NR 36 08-06-2008 Panama City

Op mijn weg van Almirante naar Chiriqui Grande (panama) kom ik om 1 uur smiddags de rust verstoren in een Comarca dorp op zoek naar een warme hap . Samen met de Kunas en nog een handvol andere stammen zijn zij de oudste bewoners van Panama .Dat de Comarca`s tot de oudste inwoners behoren geloof ik direct , ze leven zeer sober, de "hoofdweg" in het dorp bestaat uit een 1 meter breed betonnen pad en dus zijn er geen auto`s !Er is ook geen electriciteit, dus geen TV, het drinkwater komt uit de bergen maar vraag me niet hoe  enne... wc  bestaat hier uit een afscheiding aan de rivier .
Er is zowaar een "restaurant" en als ik even later van mijn rijst zit te genieten met "iets" zie ik de scharminkels lopen die ze hier kippen noemen , ze zien er niet uit , aan sommigen zit geen veer meer aan en zo eentje ligt waarschijnlijk nu op m'n bord!
Is het gek dat het nu ineens minder smaakt?
Het begint ook te onweren en te hozen en ik besluit om hier om  onderdak te vragen .
In de naastgelegen hut vind ik op de 2 e verdieping een kamertje waar ik mijn tent kan opzetten .
Deze mensen hebben nog een eigen taal , eigen regering , eigen school , eigen wet en eigen munt en er is niemand die het in z'n hoofd haalt om naar de grote stad te verhuizen want dit is hun geboortegrond.

Als ik in Las Lajas (spreek uit; lachgas) aankom blijkt er geen hotel te zijn of iets wat er op lijkt en fiets ik de 12 km naar het strand omdat daar (volgens de bewoners) wel onderdak te vinden is. Als ik onderweg bent bekruipt de twijfel me of er wel iets open is want wie gaat er met dit weer (regen) naar het strand? Maar een señor onderweg verzekert mij dat er wel het een en ander open is.
Bij het strand aangekomen ga ik op goed geluk linksaf en ploeter door diepe plassen waarbij ik hutjes en huisjes passeer die totaal verlaten zijn. Aan het eind hangt een vlag en daar aangekomen is er inderdaad iemand aanwezig die op die ene toerist zit te wachten.Wel , hier ben ik dan! Ik huur een hutje en als ik daar net binnen  ben begint het te hozen en dit zou de hele nacht doorgaan . Ik weet dat zo goed van die regen omdat ik de slaap niet kan vatten. Ik ligt uren wakker en denk , waar komt die jeuk toch vandaan die me al die tijd uit de slaap houd ? Op het laatst ga ik toch maar even poolshoogte nemen .Bij inspectie van mijn hoofdkussen zie ik pietepeuterige kleine beestjes lopen, de oorzaak van mijn jeuk. Het zijn volgens mij geen vlooien want die springen toch? Ik probeer nog een kussen van beneden maar daar zitten ze misschien ook in zodat ik maar alle kussens van me afgooi en het zonder doe .
De volgende morgen neem ik eerst een douche en daarna is de jeuk gelukkig verdwenen.
Intussen is het droog geworden en ik besluit om zonder ontbijt zo gauw mogelijk deze beesteboel te verlaten, alleen, door het vele regenwater zijn de plassen nog dieper geworden en besluit ik om via het strand te ontsnappen. Maar op het asfalt aangekomen ben ik er nog niet, het vele regenwater heeft de berm en de weg verandert in snelstromende beekjes . Op de kruising aangekomen met de InterAmericana ga ik eerst wat eten en terwijl dat gebeurt begint het weer te regenen. Het toeval wil dat een paar meter verderop een busstation is waar de bus naar Panama City stopt , het is een paar uur rijden met de bus en omdat ik toch niet de toegangsbrug naar Panama City met de fiets mag nemen besluit ik om dan toch maar de bus te nemen .

