verhalen uit te wisselen .okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-9861238609298199242008-09-06T16:17:00.002+02:002017-11-06T18:42:08.619+01:00NR 44 06-09-2008. QuitoZo weinig inspirerend als mijn eerste veertien dagen in Colombia waren , na Bogotà is dat duidelijk anders geworden en ronduit spectaculair. Het begon met de Magadalena Valley , maar nu , op weg van Pasto naar de grens met Ecuador , stijgt de weg naar 2.000-3.000 m hoogte en slingert zich tussen groene bergen door en dan zie je ver onder je , zo ver als het oog reikt , die prachtige lappendeken van percelen en perceeltjes in verschillende afmetingen en vormen , waar van alles geteeld wordt . Zoveel tinten groen , bruin , geel en zelfs een beetje rood is er te zien , ronduit prachtig .<br />
<br />
Colombia is een ontzettend groot land en het heeft mij 56 dagen en 1980 km gekost om dit land te doorkruisen ipv de 30dagen die ik in gedachte had . Dat betekent dat ik te weinig malariapillen bij me heb maar ik denk dat het wel los zal lopen met die malaria , ik ben niet zo consequent met het innemen daarvan .<br />
Colombianen zijn uiterst vriendelijke mensen die graag horen wat je van hun land vindt en dan vertel je natuurlijk wat ze graag willen horen . Ik heb nergens enige wanklank kunnen ontdekken maar dat zijn mijn bevindingen . De NL ambassade geeft niet voor niets een waarschuwing uit voor dit land en dat zal wel gebaseerd zijn op feiten waar ik geen weet van heb.<br />
<br />
Fietsen alleen of in gezelschap ? Zo nu en dan ontmoet ik andere fietsers op deze reis , ik kom ze tegen of haal ze in . In het geval van inhalen rijd ik wel eens met hen op , soms 1 of 2 dagen soms wat langer , naargelang de wederzijdse "klik" .<br />
Mijn ervaring is echter dat hoe groter het aantal fietsers is dat je gezelschap houdt hoe groter de irritatie onderling is . Want ga maar na , de een wil om 7 uur s'morgens vertrekken de ander om 10 uur . De een wil na 3 uur fietsen al rusten de ander na 2 uur .<br />
Dan sta je ook altijd te wachten op iemand , een moet zijn fietstas nog inpakken en een ander moet nog naar de WC b.v. .<br />
Door de tijd genomen ben ik tot de conclusie gekomen dat fietsen met 1 persoon (met z'n tweeen dus) nog wel gaat maar beslist niet meer .<br />
Voor de grens met Ecuador stuitte ik op 2 andere fietsers die al maandenlang samen optrokken ,een jongen uit Texas en de andere kwam uit Australië . Ik ben een week met hen opgefietst naar Quito ,de hoofdstad van Ecuador .<br />
Maar ineens heb je het zelf niet meer voor het beslissen , voor een restaurant kijk je elkaar besluiteloos aan , naar binnengaan of een ander zoeken . De Amerikaan fietst zoals zoveel Amerikanen fietsen , in mijn ogen gebruikt hij een veel te lichte versnelling . Hij doet aan "luchtfietserij" . Hij verplaats meer lucht met z'n benen dat dat hij lucht verplaatst met z'n fiets .<br />
Als ik dan zeg dat hij een zwaardere versnelling moet kiezen zegt hij dat hij gelezen heeft dat het zo moet . Ja , hij is het levendige bewijs dat het zo ook gaat maar het kan zoveel makkelijker op de manier waarop wij Hollanders b.v. fietsen , je moet een zekere weerstand voelen en dat voelt hij niet met die "luchttrapperij".<br />
Maar ik moet toegeven dat hij mij er op een dag het nakijken gaf . We waren net 2 km aan het klimmen , ik lag ver vooruit ,toen ik stopte om een praatje te maken met een man langs de kant van de weg . Normaal gesproken doe ik dat niet gauw en wel om de volgende reden .<br />
Zij halen mij in en komen er ook bij staan . Na verloop van tijd gaan we weer verder en vanaf dat moment ben ik niet meer vooruit te branden . De Texaan met z,n lullige verzet geeft mij het nakijken en met moeite kan ik aanklampen . Dat is de reden dat ik een hekel heb om te stoppen tijdens een klim maar je moet wel als je vermoeid raakt .<br />
<br />
Ecuador is zo mogelijk nog mooier dan Colombia . Duizelingwekkende hoge groene bergen met de zo langzamerhand bekende landbouwgronden die als lappendekens van 50 tinten bruin aan je voeten liggen .De bergen zijn vaak bedekt met suikerspinachtige dekbedden die als dekens tegen de hellingen geplakt liggen .Dit alles wordt dan doorsneden door rivieren en diepe ravijnen en dan heb je een beetje een beeld waarin ik mij bevindt .<br />
Ook dit land is naar Nederlandse maatstaven spotgoedkoop , een maaltijd voor 1 euro , hotel voor 5-7 euro om maar een paar voorbeelden te noemen .<br />
<br />
Als ik vanuit Cayamba de pyramides bezoek die in de omgeving zijn te vinden heb ik vanaf deze plek een onbelemmerd uitzicht op Quito dat ongeveer 25 km van hier ligt .Deze pyramides moet je niet vergelijken met die in Egypte . Hier komen ze maar een paar meter boven het maaiveld uit en ze zijn van klei , dat is dan ook de reden dat de hedendaagse mens er een dak boven geplaatst hebben tegen de weersinvloeden . Ze hebben 8 tot 10 treden blootgelegd , misschien zit er nog wat onder het gras en de aarde , maar meer dan welvingen in het landschap zijn het niet .okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-21005205612461304212008-08-25T16:24:00.002+02:002017-11-05T16:04:03.889+01:00NR 43 25-08-2008 San Agustin<br />
<br />
Bogotá telt meer dan 6 miljoen inwoners en om in het hart daarvan te komen moet ik 2 uur fietsen . Het openbaar vervoer varieert van ultramoderne Volvo bussen tot aan een eindeloze stoet van wrakken van de meest uiteenlopende soort en afmeting , die je naar de meest afgelegen plekken van de hoofdstad voeren . Zoals in veel Zuid Amerikaanse landen kennen ze ook hier geen bushaltes . Je steekt je hand op en ze stoppen en dat is levensgevaarlijk voor mij want ze stoppen zo plotseling en zo frequent , daarbij word ik vaak gesneden . Hier in Colombia en dus ook in Bogotà ben ik getuige van het fenomeen "llamadas" . Dat zijn plekken waar je kan telefoneren voor 150 à 300 pesos per minuut . Deze plekken varieren van winkel(tjes) tot een plek op de stoep waar je een vlag neerzet en een stoel en dan maar gaat zitten wachten op klanten die beslist komen , want er wordt veel gebruik van gemaakt , ook door mensen die zelf een mobieltje hebben.<br />
Dan zijn er de concentraties van winkels van dezelfde soort , je ziet soms een hele straat met alleen maar boekwinkels of alleen maar winkels van mobieltjes of schoenenwinkels.<br />
Bogotà heeft ook de nodige Plaza`s en daar is het een drukte van belang , het lijkt wel of iedereen zich daar wil vertonen en alles wat los en vast zit wordt er te koop aangeboden om te overleven.<br />
Een greep . Een man behangen met doodgewone spiegels (wie koopt die nou op straat?) vliegers , cavia`s , compact discs , brandblussers , opblaas speelgoed , wierrookstokjes , ceinturen , warme koffie/thee , suikerspinnen , ijs , sokken , babysetjes , gehaakte gordijnen , naaimachine`s ter grote van een nietmachine.<br />
