NR 57 28-09-2009 Salta

In 1592 schonk Fray Fransisco de Victoria , ex bisschop van Tucuman (Spanje)  een afbeelding in goud en zilver van " El Señor de Milagro " en "La Virgen de Milagro " aan Argentinie . Na een reis van ruim 11.000 km arriveerde dit geschenk in Puerto de Callao (Peru) .
Dit geschenk bestond uit een afbeelding van Cristus aan het kruis (señor de Milagro) van ongeveer 1,50 m hoog en een afbeelding van Maria (Virgen de Milagro) wat iets kleiner is en was bstemd voor de stad Salta alwaar het enige tijd later na een reis over land aankwam.
Ze zijn beiden te bewonderen in de katedraal van Salta en bij de afbeelding van Cristus is de tekst te lezen "de modo milagrosamente flotando sobre el agua" (op wonderbaarlijke wijze drijvende op het water) , alsof het op eigen kracht de oceaan was overgestoken maar het moge duidelijk zijn dat het per schip vervoerd is.
Waarom schrijf ik dit ? Wel, ik ben getuige geweest van een fenomeen dat zijn weerga niet kent in dit deel van de wereld, het enige dat ermee te vergelijken is is Mekka.
Ieder jaar, op 15 september , vindt hier een processie plaats waarbij de afbeeldingen van Cristus en Maria aan de kop van een stoet van duizenden pelgrims een rondje van pakweg 2 km door de stad maakt.
Een maand van tevoren begint het te zinderen in Salta, de katedraal loopt iedere dag voller en voller, het aantal bezoekers benadert de 20.000 per dag en de pelgrims komen van heinde en verre waarbij er zijn die 300 km in 13 dagen lopen , daarbij bergen van 4.200 m bedwingen en kou trotseren van 10º onder nul . Ik heb hele groepen pelgrims de stad binnen zien trekken onder politie begleiding , met vlaggen zwaaiend , gezang uit luidsprekers en een eigen beeltenis van Maria op de schouders van enkele dragers.
De stad begint uit te puilen en de laatste week voor de processie zijn er wel 5,6,7 missen op èèn dag waarbij de menigte buiten voor de katedraal de mis volgen via luidsprekers omdat er binnen geen plaats meer is. Iedere dag ga ik even kijken en als het moment gekomen is dat de processie begint komt het mij een beetje komisch over als ik zie dat duizenden mensen met vlaggetjes zwaaien als de afbeeldingen naar buiten gedragen worden .
Maar ik heb genoeg gezien, ik maak gauw dat ik weg kom want het wordt mij te druk met een officiele schatting van 500.000 deelnemers, waarbij 200.000 van buiten Salta zijn.
Men zegt dat deze processie de meest belangrijke in heel latijns amerika is en ik zal de laatste zijn om dat te betwisten

NR 56 23-07-2009 Salta

Hoe breng ik mijn dagen door in Salta zou je kunnen vragen ? Nou , in de eerste plaats hang ik de pensionado uit op de terrasjes door koffie te drinken , meestal met wat erbij . Zoals begrijpelijk fiets ik ook hier dat het een lieve lust is en ik ben al in veel omliggende plaatjes geweest waar de meeste "Salteños" (bewoners van Salta) nooit geweest zijn in hun leven en ook Salta begin ik te kennen . Dan is er nog een berg aan de rand van de stad van zo`n 300 m hoog die je kan beklimmen via een trap van 1100 treden , of je kan met de fiets omhoog via een weg . Allebei doe ik geregeld , 2 tot 3 keer met de fiets per week  en via de trap ook zo`n 2 keer . Ik sta dus veel op de top van deze berg en loer door mijn verrekijker om te zien dat er mensen zijn die eerst clandestien land in beslag nemen door er een tent op te zetten , later wordt die tent vervangen door een hok van steen en weer later staat er dan een huis , zo gaat dat hier . Dat is de dagelijkse gang van zaken .

De Argentijnen zijn een fervent gebruiker van " Matè " (spreek uit :matte ) . Dat is een losse ,  grove thee , waarvan je wat in een dubbelwandig kommetje schudt , daar doe je heet water bij en eventueel suiker en dat zuig je via een soort metalen rietje op . Nu zijn de kommetjes vaak zo klein dat het in èèn "zuigteug" leeg kan zijn , het is dus zaak om ervan te "nippen" , vooral als het kommetje de vriendenkring rondgaat , zodat iedereen ervan kan genieten . Want Matè drink je met je vrienden !
Je ziet dan ook veel Argentijnen op straat met een thermoskan onder de arm met heet water .

