NR 54 28-03-2009 Ushuaia

Roey Sadan is een ambitieuze jongeman . Hij wil beroemd en fameus worden in Israel en als eerste Israelier de wereld rondfietsen.
Zijn bedoeling is om beroemd te worden zodat hij makkelijker geld los kan krijgen bij eventuele sponsors en ik moet zeggen dat hij op de goede weg is want zijn video's worden uitgezonden op de Israelische TV.
Over 2 jaar , als deze reis er op zit , wil hij met een camera naar de Eskimo's en het Amazone gebied om daar het dagelijkse leven vast te leggen , hij zit dus vol plannen en ik hoop van ganser harte dat die plannen gestalte krijgen voor hem.

Als ik samen met Roei El Chaltèn verlaat , op weg naar El Calefate , hebben we de fameuze Patagonische wind in de rug en fietsen we fluitend 30 km per uur en wanneer we achterom kijken staat Mount Fitzroy in al zijn glorie te schitteren . Al die dagen dat we in zijn buurt zijn geweest hebben we haast geen wolkje gezien .
Als we na een uurtje fietsen een bocht naar rechts maken is het echter gedaan met het freeweehlen , de wind blaat nu recht in ons gezicht en het tempo daalt van fluitend 30 km naar stoempend 7 km .
Aan het eind van de dag naderen we beschutting in de vorm van een restaurant met camping , Roei echter wil wild kamperen maar omdat er helemaal geen beschutting tegen de wind is beslist ik dat we  op de camping gaan staan en betaal ik de overnachting en het eten voor Roei want hij heeft bijna geen geld meer .
In El Calefate treffen we de 3 Fransen weer . Om de kosten te drukken huren we gezamenlijk een auto om de gletsjer Perito Moreno te bezoeken . Het ritje zal toch nog duurder uitvallen dan gedacht want op de heenweg krijgen we een vos onder de wielen waardoor de voorspoiler beschadigt raakt , we proberen nog het een en ander te camoufleren maar de verhuurder  heeft vaker met dit bijltje gehakt en doorziet het . Tenslotte is dit een extra`tje voor hem want hij laat het natuurlijk nooit en te nimmer repareren . We zijn per man 70 chileense pesos extra kwijt voor dit akkefietje en het zal zoveel wrijving geven tussen Pascal en Michelle (die een relatie hebben ) dat ze een paar dagen zonder elkaar opfietsen .

De gletsjer is een bezoek meer dan waard , je kan hem benaderen tot op zo`n 300 meter en dan zie je beneden je een muur van ijs dat ongeveer 500 meter breed is .
Eens in de zoveel jaar onstaat er soms een ijsbrug die heel spectaculair ineen dondert , bij ons bezoek is het zelfs geen brok zo groot als een huis dat afbreekt maar slechts kleine stukjes , maar zelfs dat gaat gepaard met een onheilspellend gedonder en veel bruisend water .
Onderweg naar Parque Torres del Paine moet ik een van de Francaises vermanend toespreken . Wat is het geval .
Aan het eind van een fietsdag naderen we een ravijntje , misschien 10 meter diep , waar de weg over loopt met onder die weg booggewelven waar je net rechtop kunt staan . Ik stel voor om hieronder te overnachten zodat ieder zijn eigen gewelfje heeft (er zijn er vijf ). Mijn voorstel wordt aangenomen en we instaleren ons terwijl de enkele auto die passeert ons niet opmerkt omdat we onder de weg zitten . Besluit opeens een van de Francaises om boven  langs de weg de benen te strekken ! Wat moet een automobilist wel niet denken als hij in "the middle of nowhere" een jonge vrouw langs de weg ziet lopen , met voor hem , zonder enig middel van vervoer ?
Als je de aandacht wil trekken moet je je zo gedragen . Als ik er wat van zeg moet ze toegeven dat ik gelijk heb en komt ze gauw naar beneden .
Als ik ergens wild kampeer dan zorg ik er voor dat ik niet gezien wordt zodat de kans dat je ongewenst bezoek krijg zo klein mogelijk wordt .