En als je dan in Panama City  bent mag een bezoek aan het kanaal niet onbreken vind ik en aldus geschied . Eerst een beetje geschiedenis want bij mij is er eigenlijk maar weinig over bekend . In 1881 begon men , onder leiding van een Franse ingenieur aan het karwei maar 20 jaar later en 20.000 doden verder moesten zij erkennen dat het een onmogelijke opgave was . Amerika daarentegen zag wel mogelijkheden  en wist de rechten te verwerven voor de verdere aanleg, iets dat Colombia weigerde. (Panama was toen nog een provincie van Colombia) . Prompt verklaarde Panama zich onafhankelijk van Colombia , dat op zijn beurt weer weigerde om het nieuwe land te erkennen , iets wat Amerika natuurlijk wel deed.
Tot 1921 weigerde Colombia Panama te erkennen , tot Amerika met de geldbuidel zwaaide in de wetenschap dat het een lucratief handeltje was  dat Panama kanaal want het was toen al 9 jaar in gebruik , en voor 25 miljoen de Colombianen afkocht . Intussen was het kanaal zoals gezegd in 1914 gereed gekomen . Een sluis met 60 miljoen liter water is in 8 tot 10 minuten leeg of gevuld (water zakt 1 meter per minuut) en dat gaat via buizen van 6 meter doorsnede (zo gauw krijg je je bad niet vol thuis) zodat een schip naar de volgende sluis kan . De schepen varen op eigen kracht maar worden begeleid door kleine "locs"(4 voor en vier achter) die aan weerszijden  er voor zorgen dat het schip de wal niet raakt . Van oceaan tot oceaan duurt 8 tot 10 uur en de gemiddelde prijs voor een schip is 80.000 dollar . De prijs is gerelateerd aan het aantal containers dat een schip vervoerd . Als je dan weet dat er 14.000 schepen jaarlijks passseren dan is dat voorwaar geen kattepis . Als ik sta te kijken passeert er een schip dat volgens de commentator 294.000 dollar moet betalen voor het passeren van dit kanaal . In 1999 heeft Amerika het beheer van het kanaal overgedragen aan Panama en heeft het zijn troepen teruggetrokken en zijn alle reveneuen voor Panama.
Ze zijn trouwens 500 meter verderop bezig met de aanleg van een  nieuwe en dus nog grotere sluis  waarbij nog grotere schepen kunnen passeren.

NR 35 01-06-2008 Puerto Limon

Ik schreef eerder dat Nicaragua het land van de vulkanen was maar hier in Costa Rica hebben ze er ook enkele , alleen kan je  vaak niet zien dat het een vulkaan is. Dat kan je niet zeggen van Volcano Arenal, een perfect conisch gevormde vulkaan , gelegen aan het Lago Arenal en op weer 7 km dààrvan ligt het dorp Fortuna . Fortuna is een redelijk nieuwe toeristenplaats ,10 jaar geleden was er 1 Tour Operater , dat zijn er nu meer dan honderd heb ik mij laten vertellen , honderd lijkt mij overdreven voor zo`n klein dorp maar dat het explosief gestegen is neem ik onmiddelijk aan .
Na een periode van 300 jaar inactiviteit kwam in 1968 plotseling een uitbarsting die aan 80 mensen het leven kostte . De vulkaan heeft 2 kraters en uit èèn daarvan wordt voortdurend rook , rotsblokken en lava uitgebraakt . De vulkaan ligt een uur fietsen vanaf het dorp Fortuna en vandaag ga ik een kijkje nemen .Vanaf het uitkijkpunt, aan de voet van de vulkaan ,zie je voortdurend rotsblokken de helling afdenderen en ik kan ze via mijn verrekijker volgen totdat zij in duizend stukken breken onder aan de helling , als dat onderweg al niet is gebeurd en van deze afstand (2 km) kan je het gedonder van de vallende stenen luid en duidelijk horen.
In het donker moet het helemaal een attractie zijn want dan zie je hoe rode gloeiend hete  brokken de lucht in worden geslingerd .

In Fortuna ontmoet ik een Pool die al meer van de wereld gezien heeft dan ik . Hij reist met rugzak en openbaar vervoer richting Peru en het is amusant om te vernemen dat hij op veel plaatsen geweest is die  ook op mijn route naar Costa Rica lagen , alleen....., hij heeft een totaal ander beeld van de landen en hun inwoners dan ik heb , en kom ik tot de conclusie dat het er maar net aan ligt wat voor bril je ophebt op dat moment en in wat voor omstandigheden je verkeert . Dus luitjes , onthoud èèn ding , alles wat ik zie en wat ik meemaakt zie ik door mijn bril en ervaar ik op mijn manier . Die Pool heeft een heel andere wereld gezien dan ik .

In San Jose aangekomen logeer ik bij Priscilla en Tony die ik in Nicaragua ontmoet heb bij het plaatsje Somoto waarbij zij mij uitnodigden bij hen te komen logeren toen zij hoorden dat San Jose op mijn route lag . Priscilla is van origine een "Tica" zoals de bewoners van CR zichzelf noemen . Tony is van de USA en na wat omzwervingen zijn zij in San Jose neergestreken . Niet om het een of ander maar zij zijn Jehova`s Getuigen , daar bedoel ik verder niets mee , (ik was tenslotte met èèn van hen ruim 20 jaar getrouwd) en heb ooit ook eens overnacht bij Mormonen  maar het valt mij altijd op dat deze mensen zo vriendelijk zijn tegenover buitenstaanders , het zijn ook maar mensen met hun onhebbelijkheden en zo . Of zullen ze die onhebbelijkheden bewaren voor als ze onder elkaar zijn ?
San Jose ligt ingeklemd tussen 2 bergruggen en samen met de aangrenzende plaatsen vormt het een grote steenwoestenij . Ik maak nog een uitstapje van 2 dagen naar Orosi in de Orosi Valley , er wordt veel koffie verbouwt daar en ik sla aan het wandelen . De laatste jaren vraag ik mij steeds meer af waarom ik nooit ben ga wandelen .Voor fietsen ben je afhankelijk van wegen en waar wegen zijn ,,,,,zijn auto`s , met auto`s heb ik een haat liefde verhouding , als ik fiets wil ik geen auto`s zien ,,,,alleen als ik pech heb wel ! Met wandelen heb je (normaal gesproken) geen last van auto`s . Na deze overpeinzing ga ik weer terug naar San Josè waar de volgende dag Tony mij bij wijze van afscheid naar de vulkaan Poas brengt om me dan later ergens onderweg vaarwel te zeggen .
Onderweg naar de vulkaan Poas komen we in gesprek met een local en zo gebeurt het dat we even later een perceel inspecteren dat te koop staat . De grond beslaat ruim 2Ha, een gedeelte daarvan is redelijk vlak maar er is ook een steil pad naar een riviertje met eigen waterval , waterpoel en tropisch "regenwoud" en volgens de man zelfs met eigen Quetzal!(vogel ). De vraagprijs ?  300.000 dollar(ong.230.000 euro) , voorwaar niet duur voor ons Nederlanders .