NR 55 28-07-2009 Salta

Na een busritje van ruim 50 uur kom ik in Mendoza aan . Vandaar stap ik op mijn fiets om terug te fietsen naar Salta . Aan het eind van de tweede dag op deze reis naar Salta sta ik op de camping van Uspallata als Franzisca uit Zwitserland aan komt rijden , ze is haar (tijdelijke) fietsmaatjes kwijtgeraakt (later zal ik begrijpen waarom) en als ze hoort welke richting ik uit gaat vraagt ze of ze mij gezelschap mag houden de komende dagen of weken . Dat mag en de volgende dag fiets ik eens niet naar het zuiden maar naar het noorden met in mijn kielzog Franzisca Krebs . Ze vertelt dat zij aan Triathlons doet en dat had al een waarschuwing moeten zijn want van elke dag maakt zij een wedstrijd en na de derde dag hou ik het voor gezien en ben ik blij dat ik haar s'avonds niet aantref op`de afgesproken plek . Nu begrijp ik beter waarom zij haar eerdere fietsmaatjes is kwijtgeraakt .
Ik kom voor de tweede maal door het dorp Chilecito en tref daar in een Hostal voor de 4 maal onderweg dezelfde vrouw aan en wel de schaapherderin uit Frankrijk , Sigrid  Cholin , die ook naar Ushuaia is gefietst . Zij is inderdaad schaapherderin in Frankrijk en onderweg naar Ushuaia heeft zij nog voor een dag schapen gehoed vertelde zij toen we naar het zuiden fietsten .

Na de ruim 1.500 km afgelegd te hebben van Mendoza naar Salta op de fiets , huur ik een huis via een makelaar voor 6 maanden om er te wonen , daarna zie ik wel wat ik doe . Tenslotte is er hier ook nog ene Fernanda ! Salta is een grote stad , groter dan Utrecht en ligt in het noorden van Argentinie op zo`n 300 km van de grens met Bolivia . De stad noemt zichzelf " La Linda " ( de mooiste ) maar dat geld dan alleen maar voor het historisch centrum , daarbuiten is het maar gewoontjes .
Geld is hier een crime , ten eerste zijn de biljetten door zoveel handen gegaan (inclusief de visboer ) dat het vreselijk beduimeld is en stinkt . Ten tweede hebben ze in Salta een groot gebrek aan wisselgeld , ik heb hier iets meegemaakt , dat wil je niet geloven , ze betalen je wisselgeld uit in de vorm van snoepjes !
Nu praat ik niet over de plekken waar veel toeristen komen maar over de kleine winkeltjes waar de locals kopen . Als je 5 broodjes wil hebben b.v. wordt er altijd gevraagd of het er meer mogen zijn , dan hoeven ze geen geld terug te geven . Of het wisselgeld betalen ze uit in de vorm van snoepjes omdat er geen wisselgeld is  , krijg je
Nu heb ik mijn vraagtekens bij dit "tekort" want op deze manier verkoop je wel meer en wordt dit "tekort"  misschien wel kunstmatig in stand gehouden .
Er is natuurlijk ook van alles te koop en dat kopen gaat dan nog wel maar het afrekenen is een ramp . Bij elke kassa moet ik mijn paspoort tonen als de uitgave meer dan 50 euro is en niet alleen ik maar ook de Argentijnen zelf , maar dat afrekenen gaat zoooo traaaag.
Ik kocht een mobieltje in 5 minuten , maar het afrekenen nam 15 min. in beslag en na die 15 min. bleek dat ik niet kon betalen met mijn creditcard zodat alle rompslomp voor niets was geweest .
Ik kocht ook een camera (jawel) en de betaling daarvan duurde 10 min. !


Ik moest het stempel in mijn paspoort laten verlengen  want eind juni zouden mijn 90 dagen voorbij zijn . Nu zou ik met de fiets naar de grens met Bolivia kunnen fietsen maar dat kost mij 5-7 dagen en die dagen zijn ook niet zonder kosten . Ik zou ook met de bus kunnen gaan maar dat kost 2 dagen en is ook niet gratis.
Nu heb je hier in Salta een "Buro de Migracion" waar je je een stempel kan halen voor een periode van 90 dagen , de standaard verblijfs periode en dat leek mij wel makkelijk .
Op een goede dag ga ik dus naar Migración voor een nieuwe stempel in mijn paspoort blijkt dat het oude stempel niet overeenkomt met de gegevens in de computer , in de computer stond dat ik het land had verlaten terwijl het stempel zei dat ik binnenkwam .
Afijn , na anderhalf uur beraadslagen en turen in mijn paspoort krijg ik een brief mee en met die brief moet ik naar de Gendarmerie die zich ik weet niet waar ergens in Salta bevindt en daar zouden ze het probleem verhelpen .
Nadat ik de Gendarmerie gevonden heb , wat niet meevalt in een vreemde stad begint het hele proces van beraadslagen en turen opnieuw , blijkbaar is dat standaard .
Na 2 uur zegt de dienstdoende diender dat ik de volgende dag pas terug naar Migración kan gaan want Ushuaia , waar de fout is gemaakt , is toch wel ver weg en hij heeft tijd nodig om het te herstellen  !
De volgende dag ga ik vrolijk naar Migración want alles is geregeld , hoor ik daar dat nu de man bij de Gendarmerie een fout heeft gemaakt en moet ik opnieuw naar de Gendarmerie .
Na een telefoontje van een half uur met Ushuaia en nadat 5 andere personen zich ermee bemoeit hebben mag ik weer de volgende dag pas terug naar Migración , want Ushuaia is toch wel ver weg !
Uiteindelijk is alles goed gekomen maar wat een krentenpikkers , achteraf was het misschien beter geweest om toch maar de bus te nemen naar de grens met Bolivia , daar hadden ze waarschijnlijk niets gemerkt van deze verdraaiing en indien wel , dan hadden ze nooit verlangd dat ik 5 duizend km met de bus moest afleggen om de fout te herstellen . Of toch wel ? Ik begin nu toch te twijfelen als ik dit zo schrijf !

