NR 38 15-06-2008 Panama City 3

De Darien is een gebied zo groot als de Benelux in het zuiden van Panama  dat grenst aan Colombia . De enige asfaltweg die door dit gebied loopt houd 160 km vòòr de grens met Colombia op , daarna is het 160 km Dirt Road . In de regentijd is deze weg zoals je zult begrijpen haast onbegaanbaar . Daar komt nog bij dat dit een soort niemansland is dat door narcoboeven wordt gebruikt en er gaat ook het gerucht dat de FARC (afscheidingsbeweging in Colombia ) er actief is . Het is dus beter om dit gebied te mijden en daarom neem ik de boot naar Colombia .

Toen ik in Panama City was heb ik overwogen om een tour door dit gebied te maken omdat het me schitterend lijkt om per kano voor een week een rivier af te zakken maar in de maand juni , net de maand dat ik zit te wachten op de boot naar Cartagena , is er geen tour , wel in juli maar dat is te laat.
Ik heb nog in het Hostal waar ik verbleef gelobbyd of er personen waren die geîntresseerd waren in een trip maar de meeste mensen verblijven tekort hier.
Ik heb nog overwogen om zelf maar de 10 urige busreis eraan te wagen om terplekke wat te regelen maar het feit dat het nu het regenseizoen begint  en de muskieten dus het meest actief zijn  deed mij ook hier  vanaf zien.
Nu begint men in Panama opnieuw hardop te denken om de weg door te trekken tot op Colombiaans grondgebied om zo Zuid Amerika beter toegangkelijk te maken .
Maar een weg betekent ook dat deze weg mensen aantrekt die zich vestigen en zo het gebied aantasten .  Ik zou zeggen laat het zoals het is ,dan is er nog een stukje vrijwel ongerepte natuur . Ik ben een man die eigenlijk geen veranderingen wil ,nergens niet en nooit . Het is namenlijk gebleken dat alle veranderingen ten koste van de natuur gaan ,een natuur die elk jaar minder wordt .Maar ik besef ook wel dat het geen haalbare kaart is om nooit geen veranderingen te wensen ,anders zouden we nog in de oertijd verkeren ,maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar . Als er ergens een nieuwe weg wordt aangelegd of een nieuw woonwijk kijk ik met lede ogen toe en denk " moet dat nou ?"
Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat men ,in Noord Amerika in dit geval , wonderen verricht met het herstellen van die natuur die "aangetast" was door de mijnbouw .
Nu ik het over veranderingen heb ,de grootste en meest onplezierige (voor mij ) komt eraan als je de heren medici moet geloven en dat is dat de levensverwachting de komende jaren stijgt tot 140 jaar !
Ik moet er niet aan denken dat ik tot (140 bijvoorbeeld) op deze aarde moet rondlopen .
De komst van de televisie heeft de wereld op zijn kop gezet ,daarna was het de beurt aan de computer en weer daarna het mobieltje en deze laatste heeft de wereld compleet gek gemaakt ,ik moet er niet aan denken dat ik op 120 jarige leeftijd nog meer van deze veranderingen voorgeschoteld krijg !
Nu zal ik geen 120 meer worden maar de jongeren lopen wel de kans om deze leeftijd te bereiken of over pakweg 50 jaar ,het aangename tot nu was dat je op een rijdende trein sprong en er onderweg ook weer af ,maar de hele rit uitzitten ,wat een opgave.

Tijdens het wachten in Panama City zit ik niet stil , ik ga voor de 2e maal naar het Panama kanaal want ik vind dat toch wel een megawonder . Ik pak ook de bus om op mijn schreden terug te keren naar El Valle dat in een oude vulkaankrater ligt . Ik logeer een paar dagen in Gamboa dat op een dag fietsen van Panama City ligt en zo rijgen de dagen zich aaneen totdat het moment gekomen is om naar San Blas archipel te gaan vanwaar mijn boot vertrekt .

Op weg naar de San Blas archipel dus doe ik eerst nog Puerto Lindo aan maar zo simpel als ik dit zegt is het niet . Onderweg ernaartoe krijg ik kramp aan de binnenkant van mijn bovenbenen  . Het is voor het eerst van mijn leven dat ik daar kramp krijg en ook de eerste keer tijdens het fietsen .  Ik heb wel eens kramp in mijn kuiten maar dat is altijd in rusttoestand en deze kramp nu schrijf ik toe aan het feit dat ik de laatste tijd weinig gedaan heb . De kramp is in het begin nog te harden maar allengs wordt het erger en moet ik van de fiets af . Na een stop kan ik weer verder maar niet voor lang , elke keer is het moment van fietsen korter en op een gegeven moment gaat het echt niet meer . Ik strompel nog wat door totdat ik bij een huisje kom waar ik een massage krijg van een man . Ik geneer me een beetje maar misschien helpt het  en zowaar , na deze "behandeling " lijkt het beter te gaan , maar dat is helaas maar tijdelijk . Als ik bij een Hostal kom kan ik haast niet van mijn fiets komen en strompel naar binnen . De volgende dag is al het leed geleden en voel ik niets meer .
Wat het geweest is ? Teveel vrije dagen waarschijnlijk want later in het zuiden van Peru zal ik er nog eenmaal last van krijgen na 14 vrije fietsdagen .