NR 52 18-09-2009 Cochrane

Op weg naar Coyhaique krijg ik te maken met de fameuze Patagonische wind , eerst in de rug , maar na een maaltijdstop krijg ik wind van alle kanten en na 20 km worstelen  houd ik het gezien voor die dag en kampeer in de struiken langs de weg . De volgende morgen is de wind veel minder maar als ik Coyhaique binnenrijdt blaast ie weer dat het een lieve lust is .  Gedurende deze dagen zal de wind alle andere geluiden overstemmen en hoor ik alleen het woeste geraas in de bomen zodat je blij ben om weer eens een auto voorbij te horen komen .  Als je fietst is het een echte dwarrelwind en moet je met aangetrokken remmen rijden om direct te kunnen stoppen als je een zwieper van opzij krijgt . In Coyhaique ontmoet ik wederom de Australisch Duitse dame en gaan we gezellig een maaltijd nuttigen in een etablissement waar de rokers in de meerderheid zijn , maar , we slaan ons er kranig doorheen zonder een klacht te uiten .

Als ik Puerto Inginiero Ibañez nader is er een mirador (uitkijkpunt) waar ik even stop voor een blik op de omgeving en even later is het vechten tegen de wind om lopend de weg weer te bereiken want een uitkijkpunt is meestal hoog gelegen en daar weet de wind van toeten en blazen . Als ik een 8% afdaling inzet brengt deze wind mij haast tot stoppen maar even later kom ik in de luwte van de bergen en blaast diezelfde wind mij met 40 km uur het (spook) dorp binnen want er is helemaal niemand op straat , geen wandelaars en geen auto's.
Door de straffe wind , of storm zoals je wilt zal de Ferrie , die mij naar de overkant van het meer moet brengen 3 dagen niet varen .
Als de wind uiteindelijk uitgeraasd is en de boot weer vaart is hij zo afgeladen met mensen dat je nauwelijks een plekje kunt vinden om te zitten . Ik weet dat het gevaarlijk is met zoveel mensen op een boot maar ik heb geen zin om nog een dag te wachten in dit pokkedorp .

Als ik op een gluiperige manier , telkens 300 m stijgen en daarna 150 m dalen , naar een hoogte van 1250 ben geknokt koel ik tijdens de afdaling behoorlijk af . Ik heb al 30 km achter de rug en inwendig verheug ik mij op een restaurantje langs de weg , wetende dat dit zeer waarschijnlijk een utopie zal zijn maar verdomd , als ik langs een huis fiets zie ik een bordje dat zegt "Hospedaje con Comida" dus stop ik en klop aan bij een zo op het oog gewoon huis . Ik moet alleen "even" wachten ,  dan zal mijn comida klaar zijn  ! Dat even wachten wordt 2 uur maar dat vind ik niet erg want de houtkachel produceert een heerlijke warmte en er zijn verschillende gasten van diverse pluimage die er overnacht hebben en waarmee ik een conversatie voer die veel lijkt op het wegjagen van vliegen , met handen en voeten dus . Vroeger , toen ik een motor had ben ik eens met vrienden naar Noorwegen geweest voor vakantie en ik kan me nog herinneren dat ik daar een Nederlander onmoette die er van hield om contact te maken met de plaatselijke bevolking , dat vond ik raar want wie zoekt nou contact , dat is alleen maar eng . In de loop der jaren ben ik wat dat betreft veranderd en vind ik niets leuker dan met de locals praten . Zoals wel vaker het geval is in Chili eten we in een soort woonkamer met èèn gemeenschappelijke tafel , dat vind ik veel gezelliger  dan overal duo`s of koppeltjes aan een apart tafeltje .

Nadat de veerboot mij afgezet heeft in Chile Chico ga ik de volgende dag op pad naar Cochrane , dat zo`n 190 km verderop ligt . Als ik ongeveer 15 km  onderweg bent begint mijn fiets een beetje zwabberig te worden en bij nadere inspectie blijkt mijn frame gebroken , gelukkig niet op een vitale plek . Bij mijn achteras zit een oog aan het frame gesoldeerd en van dat oog is een verbindingsstukje gebroken maar het is wel zodanig dat ik niet verder kan fietsen . Met wat ijzerdraad dat ik langs de kant van de weg zoekt repareer ik het provisorisch en fiets terug naar Chile Chico . Daar aangekomen is het zoeken naar een lasser die aluminium kan lassen , maar omdat die er niet is koop ik bij de (gelukkig) aanwezige fietsenmaker een nieuw alu frame voor 15 euro . Nadat we alle attributen overgezet hebben naar het nieuwe frame kan ik de volgende dag weer verder . Voor de geinteresseerden , op deze reis heb ik inmiddels vernieuwd : frame ,trapas, balhoofd , 2 zadels , voorvelg , achtervelg , bagagedrager , km teller en tent .

Op een dag is de weg uitgehakt in een heuvel , met aan weerszijde steile wanden en ik schat dat de afstand naar de top ongeveer 300-400 m is . Maar mensen wat een geworstel om boven te komen ! De weg is onverhard maar daar ligt het niet aan , het is de woeste wind die er een gevecht van maakt . Het is al gauw duidelijk dat ik fietsend niet boven komt dus ga ik maar lopen maar ongelooflijk wat een wind dat er staat , zelfs met de fiets aan de hand is het een gevecht van heb ik jou daar . Elke keer weer wordt de fiets gewoon uit mijn handen geblazen , hij valt op de grond en dan moet ik telkens maar weer zien dat ik op de toch wel steile helling mijn stalen ros overeind krijg .
Uiteindelijk ben ik de overwinnaar en ben ik boven maar wie schets mijn verbazing als daar op de top bijna geen wind staat .