NR 54 28-03-2009 Ushuaia

Roey Sadan is een ambitieuze jongeman . Hij wil beroemd en fameus worden in Israel en als eerste Israelier de wereld rondfietsen.
Zijn bedoeling is om beroemd te worden zodat hij makkelijker geld los kan krijgen bij eventuele sponsors en ik moet zeggen dat hij op de goede weg is want zijn video's worden uitgezonden op de Israelische TV.
Over 2 jaar , als deze reis er op zit , wil hij met een camera naar de Eskimo's en het Amazone gebied om daar het dagelijkse leven vast te leggen , hij zit dus vol plannen en ik hoop van ganser harte dat die plannen gestalte krijgen voor hem.

Als ik samen met Roei El Chaltèn verlaat , op weg naar El Calefate , hebben we de fameuze Patagonische wind in de rug en fietsen we fluitend 30 km per uur en wanneer we achterom kijken staat Mount Fitzroy in al zijn glorie te schitteren . Al die dagen dat we in zijn buurt zijn geweest hebben we haast geen wolkje gezien .
Als we na een uurtje fietsen een bocht naar rechts maken is het echter gedaan met het freeweehlen , de wind blaat nu recht in ons gezicht en het tempo daalt van fluitend 30 km naar stoempend 7 km .
Aan het eind van de dag naderen we beschutting in de vorm van een restaurant met camping , Roei echter wil wild kamperen maar omdat er helemaal geen beschutting tegen de wind is beslist ik dat we  op de camping gaan staan en betaal ik de overnachting en het eten voor Roei want hij heeft bijna geen geld meer .
In El Calefate treffen we de 3 Fransen weer . Om de kosten te drukken huren we gezamenlijk een auto om de gletsjer Perito Moreno te bezoeken . Het ritje zal toch nog duurder uitvallen dan gedacht want op de heenweg krijgen we een vos onder de wielen waardoor de voorspoiler beschadigt raakt , we proberen nog het een en ander te camoufleren maar de verhuurder  heeft vaker met dit bijltje gehakt en doorziet het . Tenslotte is dit een extra`tje voor hem want hij laat het natuurlijk nooit en te nimmer repareren . We zijn per man 70 chileense pesos extra kwijt voor dit akkefietje en het zal zoveel wrijving geven tussen Pascal en Michelle (die een relatie hebben ) dat ze een paar dagen zonder elkaar opfietsen .

De gletsjer is een bezoek meer dan waard , je kan hem benaderen tot op zo`n 300 meter en dan zie je beneden je een muur van ijs dat ongeveer 500 meter breed is .
Eens in de zoveel jaar onstaat er soms een ijsbrug die heel spectaculair ineen dondert , bij ons bezoek is het zelfs geen brok zo groot als een huis dat afbreekt maar slechts kleine stukjes , maar zelfs dat gaat gepaard met een onheilspellend gedonder en veel bruisend water .
Onderweg naar Parque Torres del Paine moet ik een van de Francaises vermanend toespreken . Wat is het geval .
Aan het eind van een fietsdag naderen we een ravijntje , misschien 10 meter diep , waar de weg over loopt met onder die weg booggewelven waar je net rechtop kunt staan . Ik stel voor om hieronder te overnachten zodat ieder zijn eigen gewelfje heeft (er zijn er vijf ). Mijn voorstel wordt aangenomen en we instaleren ons terwijl de enkele auto die passeert ons niet opmerkt omdat we onder de weg zitten . Besluit opeens een van de Francaises om boven  langs de weg de benen te strekken ! Wat moet een automobilist wel niet denken als hij in "the middle of nowhere" een jonge vrouw langs de weg ziet lopen , met voor hem , zonder enig middel van vervoer ?
Als je de aandacht wil trekken moet je je zo gedragen . Als ik er wat van zeg moet ze toegeven dat ik gelijk heb en komt ze gauw naar beneden .
Als ik ergens wild kampeer dan zorg ik er voor dat ik niet gezien wordt zodat de kans dat je ongewenst bezoek krijg zo klein mogelijk wordt .

