NR 50 19-01-2009

Ik kom Oruro binnen op het moment dat er feestelijkheden zijn en de ene na de andere folkloristisch verklede groep dansend door de straten gaan . Daarbij hanteren zij een "ratel" in de meest fantasievolle modellen en vormen , autovorm , drinkbekervorm , diervorm etc . Deze ratel lijkt veel op de ratels die vroeger in Nederland gebruikt werden om de spreeuwen te verjagen in kersenboomgaarden en maken hetzelfde geluid .
Onderweg van Oruro naar Potosi zie ik veel Lama's in het wild maar aangezien ze allemaal een gekleurd lint in hun oren hebben zijn ze alleen zo op het oog wild en hebben ze een eigenaar .
Potosi ligt al op grote hoogte maar om het te verlaten moet je nog hoger klimmen en het vergt veel van mijn spieren , het is elke keer 100-200 m fietsen en dan flink uithijgen voor de volgende fase.

Bolivia zal in mijn herinnering blijven als het meest primitieve land van Zuid Amerika . Het had de vieste WC`s en de slechtse hotels maar is daarentegen weer het goedkoopste . Het een staat niet los van het ander vaak .
Wat zeg je van het feit dat ik onderdak , (ik schrijf met opzet onderdak want meer is het niet) heb gevonden in een Boliviaans dorp waar geen WC aanwezig is ? Als je dan aan de eigenaar vraagt hoe dat moet s`nachts krijg je als antwoord , "ginds aan de overkant van de weg is een publieke WC " . Als alle inwoners op deze manier hun behoefte moeten doen kan het er s`nachts nog wel eens druk worden .
Of je hebt WC potten die misschien ooit wit geweest zijn maar na zoveel jaren een bruin uiterlijk hebben gekregen . Zal dat van de ....... zijn ?
Goed , laat ik er maar over ophouden anders wordt het zo`n negatief verhaal en dat verdient dit verder schitterende niet .

Bij de grenspassage van Bolivia met Argentinie zie ik het groepje Polen dat ik al eerder gesproken heb in Leymebamba (Peru) , zo'n 2.000 km terug . Over de grens , in Argentinie , staat op een bord te lezen dat Ushuaia nog slecht 5.500 km verwijderd is , ik ben er dus bijna , je hoeft slechts ruta 40 te volgen die je vorderingen aangeeft door de km's af te tellen .
Ik kan nu wel stellen dat het einde in zicht komt en blijkbaar geeft mij dat vleugels want moeiteloos rijd 165 , 155 , of 130 km per dag . Of moeiteloos  eigenlijk niet helemaal , die dag van 155 km bijvoorbeeld naar El Sosneado was geen makkie . Na een wild nachtje (wildkamperen dus) rijd ik   over een geaccidenteerde onverharde weg en na 95 km begin ik uit te zien naar een geschikte kampeerplek omdat ik 95 km eigenlijk wel welletjes vindt . Het is inmiddels 4 uur s'middags en bij het opdraaien naar een asfaltweg zie ik dat El Sosneado 65 km verderop ligt en besluit ik om die 65 km er ook maar bij te doen .
Als ik om 7 uur s'avonds het dorpje binnen fietst zie ik daar Willem Mieras aan een flesje bier lurken en besluit ik met hem mee te doen . Willem Mieras is een Nederlander net als ik  , alleen hij organiseert reisjes op de bromfiets voor mensen die in hun jeugd ook op zo'n ding gezeten hebben en dit alles in de omgeving van San Rafael (Argentinie)
Maar dat ijskoude literbiertje had ik niet moeten nemen want het was toch wel een inspannende rit geweest en bij inspannende ritten vergaat mij de lust tot alles .
Het (eerst) lekkere biertje komt er even later met gulpen  weer uit . Je hebt mensen die het nooit leren.