En dat is nog maar een fractie . De wagentjes waar dit vaak mee vervoert wordt wisselt ook sterk , van Wieg- , Wandelwagen of Boodschappenkar tot loodzware houten gevallen met vrachtwagen wielen . Maar de meest opvallende vind ik de houten plank met alleen maar kogellagers als wiel , van 5 tot 10 cm doorsnede en sommige (kogel)wielen rollen niet meer , die remmen alleen nog maar af .<br />
Verder zie ik hoofdschuddend toe hoe de inwoners alles van zich afgooien , kinderen incluis maar die zien dat weer van de volwassenen . Maar aan de andere kant betekent dat wel werk voor een heleboel andere mensen , dat zijn de straatvegers die hiervan profiteren . In Nederland hebben ze daar nog niet aan gedacht , als we in NL alles op straat zouden gooien kunnen er , onder de noemer werkverschaffing , heel wat mensen uit de WW geplukt worden . Maar ja , deze gedachtengang is niet reeel .<br />
Later op de dag speelt de zon zijn licht en schaduwspel met de wolken die ver buiten de stad boven de bergen hangen en nog weer later ontneemt de schemering z`n lelijkheid aan de gebouwen door ze van hun vlekkerige oneffenheden te ontdoen .<br />
<br />
De Magdalena Valley is 300 km lang en als ik hem binnenrijd vanuit Bogota richting Neiva is de gelijknamige Rio Magdalena een brede modderige rivier die zich door de vallei kronkelt op zoek naar de ingang . <br />
Op dit punt zijn de bergen , die in een mystieke blauwe waas gehuld zijn , ongeveer 25 km verwijderd aan beide zijden , maar dat zal in de loop van de dagen veranderen , ik fiets namenlijk stroomopwaarts en zullen de bergen de weg en de rivier zo nauw omsluiten dat het weer klimmen geblazen wordt , maar voorlopig is het nu vlak . <br />
Na 5 dagen bereik ik San Agustin . Daar probeer ik eerst het "Casa de ciclista" (huis voor fietsers) te vinden maar omdat het op een heuvel ligt waar ik zelfs mijn fiets niet tegen op geduwd krijg draai ik om en zoek een onderkomen in het "centrum" . Daar ontmoet ik Magola , die eigenaresse is van Hospedaje Cambi alwaar ik mijn intrek neem . Ze is 10 jaar gescheiden en moet niets meer van de Colombiaanse man hebben , te onbetrouwbaar zegt ze . Daarentegen krijg ik de indruk dat ze een Nederlandse man wel ziet zitten .okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-612486731993698202008-08-04T17:56:00.002+02:002017-11-05T13:09:04.645+01:00NR 42 04-08-2008 BogotaAls ik na mijn avondeten in een restaurant naar buiten loopt zie ik hoe ver beneden mij de rivier als een kronkelig zilveren lint door de zon beschenen wordt .<br />
Het was me het dagje wel !<br />
Toen ik beneden de rivier via een brug overstak wist ik niet wat mij te wachten stond en vaak is dat maar goed ook , anders was ik misschien omgedraaid .<br />
Dit is èèn van mijn zwaarste dagen geworden . De klim , want daar gaat het om , leek eindeloos en hoe vaak vroeg ik mij niet vertwijfeld af of ik er nog niet was .<br />
Ik ben op zo`n moment ook niet de gezelligste meer , zoals die man die mij probeerde aan te moedigen en ik hem met een gezicht als een donderwolk aankeek . Maar goed , ik ben nog niet boven , echter , toen ik een hotel langs de weg zag wist ik wat me te doen stond , morgen zien we wel weer . Ik schat dat deze klim tot nu toe 25 km was en daar heb ik 5,5 uur over gedaan maar ik heb er een voldaan gevoel aan overgehouden omdat ik onder het eten gehoord heb dat deze klim eentje is uit de wielerronde van Colombia en wel van de 1e categorie !<br />
<br />
De volgende dag gaat de klim verder tot San Gil , na een goede nachtrust is dit echter geen probleem .<br />
De volgende dag maak ik een uitstapje met de bus naar het nabij gelegen Barichara . Hier ademt nog de sfeer van vroeger met z´n straten van enorme rechthoekige platen natuursteen die er na zoveel jaar niet meer zo netjes bijliggen en huizen in allemaal dezelfde stijl met muren van aangestampte aarde .<br />
Als ik op zaterdagmorgen vroeg zo door de nog verlaten straatjes slentert van dit slaperige dorp en in die stilte verre muziek aan komt waaien uit een opeenstaande deur herken ik hierin mijn voorstelling van een slaperig dorp in Zuid Amerika die ik altijd heb . Stil , slaperig en dan fluisterende Mariachi muziek op de verre achtergrond.<br />
<br />
In Barichara zie ik ook weer sinds lange tijd de gestapelde stenen muurtjes in het landschap die ik ook in Mexico zoveel gezien heb . Hier ogen zij niet zo fraai . In tegenstelling tot wat ik in Mexico zag , waar zij berghelling na berghelling volgen en daarbij zo kaarsrecht zijn dat je er een lineaal langs kunt leggen en ook de zijkanten en bovenkanten zijn ongelofelijk glad afgewerkt , daar is niets op aan te merken .<br />
Maar wat een ongelofelijk werk moet dat geweest zijn .<br />
<br />
Onderling gaan de Colombianen vriendschappelijk met elkaar om , zoals ik op deze reis nog nergens gezien heb . Als er iemand met de armen vol in de bus wil stappen is er altijd wel een helpende hand , als iemand wat laat vallen zijn er altijd mensen die toesnellen om het op te rapen (en daarna niet hard weg lopen).<br />
Als iemand de bus wil verlaten en daarbij problemen heeft wordt deze persoon ook onmiddelijk geholpen en , heel opvallend , als de mensen de bus instappen vullen ze niet eerst al de lege plekken op zodat er op iedere bank een persoon zit , zoals in o.a.Nederland , nee , ze kruipen onmiddelijk bij elkaar en binnen de kortste keren is er een gesprek op gang en dat is niet omdat zij elkaar kennen want dat verschil zie ik wel.<br />
<br />
Op mijn weg naar Bogotá kom ik door Zipaquirá . In deze stad is het wereldwonder nr 1 van Colombia , een kathedraal , uitgehouwen in een zoutmijn . Mijn Loneley Planet boek roemt deze Cathedraal en ook van andere reizigers heb ik gehoord dat het een wonder moet zijn . Is het dan stom van mij om te denken dat ze een kathedraal in zijn geheel uitgehouwen hebben , voorzien van geraffineerde verlichting ? Ja dus want zoals zo vaak neem ik dit veel te letterlijk .<br />
Als je inderdaad met die gedachte de mijn instapt is het een domper van jewelste als je geconfronteerd wordt met de werkelijkheid.<br />
Er is een hoofdgang met haaks daarop aan weerszijde zijgangen en in die zijgangen hebben zij , met als tema kerk en geloof , een ongelooflijk aantal kruisen uitgehouwen , hebben zij een vormloze hoop de benaming "de gevallen cristus" gegeven . Ik heb er een grote "kerstkribbe" gezien en een aantal half uitgehouwen pilaren.<br />