Voordat ik aan deze reis begon heb ik voor 300 euro een duur Gore-Tex regenjack gekocht van het merk Arcteryx en nu ik in de stromende regen op weg bent naar O`Higgins kom ik tot de slotsom dat het hele Gore-Tex gebeuren èèn grote leugen is . Het is misschien geschikt als je het aantrekt en daarna roerloos op een stoel plaatsneemt en je vooral niet verroert , maar hier in de heuvels (bergen zijn er gelukkig niet ) moet je je inspannen en word je nat van binnenuit . Nu zegt het gebruiksvoorschrift dat je het zo nu en dan met een zachte zeep moet reinigen want anders raken de poriên verstopt en ademt het niet meer . Nou , ik ken geen enkele fietser die zich de moeite getroost om dat te doen en mocht het ademend vermogen teruglopen in de loop der tijd , je koopt het tenslotte voor jaren en niet voor een paar maanden , dan kan je net zo goed een flut regenjack kopen .
Dit overdenk ik zo op de fiets als het (zweetwater?) of (regenwater ?) in straaltjes uit mijn mouwen loopt .

Als ik onderweg ben naar Parque Torre del Paine en ik rust wat onderweg zie ik in de verte een stipje naderen dat een fietser blijkt te zijn en als dat stipje op gelijke hoogte met mij komt zie ik dat het Michelle is die alleen fietst , zonder Pascal , omdat ze ruzie hebben over de huurauto . De rest van de dag fietsen we samen op naar het park .
Het is weer een overweldigend gezicht om Torre del Paine van veraf te zien , in het park aangekomen worden de twee "duifjes" al gauw weer verenigd en zoeken we de camping op waar het gratis hout al klaar ligt voor de koude avonden .
De volgende morgen maak ik een wandeling naar een of andere top , alleen is het een top die volkomen ingestort is . Een complete berg is vergaan tot een losse hoop stenen ,weliswaar grote stenen en ik zoek mijn weg naar boven in dit maanlandschap .
Boven is het bitterkoud en het sneeuwt , reden om er niet al te lang te blijven .

Roei Sadan heeft ook een vreemde manier van fietsen voor mij , hij rijdt een paar honderd meter terwijl hij zijn pedalen rondwentelt , maar daarna houd hij zo`n 10 seconden zijn benen stil om vervolgens weer te gaan trappen . Dit natuurlijk op het vlakke , in de bergen kan dit niet .
Ik zeg tegen hem dat hij op deze manier van fietsen nooit in een bepaald soort ritme komt , dat hij niet die fase bereikt waarin je de "naverbrander" of "automatische piloot " aanzet en maar door kunt stoempen , ook als je moe bent .
Maar zoals zo vaak is het ook nu gepraat tegen dovemansoren , ze zijn het zo gewend en hij heeft er al 30.000 km opziten op deze manier , dus wat zeur ik .
Later , als ik hem 4 dagen voor Ushuaia uit het oog verliest doordat we allebei een andere route kiezen , zal hij pech krijgen doordat zijn nippels in de achteras versleten zijn en hij geen meter meer kan fietsen . Dit waarschijnlijk als gevolg van het telkens stilhouden van zijn benen . Hij heeft het geluk dat andere fietsers hem letterlijk op sleeptouw nemen naar Rio Gallegos .

Tolhuin is een klein dorp op weg naar Ushuaia maar heeft een verbazend grote bakkerij waar ik kan overnachten in een kamer boven . Deze bakker is zeer gastvrij naar fietsers toe , misschien in de wetenschap dat deze zijn producten kopen en op deze manier zijn klandizie verhoogt .
Wanneer ik Ushuaia nadert heeft de herfst reeds zijn intrede gedaan , de hellingen buiten de stad zijn van  een bruine waas voorzien , als gevolg van de bomen en struiken die verkleuren .
Eindpunt bereikt en dat vier ik met een biertje .Of waren het er meer ? Hoe dan ook , de nachten beginnen koud (vorst) te worden en na 2 dagen gewacht te hebben op Roei besluit ik om zonder hem met de bus naar Mendoza te reizen .

