NR 30 13-03-2008 Guatamala

In El Remate zijn de tussenwanden van het verblijf waar ik overnacht zo dun als het spreekwoordelijke bordpapier . Beneden is de woonkamer en kantoor van de eigenaar en daarboven dus de kamers voor de verhuur met muren van bordpapier zodat je iedere scheet kon horen , iets wat ook daadwerkelijk gebeurde . Naast mij heeft een Nederlands stelletje de kamer gehuurd en op een gegeven moment hoor ik een scheet en ik weet dat zij dat deed op de WC want ik hoor hem zeggen "dat hoorde ik " . Afijn er volgden nog meerdere en gelukkig ben ik in slaap gevallen zodat ik niet weet wie er gewonnen heeft .De volgende dag kom ik ze op straat tegen en het gesprek komt op de gehorigheid van ons verblijf en ik zeg bijna " ja , iedere scheet hoor je " , maar ik kan me nog net inhouden .

Goenoeg over winden,op naar Tikal en daarvoor moet ik bij El Remate rechtsaf een doodlopende asfaltweg op naar het park. Nou heb je bij de ingang van het park een slagboom waar elke auto wordt genoteerd en daar krijg ik te horen dat ik tot 3 uur moet wachten om verder te mogen omdat ik in het park wil kamperen. Ik kan dan na 3 uur een kaartje kopen dat deze dag en de volgende dag geldig is maar als ik er even over nadenk twijfel ik aan die gedachtegang van het personeel (liefst 9 man om een slagboom te bedienen, maar ja, hebben ze ook werk) want als ik met een busje aangekomen was (ik kreeg een "lift" aangeboden onderweg) dan had ik zo door kunnen rijden en ook mensen die in een hotel verblijven daar kunnen zo doorrijden  maar omdat ik met de fiets ben kan dat niet . Maar goed, of ik nou hier wacht of op de camping maakt mij niet zoveel uit en met het puzzelboekje  vermaak ik me wel.
Om 2 uur mag ik doorrijden en onderweg naar de ruine zie ik allerlei waarschuwingsborden voor allerlei dieren, blijkbaar hadden ze er nog een stelletje liggen en het maakt het ook wel spannend. Opmerkelijk feit, op de heenweg zie ik een waarschuwingsbord  voor slangen maar op terugweg niet. Tikal ligt erbij als  een groot stadspark waar je wel een uur kunt lopen zonder een ruine te zien, het is er ontzettend wijds en ontzettend groen, maar ik kom eerlijk gezegd meer voor de vogels hier die ik dan ook in ruime mate zie.

Verder zuidelijk in Gautamala benader ik Hacienda Tijax van de verkeerde kant, makkelijker was het geweest om mij met een bootje over te laten zetten. Nu moet ik met behulp van een medewerker over een wankel hangbruggetje van twee planken zo'n 300 m afleggen over een zompig moeras. Hacienda Tijax ligt aan de Rio Dulce, een brede rivier die z'n water via een delta in de Golf de Honduras loost,zo'n 30 km verderop.
Al het verkeer vindt plaats via bootjes, er zijn geen wegen en overal langs het water zijn hotels, finca's, hacienda's of hoe ze ook mogen heten. Omdat boottochtjes mijn favoriete bezigheid zijn geworden besluit ik maar om hier niet van af te wijken en de volgende dag ga ik met een bootje naar Livingstone dat 30 km verderop aan de Golf de Honduras ligt. Nou was daar een paar dagen voor mijn aankomst het een en ander te doen omdat er een vakbondsleider was gearresteerd en zijn volgelingen hadden op hun beurt weer een stelletje politieagenten gegijzeld maar toen ik er was was alles weer rustig. Maar dat boottochtje, waarvan ik dacht dat het een rustig en gezapig reisje zou worden langs de oevers om te "vogelen" werd een race naar Livingstone, ja, er werdt een paar maal gestopt voor een toeristische attractie maar het was niet wat ik in gedachte had, hoewel men mij verzekerde voor vertrek dat het geen directe lijnverbinding zou zijn. Ja, daarin hadden ze gelijk maar ik voelde mij bij de neus genomen.
Op de Hacienda ontmoet ik Judy Desormeaux uit California en tot op dit moment heb ik nog contact met haar en toen ik de PCT gelopen heb in 2016 heeft zij mij opgezocht in San Diego .

Onderweg in Mexico, Guatamala, Honduras en Nicaragua zie ik zo nu en dan van die prachtige gigantische bomen die vreemd genoeg altijd solitair staan, misschien komt dat omdat al die andere al gekapt zijn, hoewel het hout niet zo bijzonder schijnt te zijn. Het gaat om de CEIBA of kapokboom en die naam had een heilige klank bij de Maya's.
Zijn stam rijst als een gigantische zuil zonder zijtakken tot een hoogte van 30 m en van daaruit vormt hij een kruin van wel 40M doorsnede en al zijn takken zijn begroeid met epiphyten, voornamelijk bromelia's
Ja, daar sta je wel even bij stil.

Bij Lago de Yojoa in Honduras zie ik weer wat speciaals ,voor mij dan ,maar ik denk voor jullie ook wel .
Ik ben van de camping weggelopen naar een verlaten weggetje waar veel dode bladeren in de berm liggen . Plots wordt mijn oog getrokken door een vogel ter grote van een sperwer die opvliegt maar ook weer even zo snel verdwenen is tussen het blad . Nieuwsgierig als ik ben als het om vogels gaat loop ik ernaar toe maar hoe ik ook tuur , ik zie niets dat op een vogel lijkt, maar toch moet hij hier zijn want dat heb ik gezien . Plots , als ik nader tot op 2 meter afstand  , vliegt hij weer op om verderop weer te landen . Deze vogel heeft zo`n perfecte schutkleur dat je hem tussen de dode bladeren niet kunt zien !