Het dorp Tortuguero is gelegen aan de machtige rivier Rio Tortuguero en is een beetje te vergelijken met Rio Dulce (voor mij dan , jullie moeten denken aan de Kromme Rijn maar dan 20 maal breder ) in Guatamala. Het wordt vanwege z'n kanalen en zijrivieren ook wel chauvenistisch "mini amazone" genoemd. In 1940 verschenen hier de eerste zaagmolens die voor werkgelegenheid zorgden voor een bevolking die daarvòòr van visvangst en jacht leefden. Echter ,de zaagmolens waren geen lang leven beschoren en in 1972 moesten zij de deuren sluiten nadat het park Tortuguero  in het leven was geroepen . Dat park bracht en brengt de bevolking wel rijkdom in een gebied dat alleen per boot bereikbaar is , er zijn dus geen auto`s , Hoera ! Het is een schitterend gebied en als je in een geruisloze kano het gebied verkent kan je de dieren vaak tot op 10 m afstand benaderen. Het is genoemd naar  z'n enorme schildpadden (tortuga`s) die s nachts aan wal komen om eieren te leggen die 6 maanden later uitkomen. Juli -aug.is de beste tijd om dat te zien. Ik zie er geen helaas .
Als ik Tortuguero verlaat via een bootreis van 3 uur met een paar backpackers aan boord verbaas ik mij over het feit dat zij gedurende de gehele bootreis liggen te slapen , godverdomme denk ik , het moet niet gekker worden . Ten eerste is de bootreis helemaal niet saai , er is genoeg te zien  en ten te tweede komen ze waarschijnlijk nooit meer hier . Aan slapeloosheid kan het niet liggen want op Tortuguero was niks te doen . Nu ik het hier over heb , de allesovertreffende trap  van desinteresse heb ik gezien in het toeristenbusje van Brugge .Daar is een busje dat toeristen een rondrit door de stad aanbied en dan zou je toch denken , wie daar instapt wil wat van de stad zien ? Toen het busje stilstond bij een bepaald punt  zag ik , toen ik er langs liep met de hond , hoe iemand met zijn hoofd achterover en zijn mond wagenwijd open lag te snurken !
In de kustplaats Puerto Limon  beland ik in een heel andere wereld . Puerto Limon is een louche plaats waar ik veel van Honduras in herken .Veel dronkelappen, bedelaars, prostituees en veel hekwerk bij winkels . Maar ja, dit is een beetje de vergeten hoek (Caraibische kust) van Costa Rica en de hele weg naar de grens met Panama zo dat zo blijven.

NR 34 30-04-2008 Monteverde

 Enkele km gaans van Liberia (costa rica ) ,bij "Parque Nacional Rincon de la Vieja' (vrij vert.de hoek van de oude vrouw) zet ik m'n tent op bij de Rinconcito Lodge omdat een kamer te duur is voor mij. De volgende dag probeer ik het park te vinden op aanwijzingen van het personeel maar omdat het zo slecht aangegeven staat (voor mij dan,he) kan ik het niet vinden en na 7 vergeefse km`s ga ik terug naar m'n prive waterval . Dat is natuurlijk niet privè maar ik zeg dat omdat op het moment dat ik daar bent niemand anders is . Het is een watervalletje met waterpoel en het is echt een stukje jungle temidden van de weilanden , en daar breng ik de rest van mijn tijd door .