NR 53 07-03-2009 El Chaltèn

In Cochrane ontmoet ik een 27 jarige fietser uit Israel , Roei Sadan , "Jinji" voor vrienden .Roei is 2 maanden na mij uit Alaska vertrokken en hier , bijna aan het eind , treffen wij elkaar.
In het begin weet ik niet wat ik van deze vreemde vogel moet denken  met zijn vuurrode "rabbi baard" en gescheurde kleren , maar als ik hem in de loop van volgende dagen beter leert kennen blijkt het een aardige en leuke jongen te zijn . Hij is een ex soldaat uit het Israelische leger en hij vertelt dat wanneer je een goed soldaat bent de regering je aan het eind van je diensttijd beloont met 6.000 dollar die je echter niet zo maar in je handje krijgt , daar moet je vijf jaar op wachten . Er zijn echter een paar uitzonderingen die ervoor kunnen zorgen dat je eerder over het geld kan beschikken . Dat is als je gaat trouwen , als je een eigen bedrijf start of voor educatie . Omdat hij niet beantwoordt aan die voorwaarden maar toch over het geld wilde beschikken is hij een lening aangegaan met de Bank met dat geld als onderpand . Want Roei wilde de eerste Israelier zijn die de wereld rondfietst en omdat hij bang was dat een ander hem voor zou zijn heeft hij deze constructie bedacht . Hij heeft trouwens ook vrienden die hem sponseren .
Over dat soldaat zijn , als je een "slecht" soldaat bent , nou , dan krijg je niks ! Hooguit een kantoorbaantje .

Als vanzelfsprekend fietsen wij gezamenlijk Cochrane uit en diezelfde dag nog  duikelen we 3 andere fietsers op , 2 meisjes en 1 jongen , alle drie uit Frankrijk en gezellig keuvelend , want er is hier totaal geen verkeer , fietsen we zuidwaarts .
Na een groot deel van de dag met nietsdoen te hebben doorgebracht , we moesten op de veerboot wachten , fietsen we aan het eind van de dag langs een vervallen hut die op slot zit , het slot stelt echter niet veel voor en we nemen binnen poolshoogte . Het is een bende binnen maar met wat opruimen is er wel ruimte om te slapen en besluiten we om hier te overnachten , hoeven we onze tent niet op te zetten . Tijdens het koken gaat het mis met de benzinebrander van Pascal , hij vat vlam maar gelukkig heeft Roei de tegenwoordigheid van geest om , met de hoog opvlammende brander in zijn handen , naar buiten te lopen om hem daar van zich af te werpen , voordat de hele hut in vlammen opgaat .
In O`Higgins huren we een cabin met een behaaglijke houtkachel , daar krijgen we bijna ook weer brand , tijdens het bijvullen van hout gooi ik onbewust de gasaansteker er ook in met even later een flinke plof als gevolg . Toen kon ik het zoeken naar mijn aansteker wel staken !

We moeten nog het meer bij O`Higgins oversteken om bij het begin van niemandsland te komen en dat doen we met een onvervalste toeristenval . Omdat je hier geen kant op kan moeten we wel de 32 dollar betalen voor 2,5 uurtje varen .

Dat we nu met z`n vijven zijn komt wonderwel goed uit want we gaan een stuk niemandsland van 15 km tegemoet waar we elkaar hard nodig hebben . Het is het niemandsland tussen  Chili en Argentinie waar geen weg is , geen brugjes over riviertjes , alleen een uitgesleten pad van fietsers en wandelaars die ons voor gegaan zijn in de loop de jaren .
De eerste kilometers is er nog te fietsen maar dan is het afgelopen , we moeten over riviertjes waarover wankele bruggetjes liggen van boomstammetjes of takken , vaak niet meer dan twee voeten breed , we moeten door modder , we moeten over omgevallen bomen , we moeten de fiets met behulp van de andere tegen hellinkjes opduwen , kortom , voor mij alleen was dit onmogelijk geweest . De passages over de riviertjes zijn zo smal dat je je fiets voor je uit moet duwen met jou erachteraan en dan maar hopen dat de boomstammetjes niet gaan wijken zodat je alsnog in het water beland . Nu , met iemand vòòr je fiets kan er nog wat gemanouvreerd worden .
Het is ook mogelijk dat  je bagage per paard vervoerd wordt en jezelf gaat lopen/fietsen , dan is het in een dag te doen . Nu moeten we overnachten langs het pad .