Het is dus geen compleet uitgehouwen kathedraal zoals ik in mijn naiviteit dacht , dan zou er een enorme holle ruimte moeten zijn , nee , het zijn verschillende ruimtes waar ze wat uitgehakt hebben en dat tezamen vormt een kathedraal .<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-61341007611554775022008-07-23T17:31:00.002+02:002017-11-05T11:42:41.096+01:00NR 41 23-07-2008 GironOmdat Bucamaranga niet erg opwindend of bezienswaardig is verruil ik deze stad na èèn dag aanwezigheid voor Girón , dat 9 km onder Bucamaranga ligt . Dit stadje heeft nog een erg oud centrum wat mij beter bevalt , het lijkt of de tijd 300 jaar stil gestaan heeft en bij het sinds kort gerestaureerde centrale plaza neem ik mijn intrek in een hotel .<br />
Als ik s avonds op een bankje op het plaza zit ben ik getuige van hoe de zwervers hier zich gereed maken voor de nacht. Uit een normale plastic fles uit de supermarkt , alsof het een fles water betreft , nemen ze een neut maar als ze de vloeistof in een bekertje schenken zie ik dat de vloeistof in de fles verdacht troebel is , niet dat het vuil is , het is zo op het oog helder als water maar het "wolkt" zoals Thinner b.v. Het zou mij niks verbazen als het een erg sterk slaapmutsje is .<br />
<br />
Mijn (goedkope) fiets houd zich goed . Ik heb al diverse onderdelen moeten vernieuwen w.o. remblokjes , banden , ketting , bagagedrager , achtervelg en zadel .Mijn achtervelg heb ik vernieuwd in San Jose . Daarbij heb ik contact opgenomen met een monteur van een fietsenbedrijf in Utrecht .Op zijn aanraden heb ik mijn oude spaken gebruikt om de nieuwe velg te spaken . Achteraf geen goed idee zou later blijken . Roestvrije spaken zijn harder dan gewone en als zij al een keer gebruikt zijn dan zijn erbij die een ietsiepietsie verbogen zijn . Als je ze dan opnieuw gebruikt op een nieuwe plek in de velg dan worden zij weer anders belast met als gevolg spaakbreuk wat dus ook gebeurde . Later in Panama City heb ik ze allemaal vervangen . Mijn buitenkabels zijn ook aan vernieuwing toe , zij zijn bijna doorgeroest en ik heb ze met Duck-tape aan mijn frame geplakt. Waarom vernieuw je ze dan niet zou je zeggen? Ik ben bezig geweest , maar het gaat om mijn versnellingskabels van de Rohlhoff naaf . Ik kan momenteel de kabels niet vernieuwen omdat ik daarvoor een "Torx" sleuteltje nodig heb en die heb ik niet , ik heb aan alles gedacht , ik vervoer kilo`s aan reservemateriaal maar deze torx sleutel heb ik over het hoofd gezien . Ik heb wel "Inbus" sleutels bij me maar die passen nèt niet . Over die Rohlhoff naaf kan ik nog zeggen dat ik hem ideaal vindt . Normaal gesproken fiets je met een Derailleur maar in mijn geval zitten de versnellingen opgesloten in de achternaaf en de 14 versnellingen die ik heb zijn voldoende om de steilste berg te bedwingen .<br />
<br />
Ik ga niet naar Venezuela of Suriname , ik heb een route in mijn hoofd en die voert door Colombia , Eucador , Peru , Bolivia en Agentina , in die volgorde . Als je Colombia zo binnenfietst word je niet getroffen door prachtig natuurschoon of door ydillische dorpjes , tenminste niet op de route die ik volg . De natuur is er gewoontjes om het maar te benoemen en je fiets van het ene kleine dorp naar het andere , er is helemaal niets , soms geen internet , fruit is er niet of nauwelijks te koop en ik fiets daarom dàgen achtereen zonder rustdagen .<br />
<br />
<br />
Om het eens over vrouwen te hebben . . Uit verschillende bronnen heb ik vernomen dat de vrouwen van Colombia bloedmooi moeten zijn dus heb ik met een kritich oog zo eens rondgekeken.<br />
Ik moet zeggen dat ze prachtig gebruind zijn zodat , als je hier een panty winkel zou beginnen je binnen 1 dag failliet zou zijn . De heersende mode is super kort en super strak , maakt niet uit hoe je figuur is en over het algemeen gaat men hooggehakt door het leven . Daar komt nog bij dat de push-up bh met verve gepromoot word en ziedaar , het recept voor de indruk dat hier de mooiste vrouwen ter wereld lopen is geboren maar ik zeg met nadruk ,"indruk", want volgens mij zijn ze niet mooier dan ergens anders ter wereld . Ik moet zeggen dat de latijnse vrouwen mij meer bekoren dan de Europese maar dat komt omdat ik heldere ogen en blond haar mijn hele leven gezien heb , dan vind ik donkere ogen en zwart haar aantrekkelijker .<br />
<br />
De mannen blinken uit in saaiheid ,de jongeren hebben dan wel vaak wat je noemt een korte "tentbroek" aan tot ver onder de knie met een slobberig t-shirt erboven . De mannen zie je daarentegen bijna nooit in korte broek , vanaf 30-40 jaar is dat taboe lijkt het wel , hoewel het klimaat zich uitstekend leent voor korte broeken en ook sandalen dragen zij niet of nauwelijks . Dus als ik in mijn korte broek door de straten zou lopen zou ik een bekijks hebben van heb ik jou daar , dus dat doe ik maar niet .<br />
<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-15563409037309387752008-07-09T17:55:00.002+02:002017-11-04T10:38:13.105+01:00NR 40 09-07-2008 Cartagena 2Het historisch centrum van Cartagena is omgeven door stadsmuren en het bijzondere aan deze stadsmuren is het feit dat zij nooit een belegering hebben doorstaan , misschien wel dankzij het imposante fort dat boven de stad uittorent . Alles aan de muren is nog intact en zelfs de bewoners hebben geen pogingen ondernomen om deze muren te slechten om de stenen te gebruiken voor huizenbouw . Dat wil echter niet zeggen dat de stad nooit is aangevallen , in de 15e eeuw 5 maal waarna de Spanjaarden besloten om een vesting om de stad te bouwen met forten ,iets dat 2 eeuwen in beslag zou nemen en dankzij deze muur van 15 meter dik is hij nooit in handen gevallen van vijanden . Het resultaat is een bijna ongeschonden stadsmuur / historisch centrum dat zijn weerga niet kent . Ik vind het met stip het mooiste oude centrum wat ik ooit gezien heb . Als je zo door de straten van Cartagena loopt en dan speciaal door de wijken El Centro en San Diego die binnen de vestingmuren liggen dan hebben zij alles dat je je maar kan wensen .<br />
Het oude karakter is bewaard gebleven in de vele huizen met prachtige houten balkons met bougainvilla en houten traliewerk voor de ramen en de gevels zijn in een fris tintje geschilderd .<br />
Het is waar . Niet alles verkeert in perfecte staat maar er wordt driftig gerestaureerd en datgene dat al is opgeknapt belooft wat voor de toekomst . Ik heb met bewondering vanaf de straat bij sommige panden naar binnen gekeken met een patio zoals ze die alleen maar in deze streken kennen . De gevels bestaan volgens mij uit blokken travertin , met al die gaten erin , prachtig .<br />
En dan die iglesia Santo Domingo , deze kerk is schitterend in zijn eenvoud , de muren zijn opgetrokken uit ruwe blokken travertin , de pilaren zijn imposant van omvang en een deel van deze kerk is gestuct en dat gestucte deel is in de kleuren blauw en oranje geverfd .<br />
