Monday, August 25, 2008
NR 43 25-08-2008 San Agustin
Bogotá telt meer dan 6 miljoen inwoners en om in het hart daarvan te komen moet ik 2 uur fietsen . Het openbaar vervoer varieert van ultramoderne Volvo bussen tot aan een eindeloze stoet van wrakken van de meest uiteenlopende soort en afmeting , die je naar de meest afgelegen plekken van de hoofdstad voeren . Zoals in veel Zuid Amerikaanse landen kennen ze ook hier geen bushaltes . Je steekt je hand op en ze stoppen en dat is levensgevaarlijk voor mij want ze stoppen zo plotseling en zo frequent , daarbij word ik vaak gesneden . Hier in Colombia en dus ook in Bogotà ben ik getuige van het fenomeen "llamadas" . Dat zijn plekken waar je kan telefoneren voor 150 à 300 pesos per minuut . Deze plekken varieren van winkel(tjes) tot een plek op de stoep waar je een vlag neerzet en een stoel en dan maar gaat zitten wachten op klanten die beslist komen , want er wordt veel gebruik van gemaakt , ook door mensen die zelf een mobieltje hebben.
Dan zijn er de concentraties van winkels van dezelfde soort , je ziet soms een hele straat met alleen maar boekwinkels of alleen maar winkels van mobieltjes of schoenenwinkels.
Bogotà heeft ook de nodige Plaza`s en daar is het een drukte van belang , het lijkt wel of iedereen zich daar wil vertonen en alles wat los en vast zit wordt er te koop aangeboden om te overleven.
Een greep . Een man behangen met doodgewone spiegels (wie koopt die nou op straat?) vliegers , cavia`s , compact discs , brandblussers , opblaas speelgoed , wierrookstokjes , ceinturen , warme koffie/thee , suikerspinnen , ijs , sokken , babysetjes , gehaakte gordijnen , naaimachine`s ter grote van een nietmachine.
En dat is nog maar een fractie . De wagentjes waar dit vaak mee vervoert wordt wisselt ook sterk , van Wieg- , Wandelwagen of Boodschappenkar tot loodzware houten gevallen met vrachtwagen wielen . Maar de meest opvallende vind ik de houten plank met alleen maar kogellagers als wiel , van 5 tot 10 cm doorsnede en sommige (kogel)wielen rollen niet meer , die remmen alleen nog maar af .
Verder zie ik hoofdschuddend toe hoe de inwoners alles van zich afgooien , kinderen incluis maar die zien dat weer van de volwassenen . Maar aan de andere kant betekent dat wel werk voor een heleboel andere mensen , dat zijn de straatvegers die hiervan profiteren . In Nederland hebben ze daar nog niet aan gedacht , als we in NL alles op straat zouden gooien kunnen er , onder de noemer werkverschaffing , heel wat mensen uit de WW geplukt worden . Maar ja , deze gedachtengang is niet reeel .
Later op de dag speelt de zon zijn licht en schaduwspel met de wolken die ver buiten de stad boven de bergen hangen en nog weer later ontneemt de schemering z`n lelijkheid aan de gebouwen door ze van hun vlekkerige oneffenheden te ontdoen .
De Magdalena Valley is 300 km lang en als ik hem binnenrijd vanuit Bogota richting Neiva is de gelijknamige Rio Magdalena een brede modderige rivier die zich door de vallei kronkelt op zoek naar de ingang .
Op dit punt zijn de bergen , die in een mystieke blauwe waas gehuld zijn , ongeveer 25 km verwijderd aan beide zijden , maar dat zal in de loop van de dagen veranderen , ik fiets namenlijk stroomopwaarts en zullen de bergen de weg en de rivier zo nauw omsluiten dat het weer klimmen geblazen wordt , maar voorlopig is het nu vlak .
Na 5 dagen bereik ik San Agustin . Daar probeer ik eerst het "Casa de ciclista" (huis voor fietsers) te vinden maar omdat het op een heuvel ligt waar ik zelfs mijn fiets niet tegen op geduwd krijg draai ik om en zoek een onderkomen in het "centrum" . Daar ontmoet ik Magola , die eigenaresse is van Hospedaje Cambi alwaar ik mijn intrek neem . Ze is 10 jaar gescheiden en moet niets meer van de Colombiaanse man hebben , te onbetrouwbaar zegt ze . Daarentegen krijg ik de indruk dat ze een Nederlandse man wel ziet zitten .
Monday, August 4, 2008
NR 42 04-08-2008 Bogota
Als ik na mijn avondeten in een restaurant naar buiten loopt zie ik hoe ver beneden mij de rivier als een kronkelig zilveren lint door de zon beschenen wordt .
Het was me het dagje wel !
Toen ik beneden de rivier via een brug overstak wist ik niet wat mij te wachten stond en vaak is dat maar goed ook , anders was ik misschien omgedraaid .
Dit is èèn van mijn zwaarste dagen geworden . De klim , want daar gaat het om , leek eindeloos en hoe vaak vroeg ik mij niet vertwijfeld af of ik er nog niet was .
Ik ben op zo`n moment ook niet de gezelligste meer , zoals die man die mij probeerde aan te moedigen en ik hem met een gezicht als een donderwolk aankeek . Maar goed , ik ben nog niet boven , echter , toen ik een hotel langs de weg zag wist ik wat me te doen stond , morgen zien we wel weer . Ik schat dat deze klim tot nu toe 25 km was en daar heb ik 5,5 uur over gedaan maar ik heb er een voldaan gevoel aan overgehouden omdat ik onder het eten gehoord heb dat deze klim eentje is uit de wielerronde van Colombia en wel van de 1e categorie !
De volgende dag gaat de klim verder tot San Gil , na een goede nachtrust is dit echter geen probleem .
De volgende dag maak ik een uitstapje met de bus naar het nabij gelegen Barichara . Hier ademt nog de sfeer van vroeger met z´n straten van enorme rechthoekige platen natuursteen die er na zoveel jaar niet meer zo netjes bijliggen en huizen in allemaal dezelfde stijl met muren van aangestampte aarde .
Als ik op zaterdagmorgen vroeg zo door de nog verlaten straatjes slentert van dit slaperige dorp en in die stilte verre muziek aan komt waaien uit een opeenstaande deur herken ik hierin mijn voorstelling van een slaperig dorp in Zuid Amerika die ik altijd heb . Stil , slaperig en dan fluisterende Mariachi muziek op de verre achtergrond.
In Barichara zie ik ook weer sinds lange tijd de gestapelde stenen muurtjes in het landschap die ik ook in Mexico zoveel gezien heb . Hier ogen zij niet zo fraai . In tegenstelling tot wat ik in Mexico zag , waar zij berghelling na berghelling volgen en daarbij zo kaarsrecht zijn dat je er een lineaal langs kunt leggen en ook de zijkanten en bovenkanten zijn ongelofelijk glad afgewerkt , daar is niets op aan te merken .
Maar wat een ongelofelijk werk moet dat geweest zijn .
Onderling gaan de Colombianen vriendschappelijk met elkaar om , zoals ik op deze reis nog nergens gezien heb . Als er iemand met de armen vol in de bus wil stappen is er altijd wel een helpende hand , als iemand wat laat vallen zijn er altijd mensen die toesnellen om het op te rapen (en daarna niet hard weg lopen).
Als iemand de bus wil verlaten en daarbij problemen heeft wordt deze persoon ook onmiddelijk geholpen en , heel opvallend , als de mensen de bus instappen vullen ze niet eerst al de lege plekken op zodat er op iedere bank een persoon zit , zoals in o.a.Nederland , nee , ze kruipen onmiddelijk bij elkaar en binnen de kortste keren is er een gesprek op gang en dat is niet omdat zij elkaar kennen want dat verschil zie ik wel.
Op mijn weg naar Bogotá kom ik door Zipaquirá . In deze stad is het wereldwonder nr 1 van Colombia , een kathedraal , uitgehouwen in een zoutmijn . Mijn Loneley Planet boek roemt deze Cathedraal en ook van andere reizigers heb ik gehoord dat het een wonder moet zijn . Is het dan stom van mij om te denken dat ze een kathedraal in zijn geheel uitgehouwen hebben , voorzien van geraffineerde verlichting ? Ja dus want zoals zo vaak neem ik dit veel te letterlijk .
Als je inderdaad met die gedachte de mijn instapt is het een domper van jewelste als je geconfronteerd wordt met de werkelijkheid.
Er is een hoofdgang met haaks daarop aan weerszijde zijgangen en in die zijgangen hebben zij , met als tema kerk en geloof , een ongelooflijk aantal kruisen uitgehouwen , hebben zij een vormloze hoop de benaming "de gevallen cristus" gegeven . Ik heb er een grote "kerstkribbe" gezien en een aantal half uitgehouwen pilaren.
Het is dus geen compleet uitgehouwen kathedraal zoals ik in mijn naiviteit dacht , dan zou er een enorme holle ruimte moeten zijn , nee , het zijn verschillende ruimtes waar ze wat uitgehakt hebben en dat tezamen vormt een kathedraal .
Het was me het dagje wel !
Toen ik beneden de rivier via een brug overstak wist ik niet wat mij te wachten stond en vaak is dat maar goed ook , anders was ik misschien omgedraaid .
Dit is èèn van mijn zwaarste dagen geworden . De klim , want daar gaat het om , leek eindeloos en hoe vaak vroeg ik mij niet vertwijfeld af of ik er nog niet was .
Ik ben op zo`n moment ook niet de gezelligste meer , zoals die man die mij probeerde aan te moedigen en ik hem met een gezicht als een donderwolk aankeek . Maar goed , ik ben nog niet boven , echter , toen ik een hotel langs de weg zag wist ik wat me te doen stond , morgen zien we wel weer . Ik schat dat deze klim tot nu toe 25 km was en daar heb ik 5,5 uur over gedaan maar ik heb er een voldaan gevoel aan overgehouden omdat ik onder het eten gehoord heb dat deze klim eentje is uit de wielerronde van Colombia en wel van de 1e categorie !
De volgende dag gaat de klim verder tot San Gil , na een goede nachtrust is dit echter geen probleem .
De volgende dag maak ik een uitstapje met de bus naar het nabij gelegen Barichara . Hier ademt nog de sfeer van vroeger met z´n straten van enorme rechthoekige platen natuursteen die er na zoveel jaar niet meer zo netjes bijliggen en huizen in allemaal dezelfde stijl met muren van aangestampte aarde .
Als ik op zaterdagmorgen vroeg zo door de nog verlaten straatjes slentert van dit slaperige dorp en in die stilte verre muziek aan komt waaien uit een opeenstaande deur herken ik hierin mijn voorstelling van een slaperig dorp in Zuid Amerika die ik altijd heb . Stil , slaperig en dan fluisterende Mariachi muziek op de verre achtergrond.
In Barichara zie ik ook weer sinds lange tijd de gestapelde stenen muurtjes in het landschap die ik ook in Mexico zoveel gezien heb . Hier ogen zij niet zo fraai . In tegenstelling tot wat ik in Mexico zag , waar zij berghelling na berghelling volgen en daarbij zo kaarsrecht zijn dat je er een lineaal langs kunt leggen en ook de zijkanten en bovenkanten zijn ongelofelijk glad afgewerkt , daar is niets op aan te merken .
Maar wat een ongelofelijk werk moet dat geweest zijn .
Onderling gaan de Colombianen vriendschappelijk met elkaar om , zoals ik op deze reis nog nergens gezien heb . Als er iemand met de armen vol in de bus wil stappen is er altijd wel een helpende hand , als iemand wat laat vallen zijn er altijd mensen die toesnellen om het op te rapen (en daarna niet hard weg lopen).
Als iemand de bus wil verlaten en daarbij problemen heeft wordt deze persoon ook onmiddelijk geholpen en , heel opvallend , als de mensen de bus instappen vullen ze niet eerst al de lege plekken op zodat er op iedere bank een persoon zit , zoals in o.a.Nederland , nee , ze kruipen onmiddelijk bij elkaar en binnen de kortste keren is er een gesprek op gang en dat is niet omdat zij elkaar kennen want dat verschil zie ik wel.
Op mijn weg naar Bogotá kom ik door Zipaquirá . In deze stad is het wereldwonder nr 1 van Colombia , een kathedraal , uitgehouwen in een zoutmijn . Mijn Loneley Planet boek roemt deze Cathedraal en ook van andere reizigers heb ik gehoord dat het een wonder moet zijn . Is het dan stom van mij om te denken dat ze een kathedraal in zijn geheel uitgehouwen hebben , voorzien van geraffineerde verlichting ? Ja dus want zoals zo vaak neem ik dit veel te letterlijk .
Als je inderdaad met die gedachte de mijn instapt is het een domper van jewelste als je geconfronteerd wordt met de werkelijkheid.
Er is een hoofdgang met haaks daarop aan weerszijde zijgangen en in die zijgangen hebben zij , met als tema kerk en geloof , een ongelooflijk aantal kruisen uitgehouwen , hebben zij een vormloze hoop de benaming "de gevallen cristus" gegeven . Ik heb er een grote "kerstkribbe" gezien en een aantal half uitgehouwen pilaren.
Het is dus geen compleet uitgehouwen kathedraal zoals ik in mijn naiviteit dacht , dan zou er een enorme holle ruimte moeten zijn , nee , het zijn verschillende ruimtes waar ze wat uitgehakt hebben en dat tezamen vormt een kathedraal .
Wednesday, July 23, 2008
NR 41 23-07-2008 Giron
Omdat Bucamaranga niet erg opwindend of bezienswaardig is verruil ik deze stad na èèn dag aanwezigheid voor Girón , dat 9 km onder Bucamaranga ligt . Dit stadje heeft nog een erg oud centrum wat mij beter bevalt , het lijkt of de tijd 300 jaar stil gestaan heeft en bij het sinds kort gerestaureerde centrale plaza neem ik mijn intrek in een hotel .
Als ik s avonds op een bankje op het plaza zit ben ik getuige van hoe de zwervers hier zich gereed maken voor de nacht. Uit een normale plastic fles uit de supermarkt , alsof het een fles water betreft , nemen ze een neut maar als ze de vloeistof in een bekertje schenken zie ik dat de vloeistof in de fles verdacht troebel is , niet dat het vuil is , het is zo op het oog helder als water maar het "wolkt" zoals Thinner b.v. Het zou mij niks verbazen als het een erg sterk slaapmutsje is .
Mijn (goedkope) fiets houd zich goed . Ik heb al diverse onderdelen moeten vernieuwen w.o. remblokjes , banden , ketting , bagagedrager , achtervelg en zadel .Mijn achtervelg heb ik vernieuwd in San Jose . Daarbij heb ik contact opgenomen met een monteur van een fietsenbedrijf in Utrecht .Op zijn aanraden heb ik mijn oude spaken gebruikt om de nieuwe velg te spaken . Achteraf geen goed idee zou later blijken . Roestvrije spaken zijn harder dan gewone en als zij al een keer gebruikt zijn dan zijn erbij die een ietsiepietsie verbogen zijn . Als je ze dan opnieuw gebruikt op een nieuwe plek in de velg dan worden zij weer anders belast met als gevolg spaakbreuk wat dus ook gebeurde . Later in Panama City heb ik ze allemaal vervangen . Mijn buitenkabels zijn ook aan vernieuwing toe , zij zijn bijna doorgeroest en ik heb ze met Duck-tape aan mijn frame geplakt. Waarom vernieuw je ze dan niet zou je zeggen? Ik ben bezig geweest , maar het gaat om mijn versnellingskabels van de Rohlhoff naaf . Ik kan momenteel de kabels niet vernieuwen omdat ik daarvoor een "Torx" sleuteltje nodig heb en die heb ik niet , ik heb aan alles gedacht , ik vervoer kilo`s aan reservemateriaal maar deze torx sleutel heb ik over het hoofd gezien . Ik heb wel "Inbus" sleutels bij me maar die passen nèt niet . Over die Rohlhoff naaf kan ik nog zeggen dat ik hem ideaal vindt . Normaal gesproken fiets je met een Derailleur maar in mijn geval zitten de versnellingen opgesloten in de achternaaf en de 14 versnellingen die ik heb zijn voldoende om de steilste berg te bedwingen .
Ik ga niet naar Venezuela of Suriname , ik heb een route in mijn hoofd en die voert door Colombia , Eucador , Peru , Bolivia en Agentina , in die volgorde . Als je Colombia zo binnenfietst word je niet getroffen door prachtig natuurschoon of door ydillische dorpjes , tenminste niet op de route die ik volg . De natuur is er gewoontjes om het maar te benoemen en je fiets van het ene kleine dorp naar het andere , er is helemaal niets , soms geen internet , fruit is er niet of nauwelijks te koop en ik fiets daarom dàgen achtereen zonder rustdagen .
Om het eens over vrouwen te hebben . . Uit verschillende bronnen heb ik vernomen dat de vrouwen van Colombia bloedmooi moeten zijn dus heb ik met een kritich oog zo eens rondgekeken.
Ik moet zeggen dat ze prachtig gebruind zijn zodat , als je hier een panty winkel zou beginnen je binnen 1 dag failliet zou zijn . De heersende mode is super kort en super strak , maakt niet uit hoe je figuur is en over het algemeen gaat men hooggehakt door het leven . Daar komt nog bij dat de push-up bh met verve gepromoot word en ziedaar , het recept voor de indruk dat hier de mooiste vrouwen ter wereld lopen is geboren maar ik zeg met nadruk ,"indruk", want volgens mij zijn ze niet mooier dan ergens anders ter wereld . Ik moet zeggen dat de latijnse vrouwen mij meer bekoren dan de Europese maar dat komt omdat ik heldere ogen en blond haar mijn hele leven gezien heb , dan vind ik donkere ogen en zwart haar aantrekkelijker .
De mannen blinken uit in saaiheid ,de jongeren hebben dan wel vaak wat je noemt een korte "tentbroek" aan tot ver onder de knie met een slobberig t-shirt erboven . De mannen zie je daarentegen bijna nooit in korte broek , vanaf 30-40 jaar is dat taboe lijkt het wel , hoewel het klimaat zich uitstekend leent voor korte broeken en ook sandalen dragen zij niet of nauwelijks . Dus als ik in mijn korte broek door de straten zou lopen zou ik een bekijks hebben van heb ik jou daar , dus dat doe ik maar niet .
Als ik s avonds op een bankje op het plaza zit ben ik getuige van hoe de zwervers hier zich gereed maken voor de nacht. Uit een normale plastic fles uit de supermarkt , alsof het een fles water betreft , nemen ze een neut maar als ze de vloeistof in een bekertje schenken zie ik dat de vloeistof in de fles verdacht troebel is , niet dat het vuil is , het is zo op het oog helder als water maar het "wolkt" zoals Thinner b.v. Het zou mij niks verbazen als het een erg sterk slaapmutsje is .
Mijn (goedkope) fiets houd zich goed . Ik heb al diverse onderdelen moeten vernieuwen w.o. remblokjes , banden , ketting , bagagedrager , achtervelg en zadel .Mijn achtervelg heb ik vernieuwd in San Jose . Daarbij heb ik contact opgenomen met een monteur van een fietsenbedrijf in Utrecht .Op zijn aanraden heb ik mijn oude spaken gebruikt om de nieuwe velg te spaken . Achteraf geen goed idee zou later blijken . Roestvrije spaken zijn harder dan gewone en als zij al een keer gebruikt zijn dan zijn erbij die een ietsiepietsie verbogen zijn . Als je ze dan opnieuw gebruikt op een nieuwe plek in de velg dan worden zij weer anders belast met als gevolg spaakbreuk wat dus ook gebeurde . Later in Panama City heb ik ze allemaal vervangen . Mijn buitenkabels zijn ook aan vernieuwing toe , zij zijn bijna doorgeroest en ik heb ze met Duck-tape aan mijn frame geplakt. Waarom vernieuw je ze dan niet zou je zeggen? Ik ben bezig geweest , maar het gaat om mijn versnellingskabels van de Rohlhoff naaf . Ik kan momenteel de kabels niet vernieuwen omdat ik daarvoor een "Torx" sleuteltje nodig heb en die heb ik niet , ik heb aan alles gedacht , ik vervoer kilo`s aan reservemateriaal maar deze torx sleutel heb ik over het hoofd gezien . Ik heb wel "Inbus" sleutels bij me maar die passen nèt niet . Over die Rohlhoff naaf kan ik nog zeggen dat ik hem ideaal vindt . Normaal gesproken fiets je met een Derailleur maar in mijn geval zitten de versnellingen opgesloten in de achternaaf en de 14 versnellingen die ik heb zijn voldoende om de steilste berg te bedwingen .
Ik ga niet naar Venezuela of Suriname , ik heb een route in mijn hoofd en die voert door Colombia , Eucador , Peru , Bolivia en Agentina , in die volgorde . Als je Colombia zo binnenfietst word je niet getroffen door prachtig natuurschoon of door ydillische dorpjes , tenminste niet op de route die ik volg . De natuur is er gewoontjes om het maar te benoemen en je fiets van het ene kleine dorp naar het andere , er is helemaal niets , soms geen internet , fruit is er niet of nauwelijks te koop en ik fiets daarom dàgen achtereen zonder rustdagen .
Om het eens over vrouwen te hebben . . Uit verschillende bronnen heb ik vernomen dat de vrouwen van Colombia bloedmooi moeten zijn dus heb ik met een kritich oog zo eens rondgekeken.
Ik moet zeggen dat ze prachtig gebruind zijn zodat , als je hier een panty winkel zou beginnen je binnen 1 dag failliet zou zijn . De heersende mode is super kort en super strak , maakt niet uit hoe je figuur is en over het algemeen gaat men hooggehakt door het leven . Daar komt nog bij dat de push-up bh met verve gepromoot word en ziedaar , het recept voor de indruk dat hier de mooiste vrouwen ter wereld lopen is geboren maar ik zeg met nadruk ,"indruk", want volgens mij zijn ze niet mooier dan ergens anders ter wereld . Ik moet zeggen dat de latijnse vrouwen mij meer bekoren dan de Europese maar dat komt omdat ik heldere ogen en blond haar mijn hele leven gezien heb , dan vind ik donkere ogen en zwart haar aantrekkelijker .
De mannen blinken uit in saaiheid ,de jongeren hebben dan wel vaak wat je noemt een korte "tentbroek" aan tot ver onder de knie met een slobberig t-shirt erboven . De mannen zie je daarentegen bijna nooit in korte broek , vanaf 30-40 jaar is dat taboe lijkt het wel , hoewel het klimaat zich uitstekend leent voor korte broeken en ook sandalen dragen zij niet of nauwelijks . Dus als ik in mijn korte broek door de straten zou lopen zou ik een bekijks hebben van heb ik jou daar , dus dat doe ik maar niet .
Wednesday, July 9, 2008
NR 40 09-07-2008 Cartagena 2
Het historisch centrum van Cartagena is omgeven door stadsmuren en het bijzondere aan deze stadsmuren is het feit dat zij nooit een belegering hebben doorstaan , misschien wel dankzij het imposante fort dat boven de stad uittorent . Alles aan de muren is nog intact en zelfs de bewoners hebben geen pogingen ondernomen om deze muren te slechten om de stenen te gebruiken voor huizenbouw . Dat wil echter niet zeggen dat de stad nooit is aangevallen , in de 15e eeuw 5 maal waarna de Spanjaarden besloten om een vesting om de stad te bouwen met forten ,iets dat 2 eeuwen in beslag zou nemen en dankzij deze muur van 15 meter dik is hij nooit in handen gevallen van vijanden . Het resultaat is een bijna ongeschonden stadsmuur / historisch centrum dat zijn weerga niet kent . Ik vind het met stip het mooiste oude centrum wat ik ooit gezien heb . Als je zo door de straten van Cartagena loopt en dan speciaal door de wijken El Centro en San Diego die binnen de vestingmuren liggen dan hebben zij alles dat je je maar kan wensen .
Het oude karakter is bewaard gebleven in de vele huizen met prachtige houten balkons met bougainvilla en houten traliewerk voor de ramen en de gevels zijn in een fris tintje geschilderd .
Het is waar . Niet alles verkeert in perfecte staat maar er wordt driftig gerestaureerd en datgene dat al is opgeknapt belooft wat voor de toekomst . Ik heb met bewondering vanaf de straat bij sommige panden naar binnen gekeken met een patio zoals ze die alleen maar in deze streken kennen . De gevels bestaan volgens mij uit blokken travertin , met al die gaten erin , prachtig .
En dan die iglesia Santo Domingo , deze kerk is schitterend in zijn eenvoud , de muren zijn opgetrokken uit ruwe blokken travertin , de pilaren zijn imposant van omvang en een deel van deze kerk is gestuct en dat gestucte deel is in de kleuren blauw en oranje geverfd .
Het oude karakter is bewaard gebleven in de vele huizen met prachtige houten balkons met bougainvilla en houten traliewerk voor de ramen en de gevels zijn in een fris tintje geschilderd .
Het is waar . Niet alles verkeert in perfecte staat maar er wordt driftig gerestaureerd en datgene dat al is opgeknapt belooft wat voor de toekomst . Ik heb met bewondering vanaf de straat bij sommige panden naar binnen gekeken met een patio zoals ze die alleen maar in deze streken kennen . De gevels bestaan volgens mij uit blokken travertin , met al die gaten erin , prachtig .
En dan die iglesia Santo Domingo , deze kerk is schitterend in zijn eenvoud , de muren zijn opgetrokken uit ruwe blokken travertin , de pilaren zijn imposant van omvang en een deel van deze kerk is gestuct en dat gestucte deel is in de kleuren blauw en oranje geverfd .
Monday, July 7, 2008
NR 39 07-07-2008 Cartagena
Aangekomen in Puerto Lindo neem ik mijn intrek bij een moeder met dochter uit de USA omdat ik in de veronderstelling bent dat het om een Hostal gaat, maar na het inzien van mijn vergissing mag ik toch blijven . Het zal echter bij enkele dagen blijven omdat ik ook hier beestjes constateer . De dochter is ooit gebeten door een Tiburon (haai) en ze heeft een flink litteken op haar bovenbeen die ik mag zien . Blijkbaar denkt de moeder dat ik wel een goede partij ben voor haar dochter want op een goede dag (ik heb elders mijn intrek genomen ) word ik uitgenodigd voor het eten . Maar misschien is het gewoon uit hartelijkheid geweest . In Puerto Lindo is ook een Nederlander die getrouwd is met een inheemse en een restaurant heeft aldaar waar ik regelmatig ga eten . We gaan een keer de apen voeren die op een ander eiland vertoeven en hij is zeer bevreesd voor deze dieren , waarschijnlijk omdat hij ze beter kent dan ik .
Op weg naar Puerto Lindo kom ik door Portobelo en dit plaatsje heeft een lange geschiedenis achter de rug . De Spanjaarden hebben hier in 1575 een fortificatie gebouwd om al het goud dat ze veroverd hadden over land naar portobelo te transporteren , om vandaar het per schip naar Spanje te vervoeren . De Engelse piraat Francis Drake heeft het gepresteerd om het "onneembare" fort toch te veroveren en de bedoeling was om het goud dat er zou liggen in zijn boot te laden en naar Engeland te brengen maar hij was net een paar weken te laat , al het goud was al verscheept naar Spanje ! De fortificatie staat nu op de UNESCO lijst en veel is nog goed bewaard gebleven .
Om de Stahlratte te vinden moet ik naar Carti , dat is een eiland in de San Blas archipel . Tot Miramar kan ik fietsen maar vandaar moet ik een boot nemen . Als ik in Miramar arriveer kan ik alleen een "Lancha" (hele snelle kano ) huren en dat kost 160 dollar . Nee dus .
Ik zoek een "hotel" en slenter wat later door het gehucht en het komt mij ter ore dat er over een paar uur een vrachtbootje naar Carti vertrekt en dat kost slechts 10 dollar . Ja dus .
Het bootje is slechts 15 m lang en 2 m breed , het is niet meer dan een flink uit de kluiten gewassen kano , maar hij is erg hoog . Echter , nadat er 4 200 litervaten dieselolie , biervaten , blikken frisdrank , zakken cement en talloze zakken rijst in zijn gestouwd zit de bovenrand van de boot maar 10 cm boven het water ! Na enkele uren wachten varen we eindelijk uit maar nauwelijks buitengaats keren we alweer om . Ik denk dat het is omdat de golven toch wel erg hoog zijn maar blijkbaar is de lading niet goed gestouwd want alles wordt uitgeladen en weer opnieuw aan boord gebracht . Na uren wachten gaan we het weer proberen . Na 3,5 uur varen over open zee , slechts in de verte is land te zien , bereiken we Carti en daar zie ik de Stahlratte die reeds op mij ligt te wachten .
Omdat de Stahlratte mij 40 dollar in rekening brengt voor een extra nacht op de boot besluit ik om een "hotel" te nemen op het eiland Carti. Daar vragen ze 25 dollar ,ook niet goedkoop als je weet wat ik er voor krijg maar er zijn 3 maaltijden bij inbegrepen en de hele familie eet er ook van mee . Waarschijnlijk op mijn kosten ! De enkele eilandjes die ik zie zijn tot op de laatste meters volgebouwd met hutjes met daartussen een voetpad en de hutjes zijn een samenraapsel van bamboe wanden en daken van bladeren , aangevuld met plastic en golfplaten . De "latrine" is boven het water gebouwd zodat alles op gepaste wijze afgevoerd wordt. Dit is het domein van de Kuna Yala , de oudste inwoners van Panama en het gebied waar zij leven loopt van Costa Rica , langs de kust , tot aan Colombia. Uitgeholde boomstammen zijn hier nog het favoriete vervoermiddel zie ik en in elk bootje wordt er gehoost dat het een lieve lust is . De vrouwen lopen nog in klederdracht maar de mannen doen dat niet meer . We zijn met 15 man op de Stahlratte en doen er 3 dagen over om Cartagena te bereiken maar dat komt omdat we met een slakkengangetje van eilandje naar eiland trekken , waarbij we BBQ `en , zwemmen ,duiken en snorkelen in een paradijselijke met goddelijke stranden , palmbomen en glashelder water waarbij het van mij best wat langer had mogen duren .
In Cartagena aangekomen is de paspoortcontrole een farce doordat de beambte zitting houd op de kade , in de open lucht , niks geen wachtkamer of gebouwtje en dat terwijl er dagelijks bootjes aankomen met toeristen die allemaal op deze wijze afgehandeld worden . Een medewerker van de Stahlratte staat te hannesen met papieren en carbon en daarna vertrek de beambte naar zijn kantoor in de stad om de paspoorten te stempelen , iets wat 5 uur in beslag neemt . Nee , geef mij maar de fiets om grenzen te overschrijden , dat gaat veel soepeler ..
Op weg naar Puerto Lindo kom ik door Portobelo en dit plaatsje heeft een lange geschiedenis achter de rug . De Spanjaarden hebben hier in 1575 een fortificatie gebouwd om al het goud dat ze veroverd hadden over land naar portobelo te transporteren , om vandaar het per schip naar Spanje te vervoeren . De Engelse piraat Francis Drake heeft het gepresteerd om het "onneembare" fort toch te veroveren en de bedoeling was om het goud dat er zou liggen in zijn boot te laden en naar Engeland te brengen maar hij was net een paar weken te laat , al het goud was al verscheept naar Spanje ! De fortificatie staat nu op de UNESCO lijst en veel is nog goed bewaard gebleven .
Om de Stahlratte te vinden moet ik naar Carti , dat is een eiland in de San Blas archipel . Tot Miramar kan ik fietsen maar vandaar moet ik een boot nemen . Als ik in Miramar arriveer kan ik alleen een "Lancha" (hele snelle kano ) huren en dat kost 160 dollar . Nee dus .
Ik zoek een "hotel" en slenter wat later door het gehucht en het komt mij ter ore dat er over een paar uur een vrachtbootje naar Carti vertrekt en dat kost slechts 10 dollar . Ja dus .
Het bootje is slechts 15 m lang en 2 m breed , het is niet meer dan een flink uit de kluiten gewassen kano , maar hij is erg hoog . Echter , nadat er 4 200 litervaten dieselolie , biervaten , blikken frisdrank , zakken cement en talloze zakken rijst in zijn gestouwd zit de bovenrand van de boot maar 10 cm boven het water ! Na enkele uren wachten varen we eindelijk uit maar nauwelijks buitengaats keren we alweer om . Ik denk dat het is omdat de golven toch wel erg hoog zijn maar blijkbaar is de lading niet goed gestouwd want alles wordt uitgeladen en weer opnieuw aan boord gebracht . Na uren wachten gaan we het weer proberen . Na 3,5 uur varen over open zee , slechts in de verte is land te zien , bereiken we Carti en daar zie ik de Stahlratte die reeds op mij ligt te wachten .
Omdat de Stahlratte mij 40 dollar in rekening brengt voor een extra nacht op de boot besluit ik om een "hotel" te nemen op het eiland Carti. Daar vragen ze 25 dollar ,ook niet goedkoop als je weet wat ik er voor krijg maar er zijn 3 maaltijden bij inbegrepen en de hele familie eet er ook van mee . Waarschijnlijk op mijn kosten ! De enkele eilandjes die ik zie zijn tot op de laatste meters volgebouwd met hutjes met daartussen een voetpad en de hutjes zijn een samenraapsel van bamboe wanden en daken van bladeren , aangevuld met plastic en golfplaten . De "latrine" is boven het water gebouwd zodat alles op gepaste wijze afgevoerd wordt. Dit is het domein van de Kuna Yala , de oudste inwoners van Panama en het gebied waar zij leven loopt van Costa Rica , langs de kust , tot aan Colombia. Uitgeholde boomstammen zijn hier nog het favoriete vervoermiddel zie ik en in elk bootje wordt er gehoost dat het een lieve lust is . De vrouwen lopen nog in klederdracht maar de mannen doen dat niet meer . We zijn met 15 man op de Stahlratte en doen er 3 dagen over om Cartagena te bereiken maar dat komt omdat we met een slakkengangetje van eilandje naar eiland trekken , waarbij we BBQ `en , zwemmen ,duiken en snorkelen in een paradijselijke met goddelijke stranden , palmbomen en glashelder water waarbij het van mij best wat langer had mogen duren .
In Cartagena aangekomen is de paspoortcontrole een farce doordat de beambte zitting houd op de kade , in de open lucht , niks geen wachtkamer of gebouwtje en dat terwijl er dagelijks bootjes aankomen met toeristen die allemaal op deze wijze afgehandeld worden . Een medewerker van de Stahlratte staat te hannesen met papieren en carbon en daarna vertrek de beambte naar zijn kantoor in de stad om de paspoorten te stempelen , iets wat 5 uur in beslag neemt . Nee , geef mij maar de fiets om grenzen te overschrijden , dat gaat veel soepeler ..
Saturday, June 21, 2008
NR 38 15-06-2008 Panama City 3
De Darien is een gebied zo groot als de Benelux in het zuiden van Panama dat grenst aan Colombia . De enige asfaltweg die door dit gebied loopt houd 160 km vòòr de grens met Colombia op , daarna is het 160 km Dirt Road . In de regentijd is deze weg zoals je zult begrijpen haast onbegaanbaar . Daar komt nog bij dat dit een soort niemansland is dat door narcoboeven wordt gebruikt en er gaat ook het gerucht dat de FARC (afscheidingsbeweging in Colombia ) er actief is . Het is dus beter om dit gebied te mijden en daarom neem ik de boot naar Colombia .
Toen ik in Panama City was heb ik overwogen om een tour door dit gebied te maken omdat het me schitterend lijkt om per kano voor een week een rivier af te zakken maar in de maand juni , net de maand dat ik zit te wachten op de boot naar Cartagena , is er geen tour , wel in juli maar dat is te laat.
Ik heb nog in het Hostal waar ik verbleef gelobbyd of er personen waren die geîntresseerd waren in een trip maar de meeste mensen verblijven tekort hier.
Ik heb nog overwogen om zelf maar de 10 urige busreis eraan te wagen om terplekke wat te regelen maar het feit dat het nu het regenseizoen begint en de muskieten dus het meest actief zijn deed mij ook hier vanaf zien.
Nu begint men in Panama opnieuw hardop te denken om de weg door te trekken tot op Colombiaans grondgebied om zo Zuid Amerika beter toegangkelijk te maken .
Maar een weg betekent ook dat deze weg mensen aantrekt die zich vestigen en zo het gebied aantasten . Ik zou zeggen laat het zoals het is ,dan is er nog een stukje vrijwel ongerepte natuur . Ik ben een man die eigenlijk geen veranderingen wil ,nergens niet en nooit . Het is namenlijk gebleken dat alle veranderingen ten koste van de natuur gaan ,een natuur die elk jaar minder wordt .Maar ik besef ook wel dat het geen haalbare kaart is om nooit geen veranderingen te wensen ,anders zouden we nog in de oertijd verkeren ,maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar . Als er ergens een nieuwe weg wordt aangelegd of een nieuw woonwijk kijk ik met lede ogen toe en denk " moet dat nou ?"
Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat men ,in Noord Amerika in dit geval , wonderen verricht met het herstellen van die natuur die "aangetast" was door de mijnbouw .
Nu ik het over veranderingen heb ,de grootste en meest onplezierige (voor mij ) komt eraan als je de heren medici moet geloven en dat is dat de levensverwachting de komende jaren stijgt tot 140 jaar !
Ik moet er niet aan denken dat ik tot (140 bijvoorbeeld) op deze aarde moet rondlopen .
De komst van de televisie heeft de wereld op zijn kop gezet ,daarna was het de beurt aan de computer en weer daarna het mobieltje en deze laatste heeft de wereld compleet gek gemaakt ,ik moet er niet aan denken dat ik op 120 jarige leeftijd nog meer van deze veranderingen voorgeschoteld krijg !
Nu zal ik geen 120 meer worden maar de jongeren lopen wel de kans om deze leeftijd te bereiken of over pakweg 50 jaar ,het aangename tot nu was dat je op een rijdende trein sprong en er onderweg ook weer af ,maar de hele rit uitzitten ,wat een opgave.
Tijdens het wachten in Panama City zit ik niet stil , ik ga voor de 2e maal naar het Panama kanaal want ik vind dat toch wel een megawonder . Ik pak ook de bus om op mijn schreden terug te keren naar El Valle dat in een oude vulkaankrater ligt . Ik logeer een paar dagen in Gamboa dat op een dag fietsen van Panama City ligt en zo rijgen de dagen zich aaneen totdat het moment gekomen is om naar San Blas archipel te gaan vanwaar mijn boot vertrekt .
Op weg naar de San Blas archipel dus doe ik eerst nog Puerto Lindo aan maar zo simpel als ik dit zegt is het niet . Onderweg ernaartoe krijg ik kramp aan de binnenkant van mijn bovenbenen . Het is voor het eerst van mijn leven dat ik daar kramp krijg en ook de eerste keer tijdens het fietsen . Ik heb wel eens kramp in mijn kuiten maar dat is altijd in rusttoestand en deze kramp nu schrijf ik toe aan het feit dat ik de laatste tijd weinig gedaan heb . De kramp is in het begin nog te harden maar allengs wordt het erger en moet ik van de fiets af . Na een stop kan ik weer verder maar niet voor lang , elke keer is het moment van fietsen korter en op een gegeven moment gaat het echt niet meer . Ik strompel nog wat door totdat ik bij een huisje kom waar ik een massage krijg van een man . Ik geneer me een beetje maar misschien helpt het en zowaar , na deze "behandeling " lijkt het beter te gaan , maar dat is helaas maar tijdelijk . Als ik bij een Hostal kom kan ik haast niet van mijn fiets komen en strompel naar binnen . De volgende dag is al het leed geleden en voel ik niets meer .
Wat het geweest is ? Teveel vrije dagen waarschijnlijk want later in het zuiden van Peru zal ik er nog eenmaal last van krijgen na 14 vrije fietsdagen .
Toen ik in Panama City was heb ik overwogen om een tour door dit gebied te maken omdat het me schitterend lijkt om per kano voor een week een rivier af te zakken maar in de maand juni , net de maand dat ik zit te wachten op de boot naar Cartagena , is er geen tour , wel in juli maar dat is te laat.
Ik heb nog in het Hostal waar ik verbleef gelobbyd of er personen waren die geîntresseerd waren in een trip maar de meeste mensen verblijven tekort hier.
Ik heb nog overwogen om zelf maar de 10 urige busreis eraan te wagen om terplekke wat te regelen maar het feit dat het nu het regenseizoen begint en de muskieten dus het meest actief zijn deed mij ook hier vanaf zien.
Nu begint men in Panama opnieuw hardop te denken om de weg door te trekken tot op Colombiaans grondgebied om zo Zuid Amerika beter toegangkelijk te maken .
Maar een weg betekent ook dat deze weg mensen aantrekt die zich vestigen en zo het gebied aantasten . Ik zou zeggen laat het zoals het is ,dan is er nog een stukje vrijwel ongerepte natuur . Ik ben een man die eigenlijk geen veranderingen wil ,nergens niet en nooit . Het is namenlijk gebleken dat alle veranderingen ten koste van de natuur gaan ,een natuur die elk jaar minder wordt .Maar ik besef ook wel dat het geen haalbare kaart is om nooit geen veranderingen te wensen ,anders zouden we nog in de oertijd verkeren ,maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar . Als er ergens een nieuwe weg wordt aangelegd of een nieuw woonwijk kijk ik met lede ogen toe en denk " moet dat nou ?"
Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat men ,in Noord Amerika in dit geval , wonderen verricht met het herstellen van die natuur die "aangetast" was door de mijnbouw .
Nu ik het over veranderingen heb ,de grootste en meest onplezierige (voor mij ) komt eraan als je de heren medici moet geloven en dat is dat de levensverwachting de komende jaren stijgt tot 140 jaar !
Ik moet er niet aan denken dat ik tot (140 bijvoorbeeld) op deze aarde moet rondlopen .
De komst van de televisie heeft de wereld op zijn kop gezet ,daarna was het de beurt aan de computer en weer daarna het mobieltje en deze laatste heeft de wereld compleet gek gemaakt ,ik moet er niet aan denken dat ik op 120 jarige leeftijd nog meer van deze veranderingen voorgeschoteld krijg !
Nu zal ik geen 120 meer worden maar de jongeren lopen wel de kans om deze leeftijd te bereiken of over pakweg 50 jaar ,het aangename tot nu was dat je op een rijdende trein sprong en er onderweg ook weer af ,maar de hele rit uitzitten ,wat een opgave.
Tijdens het wachten in Panama City zit ik niet stil , ik ga voor de 2e maal naar het Panama kanaal want ik vind dat toch wel een megawonder . Ik pak ook de bus om op mijn schreden terug te keren naar El Valle dat in een oude vulkaankrater ligt . Ik logeer een paar dagen in Gamboa dat op een dag fietsen van Panama City ligt en zo rijgen de dagen zich aaneen totdat het moment gekomen is om naar San Blas archipel te gaan vanwaar mijn boot vertrekt .
Op weg naar de San Blas archipel dus doe ik eerst nog Puerto Lindo aan maar zo simpel als ik dit zegt is het niet . Onderweg ernaartoe krijg ik kramp aan de binnenkant van mijn bovenbenen . Het is voor het eerst van mijn leven dat ik daar kramp krijg en ook de eerste keer tijdens het fietsen . Ik heb wel eens kramp in mijn kuiten maar dat is altijd in rusttoestand en deze kramp nu schrijf ik toe aan het feit dat ik de laatste tijd weinig gedaan heb . De kramp is in het begin nog te harden maar allengs wordt het erger en moet ik van de fiets af . Na een stop kan ik weer verder maar niet voor lang , elke keer is het moment van fietsen korter en op een gegeven moment gaat het echt niet meer . Ik strompel nog wat door totdat ik bij een huisje kom waar ik een massage krijg van een man . Ik geneer me een beetje maar misschien helpt het en zowaar , na deze "behandeling " lijkt het beter te gaan , maar dat is helaas maar tijdelijk . Als ik bij een Hostal kom kan ik haast niet van mijn fiets komen en strompel naar binnen . De volgende dag is al het leed geleden en voel ik niets meer .
Wat het geweest is ? Teveel vrije dagen waarschijnlijk want later in het zuiden van Peru zal ik er nog eenmaal last van krijgen na 14 vrije fietsdagen .
Sunday, June 15, 2008
NR 37 15-06-2008 Panama City 2
Panama City is een rommelige stad , niks geen lange rechte wegen die haaks op elkaar staan wat ik gewend ben de laatste tijd . Als je hier 4x rechtsaf slaat is het niet altijd zeker dat je weer op hetzelfde punt uitkomt . Het is er vol herrie en veel verkeer en het is opmerkelijk hoe weinig verkeer er is op zondag , dat scheelt wel 60%.
Het is ook gevaarlijk om te fietsen hier , niemand maar dan ook niemand doet dat dus ben ik de enige maar het is opvallend hoeveel krediet je krijgt van de automobilisten wanneer je met bepakking fietst . De locale bevolking wordt van de weg getoetert maar dezelfde automobilist die dat doet geeft mij voorrang . Dat is niet alleen in Panama City maar overal waar je komt maar misschien is het ook wel uit nieuwsgierigheid om beter te kunnen zien wat zich daar op de weg begeeft . Maar O Wee als ik zonder bepakking door de straten scheurt , dan wordt ook ik gesneden bij het leven . Als voetganger ben je helemaal vogelvrij , ik heb maar 1 voetgangerslicht gezien in die tijd dat ik hier ben in Panama City .
Ze hebben hier ontzettend veel torenflats van tussen de 50 en 80 verdiepingen en vele zijn in aanbouw , ik tel 40 tot 50 bouwkranen en ze zijn zo dicht op elkaar gebouwd dat ik de indruk krijg dat als je er een tussen uithaalt het hele zaakje omver valt.
Binnen de stadsgrenzen heb ze zowaar nog een stuk regenwoud dat voor zover ik weet het enige ter wereld is . Hoog in de bomen zie hele kleine aapjes ter grote van een klein poesje en dat ze er zo klein uitzien komt niet alleen doordat ze zo hoog zitten , ze zijn werkelijk klein . Ik ga ook nog op bezoek bij de dierentuin buiten Panama City . Het is er verschrikkelijk groot maar ze hebben maar heel weinig dieren , of ik moet de helft gemist hebben . Hier kom ik onder de indruk van de Harpy Eagle , een prachtige grote roofvogel waarvan er nog maar 400 zijn in Centraal Amerika . Er is een heel paviljoen aan hem gewijd waar ze een video draaien waarin je kan zien hoe een Harpy Eagle in volle vlucht een luiaard uit een boom plukt . Het ene moment is de luiaard er nog en als je een keer met je ogen knippert is hij verdwenen. Het is een bijzonder krachtige vogel met klauwen zo groot als een flinke mannenhand en poten van 4 cm dik.
Het zal je misschien opvallen dat ik nog steeds in Panama City ben en dat komt omdat ik moet wachten tot 30 juni voordat mijn boot vertrekt richting Cartagena (Colombia). Nou gaan er wel meer boten naar Colombia per week , de meeste zijn echter 15 tot 20 meter lang , maar het gaat niet alleen om de grote van de boot . Het gaat bij mij ook om de historie . Wat is het geval . In 1903 (het geboortejaar van mijn moeder ) liep in Nederland een vissersboot van stapel als de "SCH.419" van een werf in Capelle aan de IJssel en de eigenaar was Simon van Leeuwen uit Scheveningen . Hij is in de loop der tijd van eigenaars verwisseld en gaat momenteel onder de naam "Stahlratte" door het leven . En uitgerekend deze Stahlratte onderhoud een verbinding tussen Panama , Colombia en Cuba . Omdat hij nèt vertrokken was toen ik in PC aankwam voor zijn reis , besluit ik te wachten op zijn terugkomst vanwege de historie die er achter zit .
Het is ook gevaarlijk om te fietsen hier , niemand maar dan ook niemand doet dat dus ben ik de enige maar het is opvallend hoeveel krediet je krijgt van de automobilisten wanneer je met bepakking fietst . De locale bevolking wordt van de weg getoetert maar dezelfde automobilist die dat doet geeft mij voorrang . Dat is niet alleen in Panama City maar overal waar je komt maar misschien is het ook wel uit nieuwsgierigheid om beter te kunnen zien wat zich daar op de weg begeeft . Maar O Wee als ik zonder bepakking door de straten scheurt , dan wordt ook ik gesneden bij het leven . Als voetganger ben je helemaal vogelvrij , ik heb maar 1 voetgangerslicht gezien in die tijd dat ik hier ben in Panama City .
Ze hebben hier ontzettend veel torenflats van tussen de 50 en 80 verdiepingen en vele zijn in aanbouw , ik tel 40 tot 50 bouwkranen en ze zijn zo dicht op elkaar gebouwd dat ik de indruk krijg dat als je er een tussen uithaalt het hele zaakje omver valt.
Binnen de stadsgrenzen heb ze zowaar nog een stuk regenwoud dat voor zover ik weet het enige ter wereld is . Hoog in de bomen zie hele kleine aapjes ter grote van een klein poesje en dat ze er zo klein uitzien komt niet alleen doordat ze zo hoog zitten , ze zijn werkelijk klein . Ik ga ook nog op bezoek bij de dierentuin buiten Panama City . Het is er verschrikkelijk groot maar ze hebben maar heel weinig dieren , of ik moet de helft gemist hebben . Hier kom ik onder de indruk van de Harpy Eagle , een prachtige grote roofvogel waarvan er nog maar 400 zijn in Centraal Amerika . Er is een heel paviljoen aan hem gewijd waar ze een video draaien waarin je kan zien hoe een Harpy Eagle in volle vlucht een luiaard uit een boom plukt . Het ene moment is de luiaard er nog en als je een keer met je ogen knippert is hij verdwenen. Het is een bijzonder krachtige vogel met klauwen zo groot als een flinke mannenhand en poten van 4 cm dik.
Het zal je misschien opvallen dat ik nog steeds in Panama City ben en dat komt omdat ik moet wachten tot 30 juni voordat mijn boot vertrekt richting Cartagena (Colombia). Nou gaan er wel meer boten naar Colombia per week , de meeste zijn echter 15 tot 20 meter lang , maar het gaat niet alleen om de grote van de boot . Het gaat bij mij ook om de historie . Wat is het geval . In 1903 (het geboortejaar van mijn moeder ) liep in Nederland een vissersboot van stapel als de "SCH.419" van een werf in Capelle aan de IJssel en de eigenaar was Simon van Leeuwen uit Scheveningen . Hij is in de loop der tijd van eigenaars verwisseld en gaat momenteel onder de naam "Stahlratte" door het leven . En uitgerekend deze Stahlratte onderhoud een verbinding tussen Panama , Colombia en Cuba . Omdat hij nèt vertrokken was toen ik in PC aankwam voor zijn reis , besluit ik te wachten op zijn terugkomst vanwege de historie die er achter zit .
Subscribe to:
Posts (Atom)
.JPG)