De volgende morgen vroeg krijgen we nog een stuk pad dat zo uitgesleten is dat onze fietstassen beklemd raken tussen de zijkanten , maar dan , als we de hoek omgaan en het leed geleden is staat hij ineens voor ons in zijn volle glorie . Mount Fitzroy , de berg met de meeste verbeeldingskracht in Zuid Amerika .
Hij is volkomen wolkenvrij , iets dat zeer bijzonder is en ik krijg een brok in mijn keel en moet een traantje wegpinken bij het zien van deze geweldenaar
Als een monoliet steekt hij in de lucht met wanden zo steil dat er geen sneeuw op blijft liggen .
Dit is absoluut het mooiste wat ik ooit aanschouwd heb , in het vroege ochtendlicht zijn de bergen op de voorgrond nog in de schaduw terwijl Mount Fitzroy baad in het licht alsof er een schijnwerper op gericht is , met het Lago Del Desierto op de voorgrond waarin Mount Fitzroy wordt weerspiegeld .
Voor zaken als dit zijn alle ontberingen op slag vergeten en ik besluit om samen met Roei mijn tent aan de boorden van het Lago Del Desierto op te slaan om zolang van dit uitzicht te genieten als mogelijk is . En dat is heel lang , de hele verdere dag en de volgende morgen kan ik wolkenvrij zien hoe het zonlicht met de berg speelt , met licht en schaduw , alsof de berg telkens van vorm verandert .
En dan te bedenken dat er mensen zijn die een week wachten tot de bewolking opgetrokken is en vaak teleurgesteld huiswaarts keren zonder de berg gezien te hebben .

NR 52 18-09-2009 Cochrane

Op weg naar Coyhaique krijg ik te maken met de fameuze Patagonische wind , eerst in de rug , maar na een maaltijdstop krijg ik wind van alle kanten en na 20 km worstelen  houd ik het gezien voor die dag en kampeer in de struiken langs de weg . De volgende morgen is de wind veel minder maar als ik Coyhaique binnenrijdt blaast ie weer dat het een lieve lust is .  Gedurende deze dagen zal de wind alle andere geluiden overstemmen en hoor ik alleen het woeste geraas in de bomen zodat je blij ben om weer eens een auto voorbij te horen komen .  Als je fietst is het een echte dwarrelwind en moet je met aangetrokken remmen rijden om direct te kunnen stoppen als je een zwieper van opzij krijgt . In Coyhaique ontmoet ik wederom de Australisch Duitse dame en gaan we gezellig een maaltijd nuttigen in een etablissement waar de rokers in de meerderheid zijn , maar , we slaan ons er kranig doorheen zonder een klacht te uiten .

Als ik Puerto Inginiero Ibañez nader is er een mirador (uitkijkpunt) waar ik even stop voor een blik op de omgeving en even later is het vechten tegen de wind om lopend de weg weer te bereiken want een uitkijkpunt is meestal hoog gelegen en daar weet de wind van toeten en blazen . Als ik een 8% afdaling inzet brengt deze wind mij haast tot stoppen maar even later kom ik in de luwte van de bergen en blaast diezelfde wind mij met 40 km uur het (spook) dorp binnen want er is helemaal niemand op straat , geen wandelaars en geen auto's.
Door de straffe wind , of storm zoals je wilt zal de Ferrie , die mij naar de overkant van het meer moet brengen 3 dagen niet varen .
Als de wind uiteindelijk uitgeraasd is en de boot weer vaart is hij zo afgeladen met mensen dat je nauwelijks een plekje kunt vinden om te zitten . Ik weet dat het gevaarlijk is met zoveel mensen op een boot maar ik heb geen zin om nog een dag te wachten in dit pokkedorp .

Als ik op een gluiperige manier , telkens 300 m stijgen en daarna 150 m dalen , naar een hoogte van 1250 ben geknokt koel ik tijdens de afdaling behoorlijk af . Ik heb al 30 km achter de rug en inwendig verheug ik mij op een restaurantje langs de weg , wetende dat dit zeer waarschijnlijk een utopie zal zijn maar verdomd , als ik langs een huis fiets zie ik een bordje dat zegt "Hospedaje con Comida" dus stop ik en klop aan bij een zo op het oog gewoon huis . Ik moet alleen "even" wachten ,  dan zal mijn comida klaar zijn  ! Dat even wachten wordt 2 uur maar dat vind ik niet erg want de houtkachel produceert een heerlijke warmte en er zijn verschillende gasten van diverse pluimage die er overnacht hebben en waarmee ik een conversatie voer die veel lijkt op het wegjagen van vliegen , met handen en voeten dus . Vroeger , toen ik een motor had ben ik eens met vrienden naar Noorwegen geweest voor vakantie en ik kan me nog herinneren dat ik daar een Nederlander onmoette die er van hield om contact te maken met de plaatselijke bevolking , dat vond ik raar want wie zoekt nou contact , dat is alleen maar eng . In de loop der jaren ben ik wat dat betreft veranderd en vind ik niets leuker dan met de locals praten . Zoals wel vaker het geval is in Chili eten we in een soort woonkamer met èèn gemeenschappelijke tafel , dat vind ik veel gezelliger  dan overal duo`s of koppeltjes aan een apart tafeltje .

