NR 29 08-03-2008 Belmopan

Hier dan het verhaal hoe ik het restaurant in Crooked Tree verlaat . Als ik zeg restaurant moet je je fantasie de vrije loop laten , maar dit heeft tenminste nog een dak en 4 muren . Toen ik het betrad was het nog licht maar nu , 3 kwartier later is het inmiddels donker en van straatlantaarns hebben ze hier nooit van gehoord , goed donker dus . Als ik buitenkom zou ik eigenlijk mijn hoofdlamp moeten gebruiken die ik voor de zekerheid meegenomen heb . Aangezien ik altijd denk "dat is voor later" wacht ik dus met het gebruik van mijn lamp en zet de eerste passen . Nu had ik in het vorige verslag al geschreven dat het kortgeleden geregend had en daar krijg je plassen van en de kanten van die  plassen lopen altijd schuin af naar het centrum van zo`n plas . Ik zet dus mijn eerste onzekere passen en kom op het schuine gedeelte terecht dat spekglad is ,met een duik in de modderplas als gevolg . Wat zie ik eruit Wat zullen die mensen gelachen hebben die net in een auto aan komen rijden en ik in het volle licht daarvan overeind krabbelt .  "Thuis" ben ik met kleren en al onder de douche gaan staan . Later zie je de humor er wel van in maar op dat moment vervloekte ik mijzelf .

In tegenstelling tot wat ik altijd dacht is de stad Belize geen hoofdstad van Belize . Omdat het ongunstig gelegen ligt aan de kust krijgen ze telkens een Hurricane te verwerken en na de laatste van 1961 heeft men besloten een totaal nieuwe hoofdstad te bouwen , 90 km landinwaarts en dat is Belmopan geworden . Je kan zeggen wat je wilt van die oude steden met hun smalle straatjes , het heeft tenminste charme en een hart , van Belmopan kan dat niet gezegd worden met zijn ruime straten ,maar mischien verandert dat nog in de toekomst . De oude hoofdstad , nu Belize City genaamd is vervallen , alleen de terminal waar de luxe boten afmeren is nog enigszins redelijk onderhouden . Bij het verlaten van Belize City voert de weg dwars door een begraafplaats , compleet met graven in de middenberm . Wel maf .De mensen zijn hier overwegend zwart met van dat Bob Marley haar ,de voertaal is Engels , je kan met dollars betalen of de locale munt en alle supermarkten zijn in chinese handen .

In San Ignacio las ik weer een rustdag in om een ruine te bezichtigen en toe kannen ,nee, Toekannen te zien .
Hier in San Ignacio ontmoet ik ook het Engels dametje Julia waarmee ik de rest van de dag mee optrek , we eten wat ,we praten wat uiteraard en zij leent mij haar notitieboekje om wat dingen te kopiêren , ik geloof niet dat ik er ooit wat mee gedaan heb , met die notitie`s dan .