NR 36 08-06-2008 Panama City

Op mijn weg van Almirante naar Chiriqui Grande (panama) kom ik om 1 uur smiddags de rust verstoren in een Comarca dorp op zoek naar een warme hap . Samen met de Kunas en nog een handvol andere stammen zijn zij de oudste bewoners van Panama .Dat de Comarca`s tot de oudste inwoners behoren geloof ik direct , ze leven zeer sober, de "hoofdweg" in het dorp bestaat uit een 1 meter breed betonnen pad en dus zijn er geen auto`s !Er is ook geen electriciteit, dus geen TV, het drinkwater komt uit de bergen maar vraag me niet hoe  enne... wc  bestaat hier uit een afscheiding aan de rivier .
Er is zowaar een "restaurant" en als ik even later van mijn rijst zit te genieten met "iets" zie ik de scharminkels lopen die ze hier kippen noemen , ze zien er niet uit , aan sommigen zit geen veer meer aan en zo eentje ligt waarschijnlijk nu op m'n bord!
Is het gek dat het nu ineens minder smaakt?
Het begint ook te onweren en te hozen en ik besluit om hier om  onderdak te vragen .
In de naastgelegen hut vind ik op de 2 e verdieping een kamertje waar ik mijn tent kan opzetten .
Deze mensen hebben nog een eigen taal , eigen regering , eigen school , eigen wet en eigen munt en er is niemand die het in z'n hoofd haalt om naar de grote stad te verhuizen want dit is hun geboortegrond.

Als ik in Las Lajas (spreek uit; lachgas) aankom blijkt er geen hotel te zijn of iets wat er op lijkt en fiets ik de 12 km naar het strand omdat daar (volgens de bewoners) wel onderdak te vinden is. Als ik onderweg bent bekruipt de twijfel me of er wel iets open is want wie gaat er met dit weer (regen) naar het strand? Maar een señor onderweg verzekert mij dat er wel het een en ander open is.
Bij het strand aangekomen ga ik op goed geluk linksaf en ploeter door diepe plassen waarbij ik hutjes en huisjes passeer die totaal verlaten zijn. Aan het eind hangt een vlag en daar aangekomen is er inderdaad iemand aanwezig die op die ene toerist zit te wachten.Wel , hier ben ik dan! Ik huur een hutje en als ik daar net binnen  ben begint het te hozen en dit zou de hele nacht doorgaan . Ik weet dat zo goed van die regen omdat ik de slaap niet kan vatten. Ik ligt uren wakker en denk , waar komt die jeuk toch vandaan die me al die tijd uit de slaap houd ? Op het laatst ga ik toch maar even poolshoogte nemen .Bij inspectie van mijn hoofdkussen zie ik pietepeuterige kleine beestjes lopen, de oorzaak van mijn jeuk. Het zijn volgens mij geen vlooien want die springen toch? Ik probeer nog een kussen van beneden maar daar zitten ze misschien ook in zodat ik maar alle kussens van me afgooi en het zonder doe .
De volgende morgen neem ik eerst een douche en daarna is de jeuk gelukkig verdwenen.
Intussen is het droog geworden en ik besluit om zonder ontbijt zo gauw mogelijk deze beesteboel te verlaten, alleen, door het vele regenwater zijn de plassen nog dieper geworden en besluit ik om via het strand te ontsnappen. Maar op het asfalt aangekomen ben ik er nog niet, het vele regenwater heeft de berm en de weg verandert in snelstromende beekjes . Op de kruising aangekomen met de InterAmericana ga ik eerst wat eten en terwijl dat gebeurt begint het weer te regenen. Het toeval wil dat een paar meter verderop een busstation is waar de bus naar Panama City stopt , het is een paar uur rijden met de bus en omdat ik toch niet de toegangsbrug naar Panama City met de fiets mag nemen besluit ik om dan toch maar de bus te nemen .

En als je dan in Panama City  bent mag een bezoek aan het kanaal niet onbreken vind ik en aldus geschied . Eerst een beetje geschiedenis want bij mij is er eigenlijk maar weinig over bekend . In 1881 begon men , onder leiding van een Franse ingenieur aan het karwei maar 20 jaar later en 20.000 doden verder moesten zij erkennen dat het een onmogelijke opgave was . Amerika daarentegen zag wel mogelijkheden  en wist de rechten te verwerven voor de verdere aanleg, iets dat Colombia weigerde. (Panama was toen nog een provincie van Colombia) . Prompt verklaarde Panama zich onafhankelijk van Colombia , dat op zijn beurt weer weigerde om het nieuwe land te erkennen , iets wat Amerika natuurlijk wel deed.
Tot 1921 weigerde Colombia Panama te erkennen , tot Amerika met de geldbuidel zwaaide in de wetenschap dat het een lucratief handeltje was  dat Panama kanaal want het was toen al 9 jaar in gebruik , en voor 25 miljoen de Colombianen afkocht . Intussen was het kanaal zoals gezegd in 1914 gereed gekomen . Een sluis met 60 miljoen liter water is in 8 tot 10 minuten leeg of gevuld (water zakt 1 meter per minuut) en dat gaat via buizen van 6 meter doorsnede (zo gauw krijg je je bad niet vol thuis) zodat een schip naar de volgende sluis kan . De schepen varen op eigen kracht maar worden begeleid door kleine "locs"(4 voor en vier achter) die aan weerszijden  er voor zorgen dat het schip de wal niet raakt . Van oceaan tot oceaan duurt 8 tot 10 uur en de gemiddelde prijs voor een schip is 80.000 dollar . De prijs is gerelateerd aan het aantal containers dat een schip vervoerd . Als je dan weet dat er 14.000 schepen jaarlijks passseren dan is dat voorwaar geen kattepis . Als ik sta te kijken passeert er een schip dat volgens de commentator 294.000 dollar moet betalen voor het passeren van dit kanaal . In 1999 heeft Amerika het beheer van het kanaal overgedragen aan Panama en heeft het zijn troepen teruggetrokken en zijn alle reveneuen voor Panama.
Ze zijn trouwens 500 meter verderop bezig met de aanleg van een  nieuwe en dus nog grotere sluis  waarbij nog grotere schepen kunnen passeren.