Salta is na San Salvador de Jujuy de tweede grote stad die ik aandoet in Argentinie en zoek een plekje voor mijn tent op Camping Municipal (gemeente camping) . Die eerste avond ga ik naar het centrum maar omdat het begint te regenen zoek ik beschutting onder een luifel . Hier begint mijn leven een andere wending te nemen in de vorm van ene Fernanda Lorena Ruiz .Tot op deze dag ging ik gebukt onder mijn scheiding die een paar jaar geleden had plaatsgevonden en was ik niet in staat geweest uit de put te kruipen die ik (blijkbaar) voor mezelf gecreerd had . De hele godsganse reis kon ik aan niets anders denken en nam het bezit van me . Hier in Salta sta ik te schuilen voor de regen en daar is Fernanda ineens , eveneens beschutting zoekend , met haar dochtertje Carla . We raken op een of andere manier aan de praat en zij nodigt mij uit om wat te gebruiken op de overdekte Mercado . De volgende dag is haar verjaardag en dat moet ook gevierd worden , dus voor ik het weet ga ik met een jonge vrouw op stap , ik , die jarenlang de vrouwen gemeden heb . Hier begint de ommekeer en het is deze vrouw geweest die dat in gang heeft gezet , onbewust , ze heeft het nooit geweten want ik heb het haar nooit verteld , misschien is het nu de tijd om dat toch maar eens te doen .  Ze laat mij Salta zien en omgeving  , ik krijg een Coca-Coladoop op haar verjaardag omdat zij de fles laat glippen , we eten "pollo al horno" (kip uit de oven ) , toch weer kip dus en na 5 dagen vindt ik de tijd rijp om verder te gaan richting Ushuaia , maar niet zonder haar eerst te beloven om regelmatig te bellen . Maar het is dus niet zo gek dat ik altijd een zwak voor haar gehouden heb . Ik kom ook tot de conclusie dat dit soort gesprekken (met haar ) een andere talenkennis vereist dan de geijkte vragen van "hoe oud ben je " hoe zwaar weegt je fiets " of "hoeveel km fiets je per dag "  , daar weet ik inmiddels de antwoorden wel op .          
Het kan best zijn dat het haar alleen om het geld te doen is maar dat vind ik op dit moment niet belangrijk , belangrijker vind ik dat ze iets in mij teweeg heeft gebracht , een proces op gang heeft gebracht waardoor ik de wereld om me heen weer anders ziet .

Na deze enerverende ontmoeting gaat het verder richting het Zuiden maar eerst buig ik af naar het noorden , naar Cachi en ik bereik dit plaatsje via "cuesta de Obispo" , dat is een soort bergpas . Cachi is in Argentinie bekend van zijn vele UFO's die hier gesignaleerd zijn of worden en volgens "ingewijden" is er hier een ondergrondse basis voor deze objecten en er is zelfs een persoon die een speciale landingsbaan aanlegt voor deze schotels . Ik zie er geen enkele en ga verder naar Cafayate , een van de wijnstreken in Argentinie .

In Ranquil del Norte mag ik mijn tent op zetten achter de politiepost en de enige dienstdoende agent verwent met een asado (BBQ) en een borrel bij een behaaglijk snorrende kachel .
In Barrancas houden de zwerfhonden me s'nachts uit mijn slaap , als er èèn begint te blaffen vallen de andere 200 bij en er is op het laatst eentje die zijn eigen echo beantwoord .
Voor ik Chos Malal binnenvalt op mijn stalen ros heb ik mij nog tegoed gedaan aan Cabrito . Dat is geroosterd geitenvlees zoals ik het nog nooit gegeten heb , zo lekker . Maar dat komt natuurlijk ook door het feit dat ik er al een lange rit op heb zitten en dan smaken zelfs rauwe bonen zoet . Ik zal hier nog jaren op teren , de gedachte dan . Hier in Chos Malal geef ik uiteindelijk mijn nutteloze wereldontvanger aan een dolgelukkige Claudio Fernando Basual , nutteloos in die zin dat ik hem nooit gebruikt heb .



Patagonia en het is hier ongelooflijk mooi met beboste hellingen,kristal heldere rivieren en meren .
Ik vind Argentinie zo wie zo schitterend,het lijkt veel op Amerika, wat altijd mijn favoriete fietsland is geweest, maar nu een grote concurrent heeft
Hier in de Andes vind je de Araucaria Araucara en volgens mij is het dezelfde boom die menig nederlands tuintje opsiert en die ik "apenbroodboom" noem maar ik weet niet of dat zijn echte naam is.De gelijkenis is groot,alleen als de bomen jong zijn,zo`n 30 40 jaar hebbeb zij het uiterlijk van de boom in NL,daarna beginnen algauw de onderste takken af te sterven en staat er alleen een paraplu.Maar er zijn ook bomen die heel lang hun takken behouden,kortom,je kan er geen peil op trekken.Het vreemde is dat de takken die afsteven geen littekens achterlaten op de stam,je kan niet zien dat er takken hebben gezeten.