NR 47 07-10-2008 Jaèn

Als ik de vulkaan Cotopaxi nader die met z'n 5900 m hoog  boven het landschap uittorent heb ik het geluk  hem in al zijn glorie te aanschouwen , zonder storende wolken .  Een paar kleintjes zijn er slechts , maar die accentueren de schaduwen op de besneeuwde top .
Ik neem mijn intrek in een hotel dat een paar km ervan verwijderd is en heb ik zodoende het volle zicht op de lange lichtoplopende  helling die tenslotte overgaat in de steeds steiler wordende kegel die de top markeert .
Als ik naar het park fietst zie ik bij de ingang dat buitenlanders 10 dollar moeten betalen en voor de eigen inwoners is het 2 dollar . Omdat ik geen zin heb om te betalen voor iets dat ik vanbuiten de parkgrenzen ook goed kan zien , en tenslotte vanuit mijn hotel al bewonderd heb ga ik na een uur dezelfde weg terug .

OK, Cotopaxi achter mij latend fiets ik naar Baños . Nu betekent baños op zijn spaans toilet of wc maar in dit geval is het een plaats en daarvoor verlaat ik de toch wel saaie Pan Americana en daal af naar het regenwoud waar het ook daadwerkelijk regent . In Baños aangekomen komt het de volgende dag er niet van om de immer actieve vulkaan Tungurahua te benaderen vanwege laaghangende bewolking  . In 2006 was hij nog actief  en blokkeerde de wegen . Dan maar de plaatselijke kerk bezoeken waar de muren volhangen met grote schilderijen die verhalen van catastrofes en miraculeuze reddingen die door de jaren heen gebeurd zijn  .
Toevallig ontmoet ik Claire ,  een meisje uit Australië  dat ook alleen reist en om die reden , net als ik , sneller in contact komt met andere personen . Ze vertelt dat ze ook graag fietst en omdat ik de volgende dag vertrek spreken wij af dat ze dan een stuk met mij op zal rijden om daarna terug te keren naar Banos .
Vanaf Banos daalt de weg spectaculair richting Puyo alwaar ik overnacht . Na Puyo wordt de weg onverhard met soms rivierbedding achtige toestanden en dat zal 150 km aanhouden . Tijdens de rit  van Puyo naar Chuitayo haal ik een paar andere fietsers uit Zwitserland in en die avond bivakkeren wij in Chuitayo en rijden de dag erop gezamenlijk naar Macas , waar wij bij de Bomberos (brandweer) onderdak zoeken . Op een gegeven moment raak ik de twee Zwitsers kwijt omdat ik een andere onvoorziene route neem . Als ik s'morgens vanuit het hotel vertrekt begint het al vrij snel te regenen en omdat het echt een binnenweg is met de bijbehorende klimpercentage's rij ik als het ware in een rivier en is het een "hell of a ride " . Wanneer ik een fatsoenlijk dorp tegenkom blijk ik toch niet uit het goede fietsershout gesneden te zijn en besluit ik , me moe en ellendig voelend ,verder te reizen met de bus naar Cuenca . Aldus kan het gebeuren dat ik de andere fietsers uit het oog verliest .


Hoe Ik er ooit bij kom om de hoofdweg te verlaten en de 5 km af te dalen naar het gehucht El Progreso zal wel altijd een raadsel blijven . Soms neemt een mens van die raadselachtige beslissingen . Geheel in stijl met die beslissing is er uiteraard geen onderkomen daar en ,na verschillende navragen , besluit ik om mijn tent op te zetten op het marktplein dat bestaat uit houten afscheidingen met een dakje , omdat terugklimmen naar de hoofdweg vandaag uit het woordenboek is geschrapt . Ook is er niks te eten en als ik wat uit mijn tassen tovert komt er een jongen zeggen dat er wel een vrouw is die voor mij wil koken maar ik bedank hem vriendelijk .
Als mijn tent staat komt er plots een meisje zeggen dat ik wel bij haar ouders kan overnachten , zij was al eerder langsgekomen met haar moeder en zo kan het gebeuren dat ik mijn tent afbreek in het inmiddels donkere dorp .
Binnen wordt de ( enige?) lamp uit een andere kamer uit zijn fitting gedraaid om mijn kamer te verlichten en we praten nog wat waarbij ze vragen of het boek waarin ik las de bijbel is .Ook vragen ze of ik in god geloof . Wie mij kent weet op beide vragen het antwoord .


Mijn kennismaking met Peru verloopt niet van een leien dakje . De rit van de grensplaats Namballe naar San Ignacio zal een helletocht worden . Kort nadat ik vertrokken ben begint het weer te regenen , nou is dat niet zo`n ramp want de weg is hier verhard met keien . Maar dat zal niet zo blijven ! De eerste modder krijg ik kort voor een dorpje en ik ga daar even in een winkeltje overleggen met mezelf wat te doen  . Hier blijven kan niet want er is helemaal niks . Terug ? Zou kunnen maar ik weet niet hoe de weg verderop is , misschien is de modder verderop asfalt geworden . . Uiteindelijk besluit ik om door te gaan en dat zal mij nog lang heugen . Het regent inmiddels al een paar uur en het regenwater begint door te dringen in de diepere lagen en de modder wordt zo langzamerhand een brij die zich vasthecht aan mijn banden . Af en toe is er een stukje verharde weg maar telkens gaat dat weer over in de modderbrij . Doordat de modder telkensmaal tussen mijn voorspatbord en  de band blijft plakken en zo verdergaan onmogelijk maakt moet ik telkens van de fiets om de modder met een takje weg te peuteren . Nadat dat  10 x is gebeurt sloop ik mijn voorspatbord van mijn fiets en gooi het in de berm . Ondertussen ben ik er niet schoner op geworden , zat eerst de modder aan mijn handen ,langzamerhand verplaatst het zich over mijn hele uitrusting , stuur , tassen , zadel enz . , op het laatst ben ik een wandelend/fietsend moddermannetje geworden . Als 2 mannen op een motor mij passeren en daarbij indringend achterom kijken interpreteer dat als bedreigend , terwijl het misschien nieuwsgierigheid is . Gelukkig wordt mij op dat moment een lift aangeboden  , (voor 5 dollar , dat wel ) en al glijdend en slippend dalen we af naar San Ignacio waar ik mijn fiets weer voor het eerst sinds Alaska onder de hogedrukreiniger zet .

Ik kom weer eens in geldnood als de pin automaat in San Ignacio mijn bankkaart weigert en de enige bank in het dorp het vervolgens ook vertikt om mijn traveler cheques te verzilveren .
Noodgedwongen neem ik de bus naar Jaèn waar ik opgelucht ademhaal als mijn geld wordt uitgehoest .
Welkom in Peru !