NR 53 07-03-2009 El Chaltèn

In Cochrane ontmoet ik een 27 jarige fietser uit Israel , Roei Sadan , "Jinji" voor vrienden .Roei is 2 maanden na mij uit Alaska vertrokken en hier , bijna aan het eind , treffen wij elkaar.
In het begin weet ik niet wat ik van deze vreemde vogel moet denken  met zijn vuurrode "rabbi baard" en gescheurde kleren , maar als ik hem in de loop van volgende dagen beter leert kennen blijkt het een aardige en leuke jongen te zijn . Hij is een ex soldaat uit het Israelische leger en hij vertelt dat wanneer je een goed soldaat bent de regering je aan het eind van je diensttijd beloont met 6.000 dollar die je echter niet zo maar in je handje krijgt , daar moet je vijf jaar op wachten . Er zijn echter een paar uitzonderingen die ervoor kunnen zorgen dat je eerder over het geld kan beschikken . Dat is als je gaat trouwen , als je een eigen bedrijf start of voor educatie . Omdat hij niet beantwoordt aan die voorwaarden maar toch over het geld wilde beschikken is hij een lening aangegaan met de Bank met dat geld als onderpand . Want Roei wilde de eerste Israelier zijn die de wereld rondfietst en omdat hij bang was dat een ander hem voor zou zijn heeft hij deze constructie bedacht . Hij heeft trouwens ook vrienden die hem sponseren .
Over dat soldaat zijn , als je een "slecht" soldaat bent , nou , dan krijg je niks ! Hooguit een kantoorbaantje .

Als vanzelfsprekend fietsen wij gezamenlijk Cochrane uit en diezelfde dag nog  duikelen we 3 andere fietsers op , 2 meisjes en 1 jongen , alle drie uit Frankrijk en gezellig keuvelend , want er is hier totaal geen verkeer , fietsen we zuidwaarts .
Na een groot deel van de dag met nietsdoen te hebben doorgebracht , we moesten op de veerboot wachten , fietsen we aan het eind van de dag langs een vervallen hut die op slot zit , het slot stelt echter niet veel voor en we nemen binnen poolshoogte . Het is een bende binnen maar met wat opruimen is er wel ruimte om te slapen en besluiten we om hier te overnachten , hoeven we onze tent niet op te zetten . Tijdens het koken gaat het mis met de benzinebrander van Pascal , hij vat vlam maar gelukkig heeft Roei de tegenwoordigheid van geest om , met de hoog opvlammende brander in zijn handen , naar buiten te lopen om hem daar van zich af te werpen , voordat de hele hut in vlammen opgaat .
In O`Higgins huren we een cabin met een behaaglijke houtkachel , daar krijgen we bijna ook weer brand , tijdens het bijvullen van hout gooi ik onbewust de gasaansteker er ook in met even later een flinke plof als gevolg . Toen kon ik het zoeken naar mijn aansteker wel staken !

We moeten nog het meer bij O`Higgins oversteken om bij het begin van niemandsland te komen en dat doen we met een onvervalste toeristenval . Omdat je hier geen kant op kan moeten we wel de 32 dollar betalen voor 2,5 uurtje varen .

Dat we nu met z`n vijven zijn komt wonderwel goed uit want we gaan een stuk niemandsland van 15 km tegemoet waar we elkaar hard nodig hebben . Het is het niemandsland tussen  Chili en Argentinie waar geen weg is , geen brugjes over riviertjes , alleen een uitgesleten pad van fietsers en wandelaars die ons voor gegaan zijn in de loop de jaren .
De eerste kilometers is er nog te fietsen maar dan is het afgelopen , we moeten over riviertjes waarover wankele bruggetjes liggen van boomstammetjes of takken , vaak niet meer dan twee voeten breed , we moeten door modder , we moeten over omgevallen bomen , we moeten de fiets met behulp van de andere tegen hellinkjes opduwen , kortom , voor mij alleen was dit onmogelijk geweest . De passages over de riviertjes zijn zo smal dat je je fiets voor je uit moet duwen met jou erachteraan en dan maar hopen dat de boomstammetjes niet gaan wijken zodat je alsnog in het water beland . Nu , met iemand vòòr je fiets kan er nog wat gemanouvreerd worden .
Het is ook mogelijk dat  je bagage per paard vervoerd wordt en jezelf gaat lopen/fietsen , dan is het in een dag te doen . Nu moeten we overnachten langs het pad .

De volgende morgen vroeg krijgen we nog een stuk pad dat zo uitgesleten is dat onze fietstassen beklemd raken tussen de zijkanten , maar dan , als we de hoek omgaan en het leed geleden is staat hij ineens voor ons in zijn volle glorie . Mount Fitzroy , de berg met de meeste verbeeldingskracht in Zuid Amerika .
Hij is volkomen wolkenvrij , iets dat zeer bijzonder is en ik krijg een brok in mijn keel en moet een traantje wegpinken bij het zien van deze geweldenaar
Als een monoliet steekt hij in de lucht met wanden zo steil dat er geen sneeuw op blijft liggen .
Dit is absoluut het mooiste wat ik ooit aanschouwd heb , in het vroege ochtendlicht zijn de bergen op de voorgrond nog in de schaduw terwijl Mount Fitzroy baad in het licht alsof er een schijnwerper op gericht is , met het Lago Del Desierto op de voorgrond waarin Mount Fitzroy wordt weerspiegeld .
Voor zaken als dit zijn alle ontberingen op slag vergeten en ik besluit om samen met Roei mijn tent aan de boorden van het Lago Del Desierto op te slaan om zolang van dit uitzicht te genieten als mogelijk is . En dat is heel lang , de hele verdere dag en de volgende morgen kan ik wolkenvrij zien hoe het zonlicht met de berg speelt , met licht en schaduw , alsof de berg telkens van vorm verandert .
En dan te bedenken dat er mensen zijn die een week wachten tot de bewolking opgetrokken is en vaak teleurgesteld huiswaarts keren zonder de berg gezien te hebben .