NR 43 25-08-2008 San Agustin

Bogotá telt meer dan 6 miljoen inwoners en om in het hart daarvan te komen moet ik 2 uur fietsen . Het openbaar vervoer varieert van ultramoderne Volvo bussen tot aan een eindeloze stoet van wrakken van de meest uiteenlopende soort en afmeting , die je naar de meest afgelegen plekken van de hoofdstad voeren . Zoals in veel Zuid Amerikaanse landen kennen ze ook hier geen bushaltes . Je steekt je hand op en ze stoppen en dat is  levensgevaarlijk voor mij want ze stoppen zo plotseling en zo frequent , daarbij word ik vaak gesneden . Hier in Colombia en dus ook in Bogotà ben ik getuige van het fenomeen "llamadas" . Dat zijn plekken waar je kan telefoneren voor 150 à 300 pesos per minuut . Deze plekken varieren van winkel(tjes) tot een plek op de stoep waar je een vlag neerzet en een stoel en dan maar gaat zitten wachten op klanten die beslist komen , want er wordt veel gebruik van gemaakt , ook door mensen die zelf een mobieltje hebben.
Dan zijn er de concentraties van winkels van dezelfde soort , je ziet soms een hele straat met alleen maar boekwinkels of alleen maar winkels van mobieltjes of schoenenwinkels.
Bogotà heeft ook de nodige Plaza`s en daar is het een drukte van belang , het lijkt wel of iedereen zich daar wil vertonen  en alles wat los en vast zit wordt er te koop aangeboden om te overleven.
Een greep . Een man behangen met doodgewone spiegels (wie koopt die nou op straat?) vliegers , cavia`s , compact discs , brandblussers , opblaas speelgoed , wierrookstokjes , ceinturen , warme koffie/thee , suikerspinnen , ijs , sokken , babysetjes , gehaakte gordijnen , naaimachine`s ter grote van een nietmachine.
En dat is nog maar een fractie . De wagentjes waar dit vaak mee vervoert wordt wisselt ook sterk , van Wieg- , Wandelwagen of Boodschappenkar tot loodzware houten gevallen met vrachtwagen wielen . Maar de meest opvallende vind ik de houten plank met alleen maar kogellagers als wiel , van 5 tot 10 cm doorsnede en sommige (kogel)wielen rollen niet meer , die remmen alleen nog maar af .
Verder zie ik hoofdschuddend toe hoe de inwoners alles van zich afgooien ,  kinderen incluis maar die zien dat weer van de volwassenen . Maar aan de andere kant betekent dat wel werk voor een heleboel andere mensen , dat zijn de straatvegers die hiervan profiteren  . In Nederland hebben ze daar nog niet aan gedacht , als we in NL alles op straat zouden gooien kunnen er , onder de noemer werkverschaffing , heel wat mensen uit de WW geplukt worden  . Maar ja , deze gedachtengang is niet reeel .
Later op de dag speelt de zon zijn licht en schaduwspel met de wolken die ver buiten de stad boven de bergen hangen en nog weer later ontneemt de schemering z`n lelijkheid aan de gebouwen door ze van hun vlekkerige oneffenheden te ontdoen .

De Magdalena Valley is 300 km lang en als ik hem binnenrijd vanuit Bogota richting Neiva is de gelijknamige Rio Magdalena een brede modderige rivier die zich door de vallei kronkelt op zoek naar de ingang .
Op dit punt zijn de bergen , die in een mystieke blauwe waas gehuld zijn , ongeveer 25 km verwijderd aan beide zijden , maar dat zal in de loop van de dagen veranderen , ik fiets namenlijk stroomopwaarts en zullen de bergen de weg en de rivier zo nauw omsluiten dat het weer klimmen geblazen wordt , maar voorlopig is het nu vlak .
Na 5 dagen bereik ik San Agustin . Daar probeer ik eerst het "Casa de ciclista" (huis voor fietsers) te vinden maar omdat het op een heuvel ligt waar ik zelfs mijn fiets niet tegen op geduwd krijg draai ik om en zoek een onderkomen in het "centrum" . Daar ontmoet ik Magola , die eigenaresse is van Hospedaje Cambi alwaar ik mijn intrek neem . Ze is 10 jaar gescheiden en moet niets meer van de Colombiaanse man hebben , te onbetrouwbaar zegt ze . Daarentegen krijg ik de indruk dat ze een Nederlandse man wel ziet zitten .