Nadat de veerboot mij afgezet heeft in Chile Chico ga ik de volgende dag op pad naar Cochrane , dat zo`n 190 km verderop ligt . Als ik ongeveer 15 km  onderweg bent begint mijn fiets een beetje zwabberig te worden en bij nadere inspectie blijkt mijn frame gebroken , gelukkig niet op een vitale plek . Bij mijn achteras zit een oog aan het frame gesoldeerd en van dat oog is een verbindingsstukje gebroken maar het is wel zodanig dat ik niet verder kan fietsen . Met wat ijzerdraad dat ik langs de kant van de weg zoekt repareer ik het provisorisch en fiets terug naar Chile Chico . Daar aangekomen is het zoeken naar een lasser die aluminium kan lassen , maar omdat die er niet is koop ik bij de (gelukkig) aanwezige fietsenmaker een nieuw alu frame voor 15 euro . Nadat we alle attributen overgezet hebben naar het nieuwe frame kan ik de volgende dag weer verder . Voor de geinteresseerden , op deze reis heb ik inmiddels vernieuwd : frame ,trapas, balhoofd , 2 zadels , voorvelg , achtervelg , bagagedrager , km teller en tent .

Op een dag is de weg uitgehakt in een heuvel , met aan weerszijde steile wanden en ik schat dat de afstand naar de top ongeveer 300-400 m is . Maar mensen wat een geworstel om boven te komen ! De weg is onverhard maar daar ligt het niet aan , het is de woeste wind die er een gevecht van maakt . Het is al gauw duidelijk dat ik fietsend niet boven komt dus ga ik maar lopen maar ongelooflijk wat een wind dat er staat , zelfs met de fiets aan de hand is het een gevecht van heb ik jou daar . Elke keer weer wordt de fiets gewoon uit mijn handen geblazen , hij valt op de grond en dan moet ik telkens maar weer zien dat ik op de toch wel steile helling mijn stalen ros overeind krijg .
Uiteindelijk ben ik de overwinnaar en ben ik boven maar wie schets mijn verbazing als daar op de top bijna geen wind staat .

NR 51 11-02-2009 Coyhaige

De Araucaria Araucana zie ik al van ver , dat zijn de bomen die alleen in de Andes groeien en de vorm hebben van een paraplu  . In Nederland kennen we ze onder de naam Apenboom , alleen hebben ze bij ons nog takken onderaan de stam , dit in tegenstelling met de wilde exemplaren waar na een jaar of 40 -50 de onderste takken afsterven en zo hun parapluvorm krijgen . Je zou dus kunnen zeggen dat deze bomen in Nederland nooit oud worden omdat ik nog nooit zo`n boom in de gedaante van een paraplu heb gezien .  De afgestorven takken die onderaan gezeten hebben laten geen litteken achter , je kunt niet zien dat er takken hebben gezeten   .
We naderen Bariloche dat in het centrum ligt van wat ze hier zeggen "De Zwitserse Alpen" en het lijkt er wel op . Na het dorre en droge gedeelte in het noorden van Argentinie  en het dorre en droge gedeelte dat verderop in het zuiden in verschiet ligt is dit een soort van groene oase in een woestijn . Er zijn hier prachtig gekleurde meren en deze meren verschieten zelf ook nog vaak van kleur , dat wil zeggen dat zo`n meer zelf verschillende tinten heeft ,Jade , Turquoise , Smaragd  of hoe je het ook noemen wilt . Het is hier een schitterende omgeving en het zal dan ook niemand verbazen dat Willem en Maxima , juist ,,,die , hier een stulpje hebben .
Het is niet alleen in naam klein zwitserland , ook de houten huizen doen sterk denken aan dat land in Europa en wat te denken van de vele chocolade winkels die je hier vindt , dat kan geen toeval zijn .

Sinds ik in Argentinie ben gebruik ik mijn tent weer want in bijna elke plaats hebben ze gemeente campings , dit in tegenstelling met Chile , daar heb je campings maar dan sta je gewoon bij particulieren in de tuin compleet met de gebrekkige sanitaire voorzieningen .   In de periode dat ik in Klein Zwitserland ben is het vakantie in Argentinie en dat vertaalt zich in overvolle campings met voor iedere 150 personen 1 douche ! Maar na 12 dagen is het leed geleden en heb ik het rijk weer voor mezelf . In deze contreien vernieuw ik mijn trapas die de laatste tijd krakende geluidjes produceerde en ik niet wil wachten totdat ik in Patagonie ben waar de bewoners dun gezaaid zijn .
Onderweg kom ik zowaar weer het groepje Polen tegen dat ik al twee keer eerder gezien heb ,  3.500 km verder naar he zuiden , nadat ik ze voor het eerst in Peru gezien heb , wie zegt dat de wereld groot is ?