<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-71411521221790079682008-07-07T18:20:00.002+02:002017-11-03T21:23:04.807+01:00NR 39 07-07-2008 Cartagena Aangekomen in Puerto Lindo neem ik mijn intrek bij een moeder met dochter uit de USA omdat ik in de veronderstelling bent dat het om een Hostal gaat, maar na het inzien van mijn vergissing mag ik toch blijven . Het zal echter bij enkele dagen blijven omdat ik ook hier beestjes constateer . De dochter is ooit gebeten door een Tiburon (haai) en ze heeft een flink litteken op haar bovenbeen die ik mag zien . Blijkbaar denkt de moeder dat ik wel een goede partij ben voor haar dochter want op een goede dag (ik heb elders mijn intrek genomen ) word ik uitgenodigd voor het eten . Maar misschien is het gewoon uit hartelijkheid geweest . In Puerto Lindo is ook een Nederlander die getrouwd is met een inheemse en een restaurant heeft aldaar waar ik regelmatig ga eten . We gaan een keer de apen voeren die op een ander eiland vertoeven en hij is zeer bevreesd voor deze dieren , waarschijnlijk omdat hij ze beter kent dan ik .<br />
<br />
Op weg naar Puerto Lindo kom ik door Portobelo en dit plaatsje heeft een lange geschiedenis achter de rug . De Spanjaarden hebben hier in 1575 een fortificatie gebouwd om al het goud dat ze veroverd hadden over land naar portobelo te transporteren , om vandaar het per schip naar Spanje te vervoeren . De Engelse piraat Francis Drake heeft het gepresteerd om het "onneembare" fort toch te veroveren en de bedoeling was om het goud dat er zou liggen in zijn boot te laden en naar Engeland te brengen maar hij was net een paar weken te laat , al het goud was al verscheept naar Spanje ! De fortificatie staat nu op de UNESCO lijst en veel is nog goed bewaard gebleven .<br />
Om de Stahlratte te vinden moet ik naar Carti , dat is een eiland in de San Blas archipel . Tot Miramar kan ik fietsen maar vandaar moet ik een boot nemen . Als ik in Miramar arriveer kan ik alleen een "Lancha" (hele snelle kano ) huren en dat kost 160 dollar . Nee dus . <br />
Ik zoek een "hotel" en slenter wat later door het gehucht en het komt mij ter ore dat er over een paar uur een vrachtbootje naar Carti vertrekt en dat kost slechts 10 dollar . Ja dus .<br />
Het bootje is slechts 15 m lang en 2 m breed , het is niet meer dan een flink uit de kluiten gewassen kano , maar hij is erg hoog . Echter , nadat er 4 200 litervaten dieselolie , biervaten , blikken frisdrank , zakken cement en talloze zakken rijst in zijn gestouwd zit de bovenrand van de boot maar 10 cm boven het water ! Na enkele uren wachten varen we eindelijk uit maar nauwelijks buitengaats keren we alweer om . Ik denk dat het is omdat de golven toch wel erg hoog zijn maar blijkbaar is de lading niet goed gestouwd want alles wordt uitgeladen en weer opnieuw aan boord gebracht . Na uren wachten gaan we het weer proberen . Na 3,5 uur varen over open zee , slechts in de verte is land te zien , bereiken we Carti en daar zie ik de Stahlratte die reeds op mij ligt te wachten . <br />
<br />
Omdat de Stahlratte mij 40 dollar in rekening brengt voor een extra nacht op de boot besluit ik om een "hotel" te nemen op het eiland Carti. Daar vragen ze 25 dollar ,ook niet goedkoop als je weet wat ik er voor krijg maar er zijn 3 maaltijden bij inbegrepen en de hele familie eet er ook van mee . Waarschijnlijk op mijn kosten ! De enkele eilandjes die ik zie zijn tot op de laatste meters volgebouwd met hutjes met daartussen een voetpad en de hutjes zijn een samenraapsel van bamboe wanden en daken van bladeren , aangevuld met plastic en golfplaten . De "latrine" is boven het water gebouwd zodat alles op gepaste wijze afgevoerd wordt. Dit is het domein van de Kuna Yala , de oudste inwoners van Panama en het gebied waar zij leven loopt van Costa Rica , langs de kust , tot aan Colombia. Uitgeholde boomstammen zijn hier nog het favoriete vervoermiddel zie ik en in elk bootje wordt er gehoost dat het een lieve lust is . De vrouwen lopen nog in klederdracht maar de mannen doen dat niet meer . We zijn met 15 man op de Stahlratte en doen er 3 dagen over om Cartagena te bereiken maar dat komt omdat we met een slakkengangetje van eilandje naar eiland trekken , waarbij we BBQ `en , zwemmen ,duiken en snorkelen in een paradijselijke met goddelijke stranden , palmbomen en glashelder water waarbij het van mij best wat langer had mogen duren . <br />
In Cartagena aangekomen is de paspoortcontrole een farce doordat de beambte zitting houd op de kade , in de open lucht , niks geen wachtkamer of gebouwtje en dat terwijl er dagelijks bootjes aankomen met toeristen die allemaal op deze wijze afgehandeld worden . Een medewerker van de Stahlratte staat te hannesen met papieren en carbon en daarna vertrek de beambte naar zijn kantoor in de stad om de paspoorten te stempelen , iets wat 5 uur in beslag neemt . Nee , geef mij maar de fiets om grenzen te overschrijden , dat gaat veel soepeler ..okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-56128566356697012252008-06-21T17:32:00.002+02:002018-11-01T16:43:31.689+01:00NR 38 15-06-2008 Panama City 3De Darien is een gebied zo groot als de Benelux in het zuiden van Panama dat grenst aan Colombia . De enige asfaltweg die door dit gebied loopt houd 160 km vòòr de grens met Colombia op , daarna is het 160 km Dirt Road . In de regentijd is deze weg zoals je zult begrijpen haast onbegaanbaar . Daar komt nog bij dat dit een soort niemansland is dat door narcoboeven wordt gebruikt en er gaat ook het gerucht dat de FARC (afscheidingsbeweging in Colombia ) er actief is . Het is dus beter om dit gebied te mijden en daarom neem ik de boot naar Colombia .<br />
<br />
Toen ik in Panama City was heb ik overwogen om een tour door dit gebied te maken omdat het me schitterend lijkt om per kano voor een week een rivier af te zakken maar in de maand juni , net de maand dat ik zit te wachten op de boot naar Cartagena , is er geen tour , wel in juli maar dat is te laat.<br />
Ik heb nog in het Hostal waar ik verbleef gelobbyd of er personen waren die geîntresseerd waren in een trip maar de meeste mensen verblijven tekort hier.<br />
Ik heb nog overwogen om zelf maar de 10 urige busreis eraan te wagen om terplekke wat te regelen maar het feit dat het nu het regenseizoen begint en de muskieten dus het meest actief zijn deed mij ook hier vanaf zien.<br />
Nu begint men in Panama opnieuw hardop te denken om de weg door te trekken tot op Colombiaans grondgebied om zo Zuid Amerika beter toegangkelijk te maken .<br />
Maar een weg betekent ook dat deze weg mensen aantrekt die zich vestigen en zo het gebied aantasten . Ik zou zeggen laat het zoals het is ,dan is er nog een stukje vrijwel ongerepte natuur . Ik ben een man die eigenlijk geen veranderingen wil ,nergens niet en nooit . Het is namenlijk gebleken dat alle veranderingen ten koste van de natuur gaan ,een natuur die elk jaar minder wordt .Maar ik besef ook wel dat het geen haalbare kaart is om nooit geen veranderingen te wensen ,anders zouden we nog in de oertijd verkeren ,maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar . Als er ergens een nieuwe weg wordt aangelegd of een nieuw woonwijk kijk ik met lede ogen toe en denk " moet dat nou ?"<br />
Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat men ,in Noord Amerika in dit geval , wonderen verricht met het herstellen van die natuur die "aangetast" was door de mijnbouw .<br />
Nu ik het over veranderingen heb ,de grootste en meest onplezierige (voor mij ) komt eraan als je de heren medici moet geloven en dat is dat de levensverwachting de komende jaren stijgt tot 140 jaar !<br />
Ik moet er niet aan denken dat ik tot (140 bijvoorbeeld) op deze aarde moet rondlopen .<br />
De komst van de televisie heeft de wereld op zijn kop gezet ,daarna was het de beurt aan de computer en weer daarna het mobieltje en deze laatste heeft de wereld compleet gek gemaakt ,ik moet er niet aan denken dat ik op 120 jarige leeftijd nog meer van deze veranderingen voorgeschoteld krijg !<br />
Nu zal ik geen 120 meer worden maar de jongeren lopen wel de kans om deze leeftijd te bereiken of over pakweg 50 jaar ,het aangename tot nu was dat je op een rijdende trein sprong en er onderweg ook weer af ,maar de hele rit uitzitten ,wat een opgave.<br />
<br />
Tijdens het wachten in Panama City zit ik niet stil , ik ga voor de 2e maal naar het Panama kanaal want ik vind dat toch wel een megawonder . Ik pak ook de bus om op mijn schreden terug te keren naar El Valle dat in een oude vulkaankrater ligt . Ik logeer een paar dagen in Gamboa dat op een dag fietsen van Panama City ligt en zo rijgen de dagen zich aaneen totdat het moment gekomen is om naar San Blas archipel te gaan vanwaar mijn boot vertrekt .<br />
<br />
Op weg naar de San Blas archipel dus doe ik eerst nog Puerto Lindo aan maar zo simpel als ik dit zegt is het niet . Onderweg ernaartoe krijg ik kramp aan de binnenkant van mijn bovenbenen . Het is voor het eerst van mijn leven dat ik daar kramp krijg en ook de eerste keer tijdens het fietsen . Ik heb wel eens kramp in mijn kuiten maar dat is altijd in rusttoestand en deze kramp nu schrijf ik toe aan het feit dat ik de laatste tijd weinig gedaan heb . De kramp is in het begin nog te harden maar allengs wordt het erger en moet ik van de fiets af . Na een stop kan ik weer verder maar niet voor lang , elke keer is het moment van fietsen korter en op een gegeven moment gaat het echt niet meer . Ik strompel nog wat door totdat ik bij een huisje kom waar ik een massage krijg van een man . Ik geneer me een beetje maar misschien helpt het en zowaar , na deze "behandeling " lijkt het beter te gaan , maar dat is helaas maar tijdelijk . Als ik bij een Hostal kom kan ik haast niet van mijn fiets komen en strompel naar binnen . De volgende dag is al het leed geleden en voel ik niets meer .<br />
Wat het geweest is ? Teveel vrije dagen waarschijnlijk want later in het zuiden van Peru zal ik er nog eenmaal last van krijgen na 14 vrije fietsdagen .okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-12790650357465125582008-06-15T21:53:00.002+02:002017-11-02T14:42:27.305+01:00NR 37 15-06-2008 Panama City 2Panama City is een rommelige stad , niks geen lange rechte wegen die haaks op elkaar staan wat ik gewend ben de laatste tijd . Als je hier 4x rechtsaf slaat is het niet altijd zeker dat je weer op hetzelfde punt uitkomt . Het is er vol herrie en veel verkeer en het is opmerkelijk hoe weinig verkeer er is op zondag , dat scheelt wel 60%.<br />
Het is ook gevaarlijk om te fietsen hier , niemand maar dan ook niemand doet dat dus ben ik de enige maar het is opvallend hoeveel krediet je krijgt van de automobilisten wanneer je met bepakking fietst . De locale bevolking wordt van de weg getoetert maar dezelfde automobilist die dat doet geeft mij voorrang . Dat is niet alleen in Panama City maar overal waar je komt maar misschien is het ook wel uit nieuwsgierigheid om beter te kunnen zien wat zich daar op de weg begeeft . Maar O Wee als ik zonder bepakking door de straten scheurt , dan wordt ook ik gesneden bij het leven . Als voetganger ben je helemaal vogelvrij , ik heb maar 1 voetgangerslicht gezien in die tijd dat ik hier ben in Panama City .<br />
Ze hebben hier ontzettend veel torenflats van tussen de 50 en 80 verdiepingen en vele zijn in aanbouw , ik tel 40 tot 50 bouwkranen en ze zijn zo dicht op elkaar gebouwd dat ik de indruk krijg dat als je er een tussen uithaalt het hele zaakje omver valt.<br />
<br />
Binnen de stadsgrenzen heb ze zowaar nog een stuk regenwoud dat voor zover ik weet het enige ter wereld is . Hoog in de bomen zie hele kleine aapjes ter grote van een klein poesje en dat ze er zo klein uitzien komt niet alleen doordat ze zo hoog zitten , ze zijn werkelijk klein . Ik ga ook nog op bezoek bij de dierentuin buiten Panama City . Het is er verschrikkelijk groot maar ze hebben maar heel weinig dieren , of ik moet de helft gemist hebben . Hier kom ik onder de indruk van de Harpy Eagle , een prachtige grote roofvogel waarvan er nog maar 400 zijn in Centraal Amerika . Er is een heel paviljoen aan hem gewijd waar ze een video draaien waarin je kan zien hoe een Harpy Eagle in volle vlucht een luiaard uit een boom plukt . Het ene moment is de luiaard er nog en als je een keer met je ogen knippert is hij verdwenen. Het is een bijzonder krachtige vogel met klauwen zo groot als een flinke mannenhand en poten van 4 cm dik.<br />
<br />
Het zal je misschien opvallen dat ik nog steeds in Panama City ben en dat komt omdat ik moet wachten tot 30 juni voordat mijn boot vertrekt richting Cartagena (Colombia). Nou gaan er wel meer boten naar Colombia per week , de meeste zijn echter 15 tot 20 meter lang , maar het gaat niet alleen om de grote van de boot . Het gaat bij mij ook om de historie . Wat is het geval . In 1903 (het geboortejaar van mijn moeder ) liep in Nederland een vissersboot van stapel als de "SCH.419" van een werf in Capelle aan de IJssel en de eigenaar was Simon van Leeuwen uit Scheveningen . Hij is in de loop der tijd van eigenaars verwisseld en gaat momenteel onder de naam "Stahlratte" door het leven . En uitgerekend deze Stahlratte onderhoud een verbinding tussen Panama , Colombia en Cuba . Omdat hij nèt vertrokken was toen ik in PC aankwam voor zijn reis , besluit ik te wachten op zijn terugkomst vanwege de historie die er achter zit .okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-54114728535845173702008-06-08T20:17:00.002+02:002017-11-03T21:14:06.333+01:00NR 36 08-06-2008 Panama CityOp mijn weg van Almirante naar Chiriqui Grande (panama) kom ik om 1 uur smiddags de rust verstoren in een Comarca dorp op zoek naar een warme hap . Samen met de Kunas en nog een handvol andere stammen zijn zij de oudste bewoners van Panama .Dat de Comarca`s tot de oudste inwoners behoren geloof ik direct , ze leven zeer sober, de "hoofdweg" in het dorp bestaat uit een 1 meter breed betonnen pad en dus zijn er geen auto`s !Er is ook geen electriciteit, dus geen TV, het drinkwater komt uit de bergen maar vraag me niet hoe enne... wc bestaat hier uit een afscheiding aan de rivier .<br />