Voordat ik aan deze reis begon heb ik voor 300 euro een duur Gore-Tex regenjack gekocht van het merk Arcteryx en nu ik in de stromende regen op weg bent naar O`Higgins kom ik tot de slotsom dat het hele Gore-Tex gebeuren èèn grote leugen is . Het is misschien geschikt als je het aantrekt en daarna roerloos op een stoel plaatsneemt en je vooral niet verroert , maar hier in de heuvels (bergen zijn er gelukkig niet ) moet je je inspannen en word je nat van binnenuit . Nu zegt het gebruiksvoorschrift dat je het zo nu en dan met een zachte zeep moet reinigen want anders raken de poriên verstopt en ademt het niet meer . Nou , ik ken geen enkele fietser die zich de moeite getroost om dat te doen en mocht het ademend vermogen teruglopen in de loop der tijd , je koopt het tenslotte voor jaren en niet voor een paar maanden , dan kan je net zo goed een flut regenjack kopen .
Dit overdenk ik zo op de fiets als het (zweetwater?) of (regenwater ?) in straaltjes uit mijn mouwen loopt .

Als ik onderweg ben naar Parque Torre del Paine en ik rust wat onderweg zie ik in de verte een stipje naderen dat een fietser blijkt te zijn en als dat stipje op gelijke hoogte met mij komt zie ik dat het Michelle is die alleen fietst , zonder Pascal , omdat ze ruzie hebben over de huurauto . De rest van de dag fietsen we samen op naar het park .
Het is weer een overweldigend gezicht om Torre del Paine van veraf te zien , in het park aangekomen worden de twee "duifjes" al gauw weer verenigd en zoeken we de camping op waar het gratis hout al klaar ligt voor de koude avonden .
De volgende morgen maak ik een wandeling naar een of andere top , alleen is het een top die volkomen ingestort is . Een complete berg is vergaan tot een losse hoop stenen ,weliswaar grote stenen en ik zoek mijn weg naar boven in dit maanlandschap .
Boven is het bitterkoud en het sneeuwt , reden om er niet al te lang te blijven .

Roei Sadan heeft ook een vreemde manier van fietsen voor mij , hij rijdt een paar honderd meter terwijl hij zijn pedalen rondwentelt , maar daarna houd hij zo`n 10 seconden zijn benen stil om vervolgens weer te gaan trappen . Dit natuurlijk op het vlakke , in de bergen kan dit niet .
Ik zeg tegen hem dat hij op deze manier van fietsen nooit in een bepaald soort ritme komt , dat hij niet die fase bereikt waarin je de "naverbrander" of "automatische piloot " aanzet en maar door kunt stoempen , ook als je moe bent .
Maar zoals zo vaak is het ook nu gepraat tegen dovemansoren , ze zijn het zo gewend en hij heeft er al 30.000 km opziten op deze manier , dus wat zeur ik .
Later , als ik hem 4 dagen voor Ushuaia uit het oog verliest doordat we allebei een andere route kiezen , zal hij pech krijgen doordat zijn nippels in de achteras versleten zijn en hij geen meter meer kan fietsen . Dit waarschijnlijk als gevolg van het telkens stilhouden van zijn benen . Hij heeft het geluk dat andere fietsers hem letterlijk op sleeptouw nemen naar Rio Gallegos .

Tolhuin is een klein dorp op weg naar Ushuaia maar heeft een verbazend grote bakkerij waar ik kan overnachten in een kamer boven . Deze bakker is zeer gastvrij naar fietsers toe , misschien in de wetenschap dat deze zijn producten kopen en op deze manier zijn klandizie verhoogt .
Wanneer ik Ushuaia nadert heeft de herfst reeds zijn intrede gedaan , de hellingen buiten de stad zijn van  een bruine waas voorzien , als gevolg van de bomen en struiken die verkleuren .
Eindpunt bereikt en dat vier ik met een biertje .Of waren het er meer ? Hoe dan ook , de nachten beginnen koud (vorst) te worden en na 2 dagen gewacht te hebben op Roei besluit ik om zonder hem met de bus naar Mendoza te reizen .