NR 49 02-12-2008 Tupizza

 Na lang wikken en wegen heb ik in Peru 2.000 km met de bus afgelegd . Eerst van Chachapoyas naar Leymebamba naar Celendín naar Cajamarca maar ik had al gauw gezien dat reizen in het binnenland van Peru hetzelfde is als fietsen door rul woestijnzand , het schiet niet op . Daarom ben ik langs de kust naar Trujillo , Lima, Ica en Arequipa gereisd en vandaar heb ik mijn fiets weer het werk laten doen . Dat betekent dat ik de afgelopen week weinig gefietst heb met de welbekende kramp als eerder op deze reis als gevolg toen ik Arequipa verliet . Juliaca heb ik in het vorige verslag behandeld dus dat zal ik overslaan . Vanaf Juliaca is het een dag fietsen naar Puno dat aan het beroemde Titicaca Meer ligt en als ik vanaf de hoogte het meer ziet liggen moet ik toch 2 x slikken , weer een mijlpaal op deze reis .
Eeuwen geleden isoleerden de Uros stammen zich van de agressieve Inca`s door òp het meer te gaan wonen , op zelfgemaakte kunsteilanden . Deze eilanden variêren in grootte natuurlijk maar gemiddeld zijn zij 25x25 meter en de basis per eiland bestaat uit 40 tot 50 blokken rietwortel die op hun beurt weer 30 tot 50 cm hoog en 40 cm in het vierkant zijn . Deze blokken steken ze uit de bodem van het meer en zij hebben de eigenschap om te blijven drijven . Daaroverheen wordt kruislings lagen riet aangebracht tot een dikte van wel 2 meter . Het riet moet van bovenaf regelmatig ververst worden omdat het wegrot  onder water . Op èèn zo`n eiland wonen 7 tot 12 gezinnen , allemaal familie van elkaar en ieder eiland heeft zijn eigen wetten . Er zijn wel 100 eilanden totaal en die hebben dan èèn hoofdbestuurder .
Het is een vreemde gewaarwording om op zo`n deinende ondergrond te lopen .
Puno is vanaf het water haast onzichtbaar omdat de huizen dezelfde kleur hebben als de omringende bergen , totaal anders dan bv Zacatecas in Mexico waar de kleuren je tegemoet spetteren .

De Alti Plano (hoogvlakte op 3.000-4.000 hoogte) in Bolivia is wijds en groots en dor maar de grond schijnt toch wel vruchtbaar te zijn want overal wordt er druk gezaaid en geploegd . Incidenteel zie je een boom , alleen het puntige gras is alom aanwezig . Door de grote afstanden  lijken de bergen in de verste  verte te zweven boven een  trillende en  door luchtspiegelingen doortrokken atmosfeer .De huizen zijn allemaal uit dezelfde aarde vervaardigd die hen omringd . Na 12 uur steekt meestal de wind op en zorgt voor mini zandtornado`s , soms zijn er wel 10 in je gezichtsveld maar ook kan het gebeuren dat een compleet gebergte aan het gezicht onttrokken wordt door het vele zand dat de wind opwerpt .

La Paz , de hoofdstad van Bolivia is in een gigantisch gat gebouwd en vanaf de voorstad El Alto , die aan de rand van dat gat is gebouwd , heb je een imposant uitzicht over La Paz dat in de diepte ligt . Via de 11 km lange autopista en tevens toegangsweg daal ik af naar het centrum en word ik gewaar van de lelijkheid van deze stad als je zo binnenkomt .
De huizen zijn gebouwd in van die rode stenen die holle kamers hebben en heel breekbaar zijn met als gevolg dat er van veel stenen stukken afgebroken zijn maar toch gebruikt zijn om te bouwen . Dan kijk je dus tegen een gevel aan waar de gaten in zitten . Dan gebruiken ze soms te dunne specie zodat die tussen de stenen naar beneden druipt en je van die cementvegen ziet . De muren worden niet afgewerkt (lees :gestuct ) . Iedereen klooit maar wat aan , er komt geen architect aan te pas en als je dit leest kun je je een voorstelling maken hoe het er uit ziet als je La Paz binnenrijdt . Het centrum is anders , daar heb ik geen onvertogen woord voor . La Paz is geen stad zoals je gewend bent , niks geen groot vlak gedeelte waarop de stad gebouwd is , nee , algauw zit je op hellingen die erg steil kunnen zijn en er zijn gedeeltes , daar waan je je buiten in de vrije natuur maar dan plots zit je weer temidden van de huizen . Het lijkt of de stad bestaat uit wel 100 kleine dorpjes die dicht opeen liggen .
Buiten het centrum zijn huizen gebouwd op "rotsen" die geen rotsen zijn , ik noem het "gewapende modder" .
Het bestaat zo op het oog uit klei vermengd met keien en stenen , als je er een schop tegen geeft (iets dat ik gedaan heb )dan vliegen de stukken om je oren en dat gebruiken ze als ondergrond voor huizen die vaak tot op de rand van de afgrond zijn gebouwd .
Hier worden ook altijd de interlands gevoetbald tussen de Zuid Amerikaanse landen onderling en dat is heel slim van Bolivia want er is geen buitenlandse ploeg die hier goed presteert vanwege de grote hoogte waarop gespeeld word . Bolivia verliest bijna nooit op eigen terrein en laatst liep Messi brakend van het veld .
Als er demonstraties zijn of betogingen dan moet je voorzichtig zijn ,vooral als het mijnwerkers zijn die betogen want die gooien ,in plaats van met vuurwerk , met dynamiet , in de periode dat ik er ben zijn er een paar medebetogers om het leven gekomen .