Er is zowaar een "restaurant" en als ik even later van mijn rijst zit te genieten met "iets" zie ik de scharminkels lopen die ze hier kippen noemen , ze zien er niet uit , aan sommigen zit geen veer meer aan en zo eentje ligt waarschijnlijk nu op m'n bord!<br />
Is het gek dat het nu ineens minder smaakt?<br />
Het begint ook te onweren en te hozen en ik besluit om hier om onderdak te vragen .<br />
In de naastgelegen hut vind ik op de 2 e verdieping een kamertje waar ik mijn tent kan opzetten .<br />
Deze mensen hebben nog een eigen taal , eigen regering , eigen school , eigen wet en eigen munt en er is niemand die het in z'n hoofd haalt om naar de grote stad te verhuizen want dit is hun geboortegrond.<br />
<br />
Als ik in Las Lajas (spreek uit; lachgas) aankom blijkt er geen hotel te zijn of iets wat er op lijkt en fiets ik de 12 km naar het strand omdat daar (volgens de bewoners) wel onderdak te vinden is. Als ik onderweg bent bekruipt de twijfel me of er wel iets open is want wie gaat er met dit weer (regen) naar het strand? Maar een señor onderweg verzekert mij dat er wel het een en ander open is.<br />
Bij het strand aangekomen ga ik op goed geluk linksaf en ploeter door diepe plassen waarbij ik hutjes en huisjes passeer die totaal verlaten zijn. Aan het eind hangt een vlag en daar aangekomen is er inderdaad iemand aanwezig die op die ene toerist zit te wachten.Wel , hier ben ik dan! Ik huur een hutje en als ik daar net binnen ben begint het te hozen en dit zou de hele nacht doorgaan . Ik weet dat zo goed van die regen omdat ik de slaap niet kan vatten. Ik ligt uren wakker en denk , waar komt die jeuk toch vandaan die me al die tijd uit de slaap houd ? Op het laatst ga ik toch maar even poolshoogte nemen .Bij inspectie van mijn hoofdkussen zie ik pietepeuterige kleine beestjes lopen, de oorzaak van mijn jeuk. Het zijn volgens mij geen vlooien want die springen toch? Ik probeer nog een kussen van beneden maar daar zitten ze misschien ook in zodat ik maar alle kussens van me afgooi en het zonder doe .<br />
De volgende morgen neem ik eerst een douche en daarna is de jeuk gelukkig verdwenen.<br />
Intussen is het droog geworden en ik besluit om zonder ontbijt zo gauw mogelijk deze beesteboel te verlaten, alleen, door het vele regenwater zijn de plassen nog dieper geworden en besluit ik om via het strand te ontsnappen. Maar op het asfalt aangekomen ben ik er nog niet, het vele regenwater heeft de berm en de weg verandert in snelstromende beekjes . Op de kruising aangekomen met de InterAmericana ga ik eerst wat eten en terwijl dat gebeurt begint het weer te regenen. Het toeval wil dat een paar meter verderop een busstation is waar de bus naar Panama City stopt , het is een paar uur rijden met de bus en omdat ik toch niet de toegangsbrug naar Panama City met de fiets mag nemen besluit ik om dan toch maar de bus te nemen .<br />
<br />
En als je dan in Panama City bent mag een bezoek aan het kanaal niet onbreken vind ik en aldus geschied . Eerst een beetje geschiedenis want bij mij is er eigenlijk maar weinig over bekend . In 1881 begon men , onder leiding van een Franse ingenieur aan het karwei maar 20 jaar later en 20.000 doden verder moesten zij erkennen dat het een onmogelijke opgave was . Amerika daarentegen zag wel mogelijkheden en wist de rechten te verwerven voor de verdere aanleg, iets dat Colombia weigerde. (Panama was toen nog een provincie van Colombia) . Prompt verklaarde Panama zich onafhankelijk van Colombia , dat op zijn beurt weer weigerde om het nieuwe land te erkennen , iets wat Amerika natuurlijk wel deed.<br />
Tot 1921 weigerde Colombia Panama te erkennen , tot Amerika met de geldbuidel zwaaide in de wetenschap dat het een lucratief handeltje was dat Panama kanaal want het was toen al 9 jaar in gebruik , en voor 25 miljoen de Colombianen afkocht . Intussen was het kanaal zoals gezegd in 1914 gereed gekomen . Een sluis met 60 miljoen liter water is in 8 tot 10 minuten leeg of gevuld (water zakt 1 meter per minuut) en dat gaat via buizen van 6 meter doorsnede (zo gauw krijg je je bad niet vol thuis) zodat een schip naar de volgende sluis kan . De schepen varen op eigen kracht maar worden begeleid door kleine "locs"(4 voor en vier achter) die aan weerszijden er voor zorgen dat het schip de wal niet raakt . Van oceaan tot oceaan duurt 8 tot 10 uur en de gemiddelde prijs voor een schip is 80.000 dollar . De prijs is gerelateerd aan het aantal containers dat een schip vervoerd . Als je dan weet dat er 14.000 schepen jaarlijks passseren dan is dat voorwaar geen kattepis . Als ik sta te kijken passeert er een schip dat volgens de commentator 294.000 dollar moet betalen voor het passeren van dit kanaal . In 1999 heeft Amerika het beheer van het kanaal overgedragen aan Panama en heeft het zijn troepen teruggetrokken en zijn alle reveneuen voor Panama.<br />
Ze zijn trouwens 500 meter verderop bezig met de aanleg van een nieuwe en dus nog grotere sluis waarbij nog grotere schepen kunnen passeren.okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-90946043709629287782008-06-01T19:47:00.002+02:002017-11-02T12:19:22.911+01:00NR 35 01-06-2008 Puerto Limon <br />
<br />
Ik schreef eerder dat Nicaragua het land van de vulkanen was maar hier in Costa Rica hebben ze er ook enkele , alleen kan je vaak niet zien dat het een vulkaan is. Dat kan je niet zeggen van Volcano Arenal, een perfect conisch gevormde vulkaan , gelegen aan het Lago Arenal en op weer 7 km dààrvan ligt het dorp Fortuna . Fortuna is een redelijk nieuwe toeristenplaats ,10 jaar geleden was er 1 Tour Operater , dat zijn er nu meer dan honderd heb ik mij laten vertellen , honderd lijkt mij overdreven voor zo`n klein dorp maar dat het explosief gestegen is neem ik onmiddelijk aan .<br />
Na een periode van 300 jaar inactiviteit kwam in 1968 plotseling een uitbarsting die aan 80 mensen het leven kostte . De vulkaan heeft 2 kraters en uit èèn daarvan wordt voortdurend rook , rotsblokken en lava uitgebraakt . De vulkaan ligt een uur fietsen vanaf het dorp Fortuna en vandaag ga ik een kijkje nemen .Vanaf het uitkijkpunt, aan de voet van de vulkaan ,zie je voortdurend rotsblokken de helling afdenderen en ik kan ze via mijn verrekijker volgen totdat zij in duizend stukken breken onder aan de helling , als dat onderweg al niet is gebeurd en van deze afstand (2 km) kan je het gedonder van de vallende stenen luid en duidelijk horen.<br />
In het donker moet het helemaal een attractie zijn want dan zie je hoe rode gloeiend hete brokken de lucht in worden geslingerd .<br />
<br />