Al met al heb ik genoten van mijn reis door Argentinie , het is een mooi land met behulpzame mensen maar nu wordt het toch tijd om de grens met Chile te passeren omdat de paspoortgrens van 90 dagen nadert . Bij Futaleufu doe ik dat en zit dan onmiddelijk op de Caretera Austral . De Caretera Austral is een onverharde weg die begint in  Puerto Montt en doodloopt in Villa O'Higgins , 1.240 km verderop in het uiterste zuiden van Chile . Omdat ik dus onderweg aanhaakt op deze weg is het voor mij slechts 900 km naar O`Higgins .
In 1975 is men begonnen met de aanleg op last van de toenmalige Junta leider Pinochet en in 1995 werd de laatste hand eraan gelegd maar toen reeds was hij te smal . Ik heb het met eigen ogen gezien , er zijn plekken waar hij slecht 5 meter breed is . De Chilenen noemen het dan ook gekscherend "De Koning Van De Miskleunen"  . Hij is gevaarlijk vanwege vallende stenen , bruggen zijn onbetrouwbaar  en 10 jaar na gereedkomen wordt hij dus alweer verbreed en dat verbreden gebeurd rigoreus . Als het mogelijk is wordt er 50 meter links en 50 meter rechts van de weg alles maar dan ook alles gekapt of geegaliseerd en wordt de weg zelf verbreed tot 15-20 meter .  De hele charme van deze weg is voorgoed naar de knoppen  voor een fietser , ik houd van een smalle weg waardoor je contact voelt met de omringende natuur , eigenlijk kan een weg niet smal genoeg voor me zijn .
Maar goed , het is een werk voor jaren , dus dat duurt wel even voor ze klaar zijn en ik heb zeker voor 90%  de oude weg kunnen volgen en die is in 3 woorden schitterend , prachtig , indrukwekkend .
Bijna elke dag viel mijn mond wel open over zoveel natuurschoon , deze weg heeft het allemaal , woest stromende rivieren , lieftallige of onstuimige bergbeekjes , honderden watervallen van druppelaars tot schuimende watergordijnen , ijzige gletschers , eeuwige sneeuw , ongenaakbare granieten bergtoppen , fjorden met loodrechte hellingen , peilloze diepe meren , condors (reuzenvogels) en zelfs kom je zo nu en dan een dorp tegen . En daar slingert en steigert de Caretera Austral tussendoor .
Ik drink hier zelfs rechtsstreeks uit de waterbronnen langs de weg ! Zonder mijn filter te gebruiken .
Toen ik aan deze reis begon had ik er wel van gehoord maar wist er het fijne niet van  , ik had geen route in mijn hoofd maar nu ik hier ben word ik aangenaam verrast , en wie wordt er nu niet graag aangenaam verrast .

Als ik de 2e dag op de Caretera Austral fiets zie ik dat ze vroeger niet op een houtje meer of minder keken en als ik dan praat over vroeger bedoel ik 50-75 jaar geleden , want zoveel jaar schat ik het wel . Ze hebben bomen doorgezaagd in stukken van zo`n 1.50 m en die gewoon rechtop tegen elkaar gezet om zo een omheining te creeren  en dat niet voor een klein stukje , nee , voor honderden meters .

Wat ik nu toch meegemaakt heb ! Ik  heb de nacht in mijn tent in Puyuhuapi (dorp) doorgebracht en daar was het nogal rumoerig . De volgende dag fiets ik naar het Parque Nacional de Queulat om de hangende gletscher te bezoeken . De ranger daar (de echtgenoot van de vrouw waar ik die rumoerige nacht heb doorgebracht) zegt nog tegen me als ik betaal voor een campingplaats dat het hier ongetwijfeld rustiger zal zijn . Afijn , na een bezoek aan een Australische dame van Duitse afkomst die ook op de camping staat en die me al eerder opgevallen was ga ik terug naar mijn tent . Wanner ik lig te slapen (het is inmiddels donker ) word ik gewekt door stemmen vlakbij en geschuifel van voeten in het grind . Als ik mijn hoofd buiten de tent steekt zie ik in het duister schimmen die tenten aan het opzetten zijn , op MIJN kampeerplaats ! Als ik vraag wat de bedoeling van dit alles is zegt er een "we dachten dat deze plek vrij was "  , ja , met een fiets en tent zeker van mij die er al staan . Zonder iets te vragen proberen zij mijn kampeerplek te delen  , dat gaat me te ver en ik vraag , mischien een beetje onvriendelijk  , of ze op willen hoepelen .
Blijken het Israeliers te zijn die wachten totdat de parkwacht naar huis  is zodat ze gratis kunnen overnachten om s'morgens vroeg , voor de parkwacht er is , weer te vertrekken .
Op die manier kan je 8.000 (11 euro) pesos chilenos uitsparen .