In La Paz is ook mijn voorvelg aan vervanging toe .
Omdat er in La Paz nauwelijks gefietst wordt brengt mijn zoektocht mij in de voorstad El Alto waar ik voor 20 euro een nieuw wiel op de kop tikt , gespaakt en al . Toen ik in San Jose was ben ik zo dom geweest om via DHL een velg in Nederland te bestellen , iets dat me 120 euro gekost heeft

In Tupíza  zijn opvallend veel pizzeria´s , misschien komt het door de naam maar voor mij is het een welkome afwisseling . Tupiza ligt temidden van prachtige rode rotsen en er is veel te zien , tenminste , als je houdt van La Puerta del Diablo (de poort van de duivel) , een metersdikke plaat die loodrecht opreist in het landschap en die in het midden een scheur vertoont waar een rivier doorheen stroomt . Of een afbeelding van een Adelaar in de rotsen . Of Entre Rios , waar twee rivieren samenkomen . Of El valle de la Luna (de vallei van de maan) . Of La silla del Diablo (stoel van de duivel). Kortom , allemaal namen om het interessant te maken , maar zonder gekheid , de omgeving is mooi .
In het stadspark loop ik Sonia tegen het lijf , ze komt een paar maal per jaar met haar zus naar deze plaats om een stuk grond van haar overleden vader te verkopen maar tot op heden wil dat niet erg lukken . De kinderen zijn allemaal uitgevlogen naar buurlanden zoals Argentinie en  Brazilie , zij geeft mij haar adres in Rio de Janeiro maar ik denk , "dat ligt te ver van mijn route" .
Ik opper het idee om een klompje goud op het terrein achter te laten en dat dan later , als ze er met een potentiele koper is , quasie argeloos op te rapen . Nou , dat vinden ze wel een goed idee en ik denk dat het terrein inmiddels verkocht is .

Het volgende moet je beslist lezen , hilarisch .
Bij het uitrijden van Tupiza besluit ik om de de spoorbaan te volgen (die eenmaal per week gebruikt wordt) om dan later , als het nodig is de weg weer op te zoeken , of doorrijden naar het volgend station dat ooit een keer moet komen . De eerste kilometers geniet ik van het ruisen van de rivier en de wetenschap dat er geen ander verkeer is , echter , na 10 kilometer , als de weg reeds lang uit het zicht verdwenen is en de ontsnapping aan de spoorbaan via die route onmogelijk geworden is , begint ook het pad langs de spoorbaan , dat in het begin goed te fietsen is te verdwijnen  . Ik begin te twijfelen of dit wel zo`n goed idee is en uiteindelijk draai ik om . Maar om nu 15 km terug te fietsen , neeeee , Sjakie weet een betere oplossing en zoekt daarom , weer bij de rivier gekomen , naar een doorwaadbare plek . Dat is nog niet zò makkelijk maar uiteindelijk denk ik hem gevonden te hebben in een plaats waar het water borrelt en bruist en de stenen dicht aan de oppervlakte liggen , dit alles  geheel indachtig  het  "Handboek voor de Avontuurlijk ingestelde Fietser die in Bunnik geboren en getogen is" . Misschien had je het niet verwacht maar de oversteek gaat goed . Waar zit dan dat hilarische moment zal je je afvragen , nou geduld , dat komt .
Ik ben dus aan de overkant van de rivier en denk , hup , nog even naar de weg lopen en fietsen weer . Maar daarbij stuit ik op een betonnen irrigatie kanaal langs die weg , zo eentje die van dorp naar dorp loopt en geen bruggetjes heeft . Hij is ruim 1 meter breed en diep , nou ja , dat is niet belangrijk , het is met 1 stap te doen . Maar niet met een fiets met volle bepakking dus ik begin mijn fiets af te pakken , gooi mijn tassen naar de overkant , totdat ik een naakte fiets over houd . Nu heb je Dwergwerpen , Paalwerpen ,,,,,, maar fietswerpen , nee , dat lijkt mij niet gewenst voor mijn edele ros dus besluit ik om hem bij de hand te nemen en over te stappen . Daar gaat het fout en misschien verwachtte je dat ook want als het hilarisch wordt , dan moet het gauw komen . De stap met fiets is toch wel groot en ik verdwijn , met fiets en al in het irrigatiekanaal , waarbij ik het geluk heb gehad dat ik niet in het eerstvolgende dorp aangespoeld ben . Nee , alle gekheid op een stokje , ik ben drijfnat , maar dat ben ik wel eens vaker en ook dat gaat weer over .