In Fortuna ontmoet ik een Pool die al meer van de wereld gezien heeft dan ik . Hij reist met rugzak en openbaar vervoer richting Peru en het is amusant om te vernemen dat hij op veel plaatsen geweest is die ook op mijn route naar Costa Rica lagen , alleen....., hij heeft een totaal ander beeld van de landen en hun inwoners dan ik heb , en kom ik tot de conclusie dat het er maar net aan ligt wat voor bril je ophebt op dat moment en in wat voor omstandigheden je verkeert . Dus luitjes , onthoud èèn ding , alles wat ik zie en wat ik meemaakt zie ik door mijn bril en ervaar ik op mijn manier . Die Pool heeft een heel andere wereld gezien dan ik .<br />
<br />
In San Jose aangekomen logeer ik bij Priscilla en Tony die ik in Nicaragua ontmoet heb bij het plaatsje Somoto waarbij zij mij uitnodigden bij hen te komen logeren toen zij hoorden dat San Jose op mijn route lag . Priscilla is van origine een "Tica" zoals de bewoners van CR zichzelf noemen . Tony is van de USA en na wat omzwervingen zijn zij in San Jose neergestreken . Niet om het een of ander maar zij zijn Jehova`s Getuigen , daar bedoel ik verder niets mee , (ik was tenslotte met èèn van hen ruim 20 jaar getrouwd) en heb ooit ook eens overnacht bij Mormonen maar het valt mij altijd op dat deze mensen zo vriendelijk zijn tegenover buitenstaanders , het zijn ook maar mensen met hun onhebbelijkheden en zo . Of zullen ze die onhebbelijkheden bewaren voor als ze onder elkaar zijn ? <br />
San Jose ligt ingeklemd tussen 2 bergruggen en samen met de aangrenzende plaatsen vormt het een grote steenwoestenij . Ik maak nog een uitstapje van 2 dagen naar Orosi in de Orosi Valley , er wordt veel koffie verbouwt daar en ik sla aan het wandelen . De laatste jaren vraag ik mij steeds meer af waarom ik nooit ben ga wandelen .Voor fietsen ben je afhankelijk van wegen en waar wegen zijn ,,,,,zijn auto`s , met auto`s heb ik een haat liefde verhouding , als ik fiets wil ik geen auto`s zien ,,,,alleen als ik pech heb wel ! Met wandelen heb je (normaal gesproken) geen last van auto`s . Na deze overpeinzing ga ik weer terug naar San Josè waar de volgende dag Tony mij bij wijze van afscheid naar de vulkaan Poas brengt om me dan later ergens onderweg vaarwel te zeggen .<br />
Onderweg naar de vulkaan Poas komen we in gesprek met een local en zo gebeurt het dat we even later een perceel inspecteren dat te koop staat . De grond beslaat ruim 2Ha, een gedeelte daarvan is redelijk vlak maar er is ook een steil pad naar een riviertje met eigen waterval , waterpoel en tropisch "regenwoud" en volgens de man zelfs met eigen Quetzal!(vogel ). De vraagprijs ? 300.000 dollar(ong.230.000 euro) , voorwaar niet duur voor ons Nederlanders .<br />
<br />
Het dorp Tortuguero is gelegen aan de machtige rivier Rio Tortuguero en is een beetje te vergelijken met Rio Dulce (voor mij dan , jullie moeten denken aan de Kromme Rijn maar dan 20 maal breder ) in Guatamala. Het wordt vanwege z'n kanalen en zijrivieren ook wel chauvenistisch "mini amazone" genoemd. In 1940 verschenen hier de eerste zaagmolens die voor werkgelegenheid zorgden voor een bevolking die daarvòòr van visvangst en jacht leefden. Echter ,de zaagmolens waren geen lang leven beschoren en in 1972 moesten zij de deuren sluiten nadat het park Tortuguero in het leven was geroepen . Dat park bracht en brengt de bevolking wel rijkdom in een gebied dat alleen per boot bereikbaar is , er zijn dus geen auto`s , Hoera ! Het is een schitterend gebied en als je in een geruisloze kano het gebied verkent kan je de dieren vaak tot op 10 m afstand benaderen. Het is genoemd naar z'n enorme schildpadden (tortuga`s) die s nachts aan wal komen om eieren te leggen die 6 maanden later uitkomen. Juli -aug.is de beste tijd om dat te zien. Ik zie er geen helaas .<br />
Als ik Tortuguero verlaat via een bootreis van 3 uur met een paar backpackers aan boord verbaas ik mij over het feit dat zij gedurende de gehele bootreis liggen te slapen , godverdomme denk ik , het moet niet gekker worden . Ten eerste is de bootreis helemaal niet saai , er is genoeg te zien en ten te tweede komen ze waarschijnlijk nooit meer hier . Aan slapeloosheid kan het niet liggen want op Tortuguero was niks te doen . Nu ik het hier over heb , de allesovertreffende trap van desinteresse heb ik gezien in het toeristenbusje van Brugge .Daar is een busje dat toeristen een rondrit door de stad aanbied en dan zou je toch denken , wie daar instapt wil wat van de stad zien ? Toen het busje stilstond bij een bepaald punt zag ik , toen ik er langs liep met de hond , hoe iemand met zijn hoofd achterover en zijn mond wagenwijd open lag te snurken !<br />
In de kustplaats Puerto Limon beland ik in een heel andere wereld . Puerto Limon is een louche plaats waar ik veel van Honduras in herken .Veel dronkelappen, bedelaars, prostituees en veel hekwerk bij winkels . Maar ja, dit is een beetje de vergeten hoek (Caraibische kust) van Costa Rica en de hele weg naar de grens met Panama zo dat zo blijven.<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-62267500085259854672008-04-30T21:25:00.002+02:002017-11-02T12:25:44.234+01:00NR 34 30-04-2008 Monteverde<br />
<br />
Enkele km gaans van Liberia (costa rica ) ,bij "Parque Nacional Rincon de la Vieja' (vrij vert.de hoek van de oude vrouw) zet ik m'n tent op bij de Rinconcito Lodge omdat een kamer te duur is voor mij. De volgende dag probeer ik het park te vinden op aanwijzingen van het personeel maar omdat het zo slecht aangegeven staat (voor mij dan,he) kan ik het niet vinden en na 7 vergeefse km`s ga ik terug naar m'n prive waterval . Dat is natuurlijk niet privè maar ik zeg dat omdat op het moment dat ik daar bent niemand anders is . Het is een watervalletje met waterpoel en het is echt een stukje jungle temidden van de weilanden , en daar breng ik de rest van mijn tijd door .<br />
<br />
Als ik in Cañas, na een korte fietstocht van 20 km geniet van een halve rustdag komt al spoedig een jongetje in beeld van zo'n 14 jaar die eerst wat om mij heendraait en telkens naar mij kijkt en tenslotte plaatsneemt op de bank naast mij. Ik heb al zo'n vermoeden waar dit heen gaat. Wij raken aan de praat en al gauw komt het woord Plata (volksnaam in C.R. voor geld) ter sprake en het komt telkens weer terug. Hoeveel Plata m'n fiets kost, of ìk veel Plata heb, hoe ik aan Plata kom, of de mensen in NL veel Plata hebben en of ik wel eens Plata aan mensen geef. Ik zeg dat ik dat niet doe (is een leugentje want dat doe ik soms wel) omdat het geen oplossing is voor het probleem, dat het veel beter is om werk te geven , maar ja ,dat zit niet in mijn fietstassen zeg ik en dat het gevaar bestaat dat men het makkelijk verdiende geld op de verkeerde manier besteed (aan sigaretten of bier).<br />