Als ik in Cañas, na een korte fietstocht van 20 km geniet van een halve rustdag komt al spoedig een jongetje in beeld van zo'n 14 jaar die eerst wat om mij heendraait en telkens naar mij kijkt en tenslotte plaatsneemt op de bank naast mij. Ik heb al zo'n vermoeden waar dit heen gaat. Wij raken aan de praat en al gauw komt het woord Plata (volksnaam in C.R. voor geld) ter sprake en het komt telkens weer terug. Hoeveel Plata m'n fiets kost, of ìk veel Plata heb, hoe ik aan Plata kom, of de mensen in NL veel Plata hebben en of ik wel eens Plata aan mensen geef. Ik zeg dat ik dat niet doe (is een leugentje want dat doe ik soms wel) omdat het geen oplossing is voor het probleem, dat het veel beter is om werk te geven , maar ja ,dat zit niet in mijn fietstassen zeg ik en dat het gevaar bestaat dat men het makkelijk verdiende geld op de verkeerde manier besteed (aan sigaretten of bier).
Ik denk niet dat mijn uitleg doeltreft want na 20 minuten heen en weer praten vraagt ie ronduit om Plata maar ik zeg hem dat ik dat niet doe. Hij blijft nog even aandringen maar na enige minuten geeft hij mij de hand en vertrekt.
In Belize City heb ik ook eens wat aan iemand gegeven , iets wat ik in eerste instantie weigerde maar achteraf vond ik dat zo kinderachtig dus gaf ik hem alsnog wat. Rende ie gelijk naar de winkel om er een sigaret voor te kopen en gelukkig dat ie was!

Ik voel mij hier soms een ontwikkelingshelper door mijn geld dààr uit te geven waar het het hardst nodig is , dat wil zeggen , direct bij de mensen en niet eerst schenken aan een of ander comité dat eerst lekker gaat fuiven en het geld wat overblijft verdeelt onder hun vrienden en als er dan nog wat over is gaat dat naar de hulp behoevenden zoals dat heet . Maar nu ben ik aan het raaskallen want ik geef mijn geld uit in de winkels  en als je een winkel hebt verdien je al meer dan de arbeider , plus dat de "elite" aandelen heeft in de winkels waar ik mijn inkopen doe , nou ja , zoals ik het doe is nog altijd beter dan een inzameling houden in Nederland .

Lang leve het massa toerisme! Nu zullen er mensen zijn die hun wenkbrauwen fronsen bij deze aanhef. Maar alleen voor Sjaak Okkerman was er nooit geinvesteerd in hangende bruggen boven boomtoppen, laten we wel zijn .
Voor o.a. die bruggen ga ik naar St Elena en Monteverde , 2  Nationale Parken en tevens maagdelijke juweeltjes in de binnenlanden van Costa Rica . Hier heb ik het geluk om de nationale vogel van Costa Rica te ontdekken  , de Quetzal die ook de nationale munt opsiert . 2 mannetjes en 2 vrouwtjes zie ik onafhankelijk van elkaar en je kunt ze makkelijk van elkaar onderscheiden want de mannetjes hebben een 90 cm lange staartveer . De mannetjes hebben een "punkkapsel" en zoals gezegd staartveren van wel 90 cm lang . Ik heb het geluk dat een mannetje 10 meter bij mij vandaan wel 1 minuut op een tak blijf zitten zodat ik hem goed kan bestuderen . Of misschien weet hij dat ik geen foto`s maak en ik al die tijd nodig heb om hem in mijn geheugen te griffen . De vrouwtjes zijn minder spectaculair en maken zich nuttig om een gat in een boom verder uit te diepen (voor een nest ?)
Na 4 dagen hier door gebracht te hebben pak ik de bus weer terug naar Tilaran . In de bus ligt een dikke laag stof en hij piept , kraakt en rammelt op een vreselijke manier die het ergste doet vrezen . De keien die uit het wegdek omhoogsteken en de kuilen veroorzaken soms ware explosies onder onze zittingen omdat de vering het 40 jaar geleden al begeven heeft, maar we halen het.

NR 33 18-04-2008 Isla Ometepe

Isla Ometepe bereik ik na een bootreis van een uur en als ik voet aan wal zet overvalt de rust je en het is hier zo rustig dat er geen politie is . De eerste nacht neem ik een Hostel aan de kust maar de dag erop ga ik naar Hacienda "El Porvenir" dat ik bereikt via een vreselijk slechte (onverhard/zanderig )weg . Op Hacienda  "El Porvenir " is het ook rustig en als de avond begint te vallen blijf ik in mijn eentje  achter en gaat het voltallig personeel naar huis , een bewaker die waarschijnlijk niet wakker blijft zal op mij passen .
Isla Ometepe bestaat in feite uit slechts 2 vulkanen die uit het lake de Nicaragua opreizen , niets meer en niets minder. Het meer is 8.000km2 groot, dus dat is een ardige slok water en het eiland meet slechts 175km2. De twee vulkanen zijn de (actieve)Concepcion van 1600m hoog en de (niet actieve) Madera van 1300m hoog en ze zijn door een Isthmus (landengte) met elkaar verbonden en rond deze twee vulkanen loopt een (slechte) weg , Dat verklaart denk ik het feit dat er zo weinig auto's zijn en veel fietsen. S'avonds heb ik vanaf het terras van het hoog gelegen Hacienda "El Porvenir" een imposant uitzicht op de zeer langzaam oplopende helling naar de voet van de vulkaan Concepcion die aan mijn voeten ligt en vandaar in een steeds steiler wordende hoek naar zijn  top loopt , een perfect gevormde conus .

Omdat ik eens iets anders wil dan fietsen besluit ik om onder leiding (verplicht) van een gids een aanval te wagen op de top van de Madera , met zijn 1300 m de minst hoge van de twee , dat wel. De hele klim is 5 km lang . 1 km daarvan is redelijk vlak, 4 km  is zo steil dat je het kan vergelijken met het bestijgen van een trap en van die laatste 4 km gaat 3 km door de bedding van een beekje van 1 meter breed dat nu bijna droog staat omdat het niet geregend heeft . Dus voor de duidelijkheid , 1 km "vlak" en daarna een trap van 3 km ! Tijdens de beklimming vraag ik mij af waar we mee bezig zijn want we moeten dezelfde weg ook weer terug en wat te denken van de gids, die doet dit een paar keer per week maar gelukkig zijn de rotsen in de beekbedding niet al te glad . Boven gekomen dalen we af in de krater waar een lieflijk meertje is gevormd en na een rust gaan we weer terug waarbij we beiden de nodige slippers maken maar zonder ongevallen zijn we na 6 uur zwoegen weer terug bij af.

Omdat het toch wel erg rustig is op mijn Hacienda verkas ik naar een omgeving waar meer mensen zijn en huur ik een kampplekje bij "Mi casa es tu casa" . Blijkbaar hebben ze nog nooit een fietser te gast gehad want ik moet met tent en fiets poseren voor wat later een internet pagina zal worden .
Na deze inspannende dag geniet je intenser van je rust en ik ervaar dat ook als zodanig als ik later aan de waterkant de dorpelingen hun dingen zie doen , zoals

Tamarinde's uit de boom jasen

Hoe vissers in hun roeibootjes hun netten uitgooien

Hoe Urracas(eksters) elkaar het leven zuur maken (of is het spel)

Hoe een Garza(reiger)a.h.w. over het water loopt op zoek naar voedsel

hoe de zwerfhonden, zwerfpaarden, zwerfvarkens , zwerfkippen en zwerfmensen vrolijk rondzwerven

hoe het zonlicht op het eind van de dag alle details ontneemt aan de vulkan zodat het een gigantisch silhouette wordt.

Hoe een moeder met 7 kinderen mijn rust komt vergallen want binnen de kortste keren is het gillen,janken,schreeuwen en krijsen.

Later,als de duisternis is gevallen en de rust is weergekeerd keer ik terug naar de waterkant en lees temidden van de vuurvliegjes de krant(grapje), maar er zijn er wel veel en zie hoe bij het licht van mijn zaklamp de kikkers over mijn voeten springen.
En als ik omhoog kijk zie ik zowaar 5 satelieten overtrekken in hun ban van Z.O. naar N.W. Het zijn de eerste die ik zie tijdens deze trip, want ik zit niet de hele avond naar de sterren te kijken.

NR 32 07-04-2008 Granada

Toen ik richting grens met Nicaragua fietste kwam ik door Zamorano en dat is geen plaats (of je moet die paar huizen die er staan als een dorpskern zien) maar daar staat een school voor Agrarische Vakopleiding en ik denk dat het terrein wel zo groot is als de Uithof in Utrecht . Omdat daar ook een hotel bij hoort voor mensen die een kort bezoek brengen probeer ik ook een overnachting te regelen en zowaar , het lukt . Daardoor heb ik tijd om op mijn gemak over het terrein te wandelen en de gebouwen , (slaapplaatsen voor studenten , lesgebouwen  en kantine) te bewonderen . Het hele complex staat er ongeveer 16 jaar en wat onmiddelijk opvalt is dat àlle gebouwen opgetrokken zijn uit  zandsteenblokken van 50x30 cm in beige kleuren met daarin  natuurlijke kleurnuances .  Ik vind het schitterend , het geeft rust en harmonie en past wonderwel bij de omgeving . Als ik dit vergelijk met het ratjetoe aan gebouwen in de Uithof in Utrecht , vreselijk !

Nicaragua is het land van de vulkanen, er liggen er zo´n 15 op een rijtje voor de kust, over een afstand van 300 km. De meeste zijn nog actief, waaronder de San Cristobal. De Momotombo is zo´n 3 dagen in beeld als ik er een rondje omheen fietst richting Leon en vandaar gaat het naar Managua en Granada.
Vanaf Somoto bereik ik Leon over een (deels)afschuwelijk slechte weg, de auto´s hebben er in de berm een weg naast de weg bijgemaakt en op sommige plaatsen is het asfalt helemaal verdwenen en  is het er ontzettend heet. Onderweg kom ik door een dorpje en laat  mij verleiden om een gidsje van 10 jaar in te huren om mij naar de plaatselijke "waterval " te begleiden , die , als ik er ben , blijkt te bestaan uit een dikke ijzeren pijp waar het water uit de bergen met kracht een uitweg zoekt . Ik zie de lol er wel van in en neem een douche ,maar als hij me daarna naar een andere "interessante" plek wil meenemen geef ik hem het geld en hou het voor gezien . Sinds ik het binnenland van Mexico verlaten heb , richting kust naar Zihuatanejo en Acapulco, is het heet heet heet en de temperatuur overdag is voor mijn gevoel boven de 30 graden. Dat betekent dat ik soms alleen tegen de ochtend onder een lakentje kruip. Regen heb ik bijna niet, alleen toen ik Honduras binnenfietste had ik 2 dagen regen maar een regenpak is in dit klimaat zinloos
Managua is weer een hoofdstad zonder hart, dat hart is er uitgerukt door de orkaan Mitch in 1988 die de oude binnenstad verwoeste .  Voor een buitenstaander is er weinig meer van te zien omdat het alweer opgevuld is door nieuwe gebouwen maar net als in Belmopan(Belize) is het ook hier niet gezellig.
In Granada zijn de straatverkopers agressiever en groter in aantal dan ik in tijden gezien heb maar hier zijn dan ook veel toeristen.
Granada is een gezellige stad en ik breng er met plezier 4 dagen door en maak o.a. een uitstapje naar de (niet actieve) vulkaan Mombacho,  die 1400m boven de stad uittoornt. Bij deze vulkaan worden we luxe met een vrachtwagentje een bloedstollend steil weggetje opgereden en boven gekomen loop ik een rondje om de kraterwand maar in de krater in weinig meer te zien dan bomen. Maar het uitzicht over Granada en het meer Cocibolca en de omgeving is fenomenaal. Over dit meer gaan we het de volgende keer hebben.

NR 31 22-03-2008 Tegulcigalpa

Honduras is een verschrikkelijk gevaarlijk land als je het prikkeldraad bij huizen  als leidraad neemt. In de hoofdstad Tegucigalpa wedijveren de gemeentepolitie, de regiopolitie en het leger wie het meest prominent aanwezig is in het stadspark.
Veel winkels kan je niet eens zomaar binnenlopen, je moet eerst wachten dat ze een hek voor je opendoen ,en dan moet je nog een bewaker passeren met een shotgun in zijn handen .  De (geld)banken maken het helemaal bont .Voordat je naar binnen mag word je eerst gescand met een handscanner terwijl 4 andere bewakers toekijken.
Veel vrachtwagens ,van Coca Cola  tot de bevoorrading van supermarkten  hebben een bewaker aan boord en ik heb vrachtwagens gezien die gevolgd werden  door een auto met bewakers.
En de vrachtwagens worden ook gespot door een mannetje langs de weg die de positie dan doorgeeft aan de thuisbasis.
Honduras is ook een paradijs voor vogelaars maar dat komt misschien omdat de bevolking te druk is met kattekwaad uithalen ,vandaar al die bewakers , zodat de vogels met rust gelaten worden . Het kan maar zo gebeuren dat je 25 vogelsoorten in een boom telt maar daarvoor moet je uiteraard wel de stad verlaten en de binnenlanden ingaan .
Als ik vanuit Tegulcigalpa de bus neem naar een bergtop 30 km buiten de stad om een natuurpark te betreden dat vroeger een mijn geweest is slaat de angst toe als ik uitstap .
Ik heb enkele dagen daarvoor op internet een verslag gelezen van een man die in Guatamala(Antigua)beroofd is van z´n geld ,paspoort en Swarovski verrekijker. Hij was er ook op z´n eentje op uit getrokken en was daarbij gevolgd door een paar mannen. Nou heb ik ook een Swarovski verrekijker maar die heb ik "gecamoufleerd" . Ik was eens een keer op vakantie in de VS en toen had ik hem voor het eerst mee , netjes in het originele Swarovski tasje met in grote letters de naam erop en toen zei een agent op een dag tegen mij " nou , jij heb ook een dure verrekijker " .
Sinds die dag heb ik thuis een 2e hands verrekijkers tasje gekocht en die verbouwd zodat de mijne erin past en lijkt het of er een verrekijker van mijn overgrootvader in zit . Ik ga niet provoceren. Nu weten de meeste mensen niet precies wat Swarovski is maar ik neem toch liever het zekere voor het onzekere , die agent wist het tenslotte ook .
Nou goed , ik word dus door de bus afgezet , 1 km vòòr de ingang van het park en ga lopen . Nu zal het wel de wetenschap zijn dat al die bewakers in Tegulcigalpa er niet voor niets zijn . Het zal ook wel het feit zijn dat ik dat artikel gelezen heb  , maar als ik een paar mannen moet passeren die voor een huis staan te praten maak ik rechtsomkeer . Blijkbaar ben ik niet zo`n held als iedereen denkt !

Toen ik laatst in Esteli (Nicaragua) liep te slenteren werd ik een beetje duizelig en zag een beetje zwart vor mijn ogen .Ik ben ergens gaan zitten en heb een Cola genomen en even later was het over. Ik zal toch geen ontwenningsverschijnselen krijgen? De laatste Cola die ik gedronken had was 3uur daarvoor.
Ik drink erg erg veel coca cola omdat bijna iedereen dat verkoopt . Laatst heb ik een 2 liter fles in een half uur leeggedronken , wat een dorst had ik !

Voordat ik Mexico binnenfietste dacht ik dat het wel een land voor mij zou zijn maar nu denk ik daar genuanceerder over.
Toen ik in dat land was is de gedachte wel eens bij me opgekomen om terug te gaan naar Amerika (nog steeds mijn favoriete fietsland), zo`n deceptie was Mexico voor mij . Je maakt je altijd wel een voorstelling van een land en als dat dan niet blijkt te kloppen , in negatieve zin dan ,dan heb je een probleem . Ik dacht dat Mexicanen goedlachs waren , vriendelijk en uitbundig . Nou , van deze eigenschappen heb ik niets gemerkt . De mensen kijken je niet naar de ogen , ze gaan je zwijgend voorbij , zij kijken alleen  heimelijk naar je.  Je word aan - en nagestaard en daar kan ik niet tegen .De kinderen lachen niet en zwaaien niet als je passeert op de fiets . Kortom , totaal anders dan ik gedacht had. Nu ik na 10 jaar het hele verslag aan het up daten ben kan ik verklappen dat op mijn hele reis  er allèèn in Mexico volwassenen waren die mij ergens om vroegen . Zoals die keer dat ik ergens in Mexico een Cola (wat anders!) stond te drinken en er een man uit zijn auto stapte en ook een drankje van mij  wilde ! Of die keer dat ik stopte bij een winkel waar 5 mannen op hun hurken zaten te niksen
en alle vijf een regalo(kado) wilden ! Dat heb ik alleen in Mexico meegemaakt en misschien is mijn beeld daarom wel vertroebeld .Eigenlijk zijn deze landen (Mexico, honduras, Guatamala, Belize en Nicaragua) te primitief voor mij, en de landen die nog volgen waarschijnlijk ook, ik ben daar denk ik te oud voor, of ik ben teveel verwend door de luxe in Nederland . Of had ik een andere route moeten nemen? Maar Mexico ,,,,daar kan je niet omheen .

Het probleem met Mexico is dat er zo weinig mooie natuur is. Of heb ik de verkeerde route genomen ?  Je fietst van stad naar stad en als je daar een week voor nodig heb en in die tussenliggende tijd in dorpen verblijf waar ze nog nooit een toerist gezien hebben (zo kijken ze tenminste) en waar helemaal niks te doen is zodat je ,als je om 2 uur aankomt, om 3 uur in het park zit te wachten tot het avond is. Ja,  je zou langer door kunnen fietsen overdag maar ik vind een gemiddelde van 75 km per dag genoeg , het is tenslotte geen race . Ik heb echt angstvisioenen gehad dat het de hele reis naar Argentinie zo zou zijn maar gelukkig is de situatie verandert.

Daar komt nog bij dat zij hun eigen nest op een verschrikkelijke manier bevuilen, dat wil je niet weten maar als je zo 4 mnd door het land trekt krijg je daar een aardig beeld van en dan die kadaverlucht die je elke dag wel 10 tot 20 maal in je neus krijg van de aangereden dieren die in de berm of op de weg liggen, hoofdzakelijk honden.
Nou, dit is bepaald geen lofzang geworden op Mexico, zoals ik het beleefd heb, maar laat jullie dat niet weerhouden om het land te bezoeken want ze hebben hier schitterende steden en prachtige stranden en de natuur is ook wel mooi maar het land is zo verschrikkelijk groot dat je dat echt wel moet zoeken.

NR 30 13-03-2008 Guatamala

In El Remate zijn de tussenwanden van het verblijf waar ik overnacht zo dun als het spreekwoordelijke bordpapier . Beneden is de woonkamer en kantoor van de eigenaar en daarboven dus de kamers voor de verhuur met muren van bordpapier zodat je iedere scheet kon horen , iets wat ook daadwerkelijk gebeurde . Naast mij heeft een Nederlands stelletje de kamer gehuurd en op een gegeven moment hoor ik een scheet en ik weet dat zij dat deed op de WC want ik hoor hem zeggen "dat hoorde ik " . Afijn er volgden nog meerdere en gelukkig ben ik in slaap gevallen zodat ik niet weet wie er gewonnen heeft .De volgende dag kom ik ze op straat tegen en het gesprek komt op de gehorigheid van ons verblijf en ik zeg bijna " ja , iedere scheet hoor je " , maar ik kan me nog net inhouden .

Goenoeg over winden,op naar Tikal en daarvoor moet ik bij El Remate rechtsaf een doodlopende asfaltweg op naar het park. Nou heb je bij de ingang van het park een slagboom waar elke auto wordt genoteerd en daar krijg ik te horen dat ik tot 3 uur moet wachten om verder te mogen omdat ik in het park wil kamperen. Ik kan dan na 3 uur een kaartje kopen dat deze dag en de volgende dag geldig is maar als ik er even over nadenk twijfel ik aan die gedachtegang van het personeel (liefst 9 man om een slagboom te bedienen, maar ja, hebben ze ook werk) want als ik met een busje aangekomen was (ik kreeg een "lift" aangeboden onderweg) dan had ik zo door kunnen rijden en ook mensen die in een hotel verblijven daar kunnen zo doorrijden  maar omdat ik met de fiets ben kan dat niet . Maar goed, of ik nou hier wacht of op de camping maakt mij niet zoveel uit en met het puzzelboekje  vermaak ik me wel.
Om 2 uur mag ik doorrijden en onderweg naar de ruine zie ik allerlei waarschuwingsborden voor allerlei dieren, blijkbaar hadden ze er nog een stelletje liggen en het maakt het ook wel spannend. Opmerkelijk feit, op de heenweg zie ik een waarschuwingsbord  voor slangen maar op terugweg niet. Tikal ligt erbij als  een groot stadspark waar je wel een uur kunt lopen zonder een ruine te zien, het is er ontzettend wijds en ontzettend groen, maar ik kom eerlijk gezegd meer voor de vogels hier die ik dan ook in ruime mate zie.

Verder zuidelijk in Gautamala benader ik Hacienda Tijax van de verkeerde kant, makkelijker was het geweest om mij met een bootje over te laten zetten. Nu moet ik met behulp van een medewerker over een wankel hangbruggetje van twee planken zo'n 300 m afleggen over een zompig moeras. Hacienda Tijax ligt aan de Rio Dulce, een brede rivier die z'n water via een delta in de Golf de Honduras loost,zo'n 30 km verderop.
Al het verkeer vindt plaats via bootjes, er zijn geen wegen en overal langs het water zijn hotels, finca's, hacienda's of hoe ze ook mogen heten. Omdat boottochtjes mijn favoriete bezigheid zijn geworden besluit ik maar om hier niet van af te wijken en de volgende dag ga ik met een bootje naar Livingstone dat 30 km verderop aan de Golf de Honduras ligt. Nou was daar een paar dagen voor mijn aankomst het een en ander te doen omdat er een vakbondsleider was gearresteerd en zijn volgelingen hadden op hun beurt weer een stelletje politieagenten gegijzeld maar toen ik er was was alles weer rustig. Maar dat boottochtje, waarvan ik dacht dat het een rustig en gezapig reisje zou worden langs de oevers om te "vogelen" werd een race naar Livingstone, ja, er werdt een paar maal gestopt voor een toeristische attractie maar het was niet wat ik in gedachte had, hoewel men mij verzekerde voor vertrek dat het geen directe lijnverbinding zou zijn. Ja, daarin hadden ze gelijk maar ik voelde mij bij de neus genomen.
Op de Hacienda ontmoet ik Judy Desormeaux uit California en tot op dit moment heb ik nog contact met haar en toen ik de PCT gelopen heb in 2016 heeft zij mij opgezocht in San Diego .

Onderweg in Mexico, Guatamala, Honduras en Nicaragua zie ik zo nu en dan van die prachtige gigantische bomen die vreemd genoeg altijd solitair staan, misschien komt dat omdat al die andere al gekapt zijn, hoewel het hout niet zo bijzonder schijnt te zijn. Het gaat om de CEIBA of kapokboom en die naam had een heilige klank bij de Maya's.
Zijn stam rijst als een gigantische zuil zonder zijtakken tot een hoogte van 30 m en van daaruit vormt hij een kruin van wel 40M doorsnede en al zijn takken zijn begroeid met epiphyten, voornamelijk bromelia's
Ja, daar sta je wel even bij stil.

Bij Lago de Yojoa in Honduras zie ik weer wat speciaals ,voor mij dan ,maar ik denk voor jullie ook wel .
Ik ben van de camping weggelopen naar een verlaten weggetje waar veel dode bladeren in de berm liggen . Plots wordt mijn oog getrokken door een vogel ter grote van een sperwer die opvliegt maar ook weer even zo snel verdwenen is tussen het blad . Nieuwsgierig als ik ben als het om vogels gaat loop ik ernaar toe maar hoe ik ook tuur , ik zie niets dat op een vogel lijkt, maar toch moet hij hier zijn want dat heb ik gezien . Plots , als ik nader tot op 2 meter afstand  , vliegt hij weer op om verderop weer te landen . Deze vogel heeft zo`n perfecte schutkleur dat je hem tussen de dode bladeren niet kunt zien !