Ik denk niet dat mijn uitleg doeltreft want na 20 minuten heen en weer praten vraagt ie ronduit om Plata maar ik zeg hem dat ik dat niet doe. Hij blijft nog even aandringen maar na enige minuten geeft hij mij de hand en vertrekt.<br />
In Belize City heb ik ook eens wat aan iemand gegeven , iets wat ik in eerste instantie weigerde maar achteraf vond ik dat zo kinderachtig dus gaf ik hem alsnog wat. Rende ie gelijk naar de winkel om er een sigaret voor te kopen en gelukkig dat ie was!<br />
<br />
Ik voel mij hier soms een ontwikkelingshelper door mijn geld dààr uit te geven waar het het hardst nodig is , dat wil zeggen , direct bij de mensen en niet eerst schenken aan een of ander comité dat eerst lekker gaat fuiven en het geld wat overblijft verdeelt onder hun vrienden en als er dan nog wat over is gaat dat naar de hulp behoevenden zoals dat heet . Maar nu ben ik aan het raaskallen want ik geef mijn geld uit in de winkels en als je een winkel hebt verdien je al meer dan de arbeider , plus dat de "elite" aandelen heeft in de winkels waar ik mijn inkopen doe , nou ja , zoals ik het doe is nog altijd beter dan een inzameling houden in Nederland .<br />
<br />
Lang leve het massa toerisme! Nu zullen er mensen zijn die hun wenkbrauwen fronsen bij deze aanhef. Maar alleen voor Sjaak Okkerman was er nooit geinvesteerd in hangende bruggen boven boomtoppen, laten we wel zijn .<br />
Voor o.a. die bruggen ga ik naar St Elena en Monteverde , 2 Nationale Parken en tevens maagdelijke juweeltjes in de binnenlanden van Costa Rica . Hier heb ik het geluk om de nationale vogel van Costa Rica te ontdekken , de Quetzal die ook de nationale munt opsiert . 2 mannetjes en 2 vrouwtjes zie ik onafhankelijk van elkaar en je kunt ze makkelijk van elkaar onderscheiden want de mannetjes hebben een 90 cm lange staartveer . De mannetjes hebben een "punkkapsel" en zoals gezegd staartveren van wel 90 cm lang . Ik heb het geluk dat een mannetje 10 meter bij mij vandaan wel 1 minuut op een tak blijf zitten zodat ik hem goed kan bestuderen . Of misschien weet hij dat ik geen foto`s maak en ik al die tijd nodig heb om hem in mijn geheugen te griffen . De vrouwtjes zijn minder spectaculair en maken zich nuttig om een gat in een boom verder uit te diepen (voor een nest ?)<br />
Na 4 dagen hier door gebracht te hebben pak ik de bus weer terug naar Tilaran . In de bus ligt een dikke laag stof en hij piept , kraakt en rammelt op een vreselijke manier die het ergste doet vrezen . De keien die uit het wegdek omhoogsteken en de kuilen veroorzaken soms ware explosies onder onze zittingen omdat de vering het 40 jaar geleden al begeven heeft, maar we halen het.okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-4498418839317003075.post-6891748825858528702008-04-18T23:19:00.002+02:002017-10-31T20:29:18.048+01:00NR 33 18-04-2008 Isla OmetepeIsla Ometepe bereik ik na een bootreis van een uur en als ik voet aan wal zet overvalt de rust je en het is hier zo rustig dat er geen politie is . De eerste nacht neem ik een Hostel aan de kust maar de dag erop ga ik naar Hacienda "El Porvenir" dat ik bereikt via een vreselijk slechte (onverhard/zanderig )weg . Op Hacienda "El Porvenir " is het ook rustig en als de avond begint te vallen blijf ik in mijn eentje achter en gaat het voltallig personeel naar huis , een bewaker die waarschijnlijk niet wakker blijft zal op mij passen .<br />
Isla Ometepe bestaat in feite uit slechts 2 vulkanen die uit het lake de Nicaragua opreizen , niets meer en niets minder. Het meer is 8.000km2 groot, dus dat is een ardige slok water en het eiland meet slechts 175km2. De twee vulkanen zijn de (actieve)Concepcion van 1600m hoog en de (niet actieve) Madera van 1300m hoog en ze zijn door een Isthmus (landengte) met elkaar verbonden en rond deze twee vulkanen loopt een (slechte) weg , Dat verklaart denk ik het feit dat er zo weinig auto's zijn en veel fietsen. S'avonds heb ik vanaf het terras van het hoog gelegen Hacienda "El Porvenir" een imposant uitzicht op de zeer langzaam oplopende helling naar de voet van de vulkaan Concepcion die aan mijn voeten ligt en vandaar in een steeds steiler wordende hoek naar zijn top loopt , een perfect gevormde conus .<br />
<br />
Omdat ik eens iets anders wil dan fietsen besluit ik om onder leiding (verplicht) van een gids een aanval te wagen op de top van de Madera , met zijn 1300 m de minst hoge van de twee , dat wel. De hele klim is 5 km lang . 1 km daarvan is redelijk vlak, 4 km is zo steil dat je het kan vergelijken met het bestijgen van een trap en van die laatste 4 km gaat 3 km door de bedding van een beekje van 1 meter breed dat nu bijna droog staat omdat het niet geregend heeft . Dus voor de duidelijkheid , 1 km "vlak" en daarna een trap van 3 km ! Tijdens de beklimming vraag ik mij af waar we mee bezig zijn want we moeten dezelfde weg ook weer terug en wat te denken van de gids, die doet dit een paar keer per week maar gelukkig zijn de rotsen in de beekbedding niet al te glad . Boven gekomen dalen we af in de krater waar een lieflijk meertje is gevormd en na een rust gaan we weer terug waarbij we beiden de nodige slippers maken maar zonder ongevallen zijn we na 6 uur zwoegen weer terug bij af.<br />
<br />
Omdat het toch wel erg rustig is op mijn Hacienda verkas ik naar een omgeving waar meer mensen zijn en huur ik een kampplekje bij "Mi casa es tu casa" . Blijkbaar hebben ze nog nooit een fietser te gast gehad want ik moet met tent en fiets poseren voor wat later een internet pagina zal worden .<br />
Na deze inspannende dag geniet je intenser van je rust en ik ervaar dat ook als zodanig als ik later aan de waterkant de dorpelingen hun dingen zie doen , zoals<br />
<br />
Tamarinde's uit de boom jasen <br />
<br />
Hoe vissers in hun roeibootjes hun netten uitgooien<br />
<br />
Hoe Urracas(eksters) elkaar het leven zuur maken (of is het spel)<br />
<br />
Hoe een Garza(reiger)a.h.w. over het water loopt op zoek naar voedsel<br />
<br />
hoe de zwerfhonden, zwerfpaarden, zwerfvarkens , zwerfkippen en zwerfmensen vrolijk rondzwerven<br />
<br />
hoe het zonlicht op het eind van de dag alle details ontneemt aan de vulkan zodat het een gigantisch silhouette wordt.<br />
<br />
Hoe een moeder met 7 kinderen mijn rust komt vergallen want binnen de kortste keren is het gillen,janken,schreeuwen en krijsen.<br />
<br />
Later,als de duisternis is gevallen en de rust is weergekeerd keer ik terug naar de waterkant en lees temidden van de vuurvliegjes de krant(grapje), maar er zijn er wel veel en zie hoe bij het licht van mijn zaklamp de kikkers over mijn voeten springen.<br />
En als ik omhoog kijk zie ik zowaar 5 satelieten overtrekken in hun ban van Z.O. naar N.W. Het zijn de eerste die ik zie tijdens deze trip, want ik zit niet de hele avond naar de sterren te kijken.<br />
<br />okkermanhttp://www.blogger.com/profile/03902364106654393893noreply